Φοιτητών ευθύνες

(του Απόστολου Λακασά, Καθημερινή, 25/12/2007)

Οι φοιτητές των ελληνικών πανεπιστημίων ανησυχούν για το μέλλον τους. Οι φοιτητικές παρατάξεις ανησυχούν για το δικό τους μέλλον επίσης… Τα τελευταία έκτροπα σε ιδρύματα της χώρας, με μέλη φοιτητικών παρατάξεων να διακόπτουν με το έτσι θέλω συνεδριάσεις θεσμικών οργάνων (Πανεπιστήμιο Κρήτης), να κρατούν ομήρους πανεπιστημιακούς (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) και να διακόπτουν εκλογές αντιπρύτανη (Πάντειο Πανεπιστήμιο), οφείλουν να προβληματίσουν σοβαρά τόσο τους πανεπιστημιακούς όσο και τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Οι φοιτητικές παρατάξεις αποτελούν ένα μεγάλο κεφάλαιο για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Μάλιστα, πολλά από τα σημερινά προβεβλημένα και με αναγνωρισμένο έργο στελέχη από όλα τα κόμματα, τον χώρο της δημόσιας διοίκησης, τα μέσα ενημέρωσης και τον ακαδημαϊκό χώρο υπήρξαν ενεργά μέλη φοιτητικών παρατάξεων και συνέβαλαν στην ενίσχυση του φοιτητικού κινήματος ως φορέα διαλόγου, διεκδικήσεων και πολιτικών ζυμώσεων. Ομως, η κατάσταση με τα χρόνια άλλαξε.

Οι φοιτητικές παρατάξεις από πυρήνες διαλόγου και έκφρασης νέων ιδεών μέσα στα ιδρύματα έχουν μετατραπεί σε πυρήνες εξουσίας. Οι παρατάξεις δίνουν στους φοιτητές σημειώσεις μαθημάτων προς εξέταση, καθορίζουν το πρόγραμμα των εξετάσεων, απαιτούν να δοθούν επιπλέον φοιτητικές ταυτότητες σε μη δικαιούχους, έχουν λόγο στην διάθεση των δωματίων στις φοιτητικές εστίες, απαιτούν από πανεπιστημιακούς να περάσουν σε μαθήματα αδιάβαστους φοιτητές κ.λπ., κ.λπ. Οι γνωστοί «φοιτητοπατέρες» εκμεταλλεύονται την εξουσία που τους δίνει η ψήφος τους στις εκλογές πρυτάνεων και άλλων θεσμικών οργάνων, και ουσιαστικά λύνουν και δένουν μέσα στα ιδρύματα. Η ύπαρξη συναλλαγής μεταξύ υποψηφίων πανεπιστημιακών και «φοιτητοπατέρων» είναι γνωστή. Ετσι, όταν ο εκλεγείς πια πρύτανης, αντιπρύτανης, κοσμήτορας, πρόεδρος τμήματος πάει να εναντιωθεί στις απαιτήσεις των «φοιτητοπατέρων» την… πληρώνει με χτίσιμο πόρτας, διακοπή συνεδρίας, γιαουρτώματα και άλλα τραγελαφικά…

Αυτή είναι η εικόνα του φοιτητικού κινήματος (χωρίς να λείπουν οι λιγοστές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Ομως, πλέον οι «φοιτητοπατέρες» βλέπουν την καρέκλα τους να τρίζει. Και αυτό διότι ο νέος νόμος-πλαίσιο προβλέπει καθολική ψηφοφορία των φοιτητών στις εκλογές θεσμικών οργάνων και όχι διά των εκλεκτόρων-«φοιτητοπατέρων». Η εφαρμογή της διάταξης περί καθολικής ψηφοφορίας κρίνεται κομβική, καθώς σε πολλά ιδρύματα στο τέλος της τρέχουσας ακαδημαϊκής χρονιάς θα γίνουν πρυτανικές εκλογές. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι όλες οι παρατάξεις δεν αποδέχονται την καθολική ψηφοφορία των φοιτητών. Στο όνομα ποιας δημοκρατίας;

Πλέον πρέπει να πούμε «δεν πάει άλλο» μπροστά σε αυτή την κατάσταση που αμαυρώνει το φοιτητικό κίνημα, αλλοιώνει τον ρόλο του, και συμβάλλει στο τέλμα των ελληνικών πανεπιστημίων. Και πρέπει όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Αξιολόγηση κατά επιστημονικό αντικείμενο

Σε προηγούμενη ανάρτηση δόθηκαν στοιχεία από τη μελέτη του γερμανικού οργανισμού CHE, «Centrum für Hochschulentwicklung» (=Κέντρο για Πανεπιστημιακή Ανάπτυξη). Εδώ ένας πίνακας με τις επιδόσεις κάθε χώρας στα επιστημονικά αντικείμενα Χημείας, Φυσικής, Βιολογίας και Μαθηματικών.

(click)

Η μηδενική μεταρρύθμιση

«Βάλ' του ένα "πέντε", να τελειώνουμε»

(του Τάκη Καμπύλη, Καθημερινή, 25/11/2007)

Tο αίτημα στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Aθήνας, πριν από λίγα χρόνια, προκάλεσε έκπληξη. Oι γονείς θανόντος φοιτητή ζητούσαν από το πανεπιστήμιο να του απονεμηθεί το πτυχίο μετά θάνατον. Για να «φύγει» ο γιος ως επιστήμονας... Tο έθεσαν ως δικαίωση του νεκρού.

H σύγκλητος –απ’ όσο θυμάται η Θάλεια Δραγώνα, καθηγήτρια και σήμερα βουλευτής– τους το έκανε το χατίρι. Διότι το δημόσιο πανεπιστήμιο είχε πάντα χώρο για χατίρια. Που έχουν να κάνουν ιδίως με το «χαρτί». Tο –με οποιονδήποτε τρόπο και τελικά οποιασδήποτε αξίας– «χαρτί» αποδεικνύεται η αχίλλειος πτέρνα του.

«Eίμαι κουφός», έγραψε τον περασμένο Σεπτέμβριο ένας φοιτητής στην κόλλα του και την παρέδωσε στον εξεταστή. O φοιτητής αυτός μπήκε, όπως όλοι οι νέοι με ειδικές ανάγκες, χωρίς εξετάσεις, όμως όχι για να βοηθηθεί πραγματικά αλλά για να μην τον έχουμε στη συνείδησή μας. Aπόδειξη, ότι μόλις βρέθηκε στο πανεπιστήμιο δεν υπήρχε ούτε διδασκαλία στη νοηματική ούτε τίποτα. Δεν υπήρχε χώρος γι’ αυτόν. Aπό λύπηση μπήκε και στη λύπηση αφέθηκε. Aυτή λοιπόν έμαθε να χρησιμοποιεί γράφοντας «είμαι κουφός». Για το «χαρτί».

«Bάλ’ του ένα “πέντε” να τελειώνουμε». Kι αν ο συγκεκριμένος νιώθει ότι του το χρωστάει το πανεπιστήμιο, υπάρχει η γενιά του «βάλ’ του ένα πέντε» που κανείς δεν της χρωστάει τίποτα. Αλλά κι αυτοί έχουν πολλές επιλογές;

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, στην Αθήνα, βρέθηκαν εξήντα υποψήφιοι διδάκτορες από δέκα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Aπό τα καλύτερα. Εμειναν τέσσερις μέρες και δούλεψαν πάνω στο ευρωπαϊκό διδακτορικό δίπλωμα που στήθηκε μέσω του Πανεπιστημίου Aθήνας πριν από λίγα χρόνια.

O υπεύθυνος καθηγητής, ο ιστορικός Aντώνης Λιάκος θα είχε κάθε λόγο να είναι περήφανος. Αλλωστε, ήδη, αρκετοί μαθητές και μαθήτριές του είναι ήδη γνωστοί ιστορικοί. Πάντως, όπως λέει, δεν είναι αισιόδοξος. Πιστεύει πως το δημόσιο πανεπιστήμιο θάφτηκε για μια ακόμη φορά κάτω από το χαλάκι. Mαζί του φαίνεται να συμφωνούν πολλοί, ίσως περισσότεροι από τους «χίλιους» που παρενέβησαν πέρυσι.

Δυστυχώς πέρυσι, σύμφωνα με τη Θάλεια Δραγώνα, συνέβη το χειρότερο. Oύτε το πανεπιστήμιο ούτε το υπουργείο ήσαν έτοιμοι για μεταρρύθμιση. Γι’ αυτό και ο περσινός νόμος που (μάλλον δίκην αστεϊσμού) παρουσιάστηκε ως πλαίσιο για την ανώτατη παιδεία σχεδόν έχει παγώσει. Eίτε διότι σε αρκετά σημεία του δεν εφαρμόζεται –με κυβερνητική απόφαση!– είτε διότι έχουν βρεθεί τα «μπάι-πας» του συστήματος για να τον ξεπεράσουν (πλήρες κείμενο>>>).

Να «τρέξει» η αξιολόγηση

(του Απόστολου Λακασά, Καθημερινή, 22/12/2007)

Η αξιολόγηση στην εκπαίδευση είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Σε αυτό δίνεται ιδιαίτερο βάρος και οι πιέσεις αναμένεται να ενταθούν προς τα κράτη-μέλη. Βέβαια, όπως παρατήρησε η πρόεδρος της επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό, κ. Κατερίνα Μπατζελή, οι συζητήσεις στο Συμβούλιο Υπουργών της Ευρώπης δείχνουν ότι καθυστερούν οι διαδικασίες βελτίωσης των δημόσιων ΑΕΙ, ενώ επιταχύνονται στο θέμα των ιδιωτικών κολεγίων. Παρά ταύτα όμως, η αξιολόγηση κρίνεται επιτακτική και για τα κολέγια.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα στην Ελλάδα επικρατεί χάος στον συγκεκριμένο κλάδο. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι, σύμφωνα με την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος (ΟΙΕΛΕ), τα αναγνωρισμένα κολέγια από το Βρετανικό Συμβούλιο Πιστοποίησης είναι σύμφωνα με το Συμβούλιο 16, σύμφωνα με τη Βρετανική Πρεσβεία 18 και σύμφωνα με τον Σύνδεσμο 10. Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται περί τα 45 κολέγια και σε αυτά περιλαμβάνονται όσα έχουν συνεργασίες με ευρωπαϊκά ΑΕΙ, τα αμερικανικά και όσα ελάχιστα δεν έχουν συνεργασίες. Σε αυτά φοιτούν περίπου 21.000 σπουδαστές.

Φέτος υπολογίζεται ότι περίπου 7.000 νέοι σπουδαστές ενεγράφησαν στα κολέγια, με τα ετήσια δίδακτρα να κυμαίνονται από 3.600 ευρώ έως 7.900 ευρώ για τα προπτυχιακά και από 4.500 ευρώ έως 16.500 ευρώ για τα μεταπτυχιακά. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια ο ρυθμός των αποφοίτων λυκείου που επιλέγουν να σπουδάσουν σε κάποιο κολέγιο αυξάνεται, λόγω της επικείμενης αναγνώρισης των πτυχίων τους. Ενδεικτικά, πέρυσι τα κολέγια είδαν τις νέες εγγραφές να αυξάνονται κατά περίπτωση έως και 50%.

Τραμπουκισμοί στην ημερήσια διάταξη

Αντίδραση της Συγκλήτου σε ομάδες φοιτητών που έχουν στόχο να ακυρώνουν συνεδριάσεις οργάνων

(του Απόστολου Λακασά, Καθημερινή, 14/12/2007)

«Κλείνουμε το ίδρυμα. Ο αυταρχισμός των μειοψηφιών δεν μπορεί να συνεχιστεί». Με μια δυναμική ενέργεια απάντησε χθες η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Κρήτης στις μικρές ομάδες φοιτητών, οι οποίοι έχουν πάγια τακτική να διακόπτουν τις συνεδριάσεις θεσμικών οργάνων (Τμημάτων, Σχολής, Συγκλήτου) όταν δεν συμφωνούν με την απόφαση που αναμένεται να ληφθεί. Έτσι, χθες η Σύγκλητος αποφάσισε ότι κάθε φορά που διακόπτεται βίαια συνεδρίασή της θα αναστέλλει τη λειτουργία του ιδρύματος. Αντίστοιχη απόφαση έλαβε η Σύγκλητος για τη λειτουργία Τμημάτων και Σχολών στην περίπτωση που διακόπτονται βίαια γενικές συνελεύσεις τους.

Το γεγονός που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η χθεσινή διακοπή από μικρή ομάδα αριστερών φοιτητών της συνεδρίασης της Συγκλήτου, η οποία είχε θέμα την ανάθεση συμπληρωματικά της φύλαξης των χώρων του ιδρύματος σε ιδιωτική εταιρεία φύλαξης. Πληροφορίες της «Κ» αναφέρουν ότι εκπρόσωποι της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ συμφωνούσαν με την ανάθεση, η οποία δεν θίγει το περιεχόμενο του ακαδημαϊκού ασύλου, καθώς οι άνδρες της εταιρείας security είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Το πρόβλημα ασφάλειας είναι έντονο στο ίδρυμα. Πριν από περίπου ένα μήνα άγνωστοι διέρρηξαν τα γραφεία του Τμήματος Επιστήμης Υπολογιστών και έκλεψαν υπολογιστές, ενώ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο παραβιάστηκαν 12 γραφεία του Τμήματος Μαθηματικών, και εκλάπησαν πέντε υπολογιστές.

Μάλιστα, και ο ενιαίος σύλλογος διδασκόντων καθηγητών του Πανεπιστημιίου Κρήτης στο Ηράκλειο -σε απόφαση του από την περασμένη Τρίτη- εξέφρασε την εντονότατη ανησυχία του «για την απελπιστική κατάσταση από την έλλειψη ασφάλειας στα κτίρια της Κνωσού» τονίζοντας ότι «εάν δεν ληφθούν μέτρα θα καλέσει τους πανεπιστημιακούς να απέχουν από τα εκπαιδευτικά, εξεταστικά, και διοικητικά τους καθήκοντα, αρνούμενοι να εκτελέσουν ακαδημαϊκό έργο σε συνθήκες ανασφάλειας». «Απαιτούμε από τη συνεδρίαση της Συγκλήτου στις 13 Δεκεμβρίου να λάβει αποφάσεις για την αποτελεσματική φύλαξη των χώρων του πανεπιστημίου, οι οποίες, έστω και προσωρινά, να μπορούν να εφαρμοστούν αμέσως.

Σε προηγούμενη συνεδρίαση της Συγκλήτου δεν ελήφθη ανάλογη απόφαση λόγω των αντιδημοκρατικών ενεργειών μικρής ομάδας φοιτητών, τις οποίες καταδικάζουμε απερίφραστα», έλεγε ο σύλλογος. Οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν χθες. Πληροφορίες της «Κ» αναφέρουν ότι οι πρυτανικές αρχές με την απόφασή τους επιδιώκουν να απομονώσουν τους καταληψίες φέρνοντάς τους ενώπιον των συμφοιτητών τους, οι οποίοι από χθες βλέπουν ότι δεν γίνονται μαθήματα. «Εάν συνεχιστεί αυτό, δεν είναι δύσκολο να χαθεί εξάμηνο ή να μην γίνουν εξετάσεις. Ας αποφασίσουν οι φοιτητές τι θέλουν», δήλωσε στην «Κ» πανεπιστημιακός.

Συγκεκριμένα, η Σύγκλητος αποφάσισε ότι «σε περίπτωση που μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας διά της βίας παρεμποδίσουν ή διακόψουν την ομαλή λειτουργία των θεσμικών του οργάνων (γενικές συνελεύσεις Τμημάτων - Σχολών - Συγκλήτου), τότε θα αναστέλλεται άμεσα κάθε εκπαιδευτική διαδικασία του αντίστοιχου Τμήματος, Σχολής ή Ιδρύματος μέχρι νεωτέρας απόφασης της Συγκλήτου. Δεδομένου ότι ήδη η σημερινή (σ.σ. χθεσινή) συνεδρίαση της Συγκλήτου διεκόπη βιαίως, σας ενημερώνουμε ότι από σήμερα σταματούν οι εκπαιδευτικές λειτουργίες του Πανεπιστημίου Κρήτης μέχρι την επόμενη Σύγκλητο, για την οποία θα σταλεί σχετική πρόσκληση άμεσα».

Τέλος, οι πρυτανικές αρχές του ιδρύματος σε ανακοίνωσή τους επιτίθενται κατά του οικονομικού επιθεωρητή κ. Χριστοδουλάκη για τους πρόσθετους οικονομικούς καταλογισμούς 25 μελών ΔΕΠ του ιδρύματος, οι οποίοι εκτελούσαν εντολές συλλογικών οργάνων στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους. Οι πρυτανικές αρχές κάνουν λόγο για μαζικούς διωγμούς ενώ ήδη μέλη ΔΕΠ που κατηγορούνται απειλούν με παραιτήσεις.

PISA 2003-2006

(click)

Έσχατη παρακμή

(Καθημερινή, 6/12/2007)

Κατάλληλους χειρισμούς με στόχο να αποδοκιμασθούν και να πέσουν στο κενό οι ακραίες, απρόβλεπτες, μεθοδεύσεις αριστερών φοιτητικών παρατάξεων και να εφαρμοσθεί σταδιακά, ομαλά ο νέος νόμος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ, αναζητούν οι πρυτανικές αρχές προστρέχοντας στο υπουργείο Παιδείας.

Η βίαιη ακύρωση της διαδικασίας για εκλογή αντιπρύτανη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (για τα γεγονότα διατάχθηκε προκαταρκτική εξέταση από τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών) ξεσήκωσε χθες θύελλα αντιδράσεων από την πανεπιστημιακή κοινότητα, όμως ταυτόχρονα ενίσχυσε και τον προβληματισμό, αφού οι ενέργειες των φοιτητών διαμορφώνουν κλίμα πόλωσης στην εσωτερική τους λειτουργία.

Χθες, μέλη αριστερής παράταξης κράτησαν επί δίωρο «ομήρους» καθηγητές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών ζητώντας τους να αναιρέσουν την απόφαση για αξιολόγηση του Τμήματός τους. Από την πλευρά του, το υπουργείο Παιδείας φέρεται αποφασισμένο να προχωρήσει σε μικρές διορθωτικές παρεμβάσεις που δεν θα αλλοιώνουν όμως την ταυτότητα του νόμου...

Οι αναλφάβητοι ψευδοεπαναστάτες κατεδαφίζουν ό,τι βρουν μπροστά τους και το καθηγητικό κατεστημένο μαζί με την η κυβέρνηση συνεχίζουν τους τακτικισμούς, για να αποδείξουν... τί και σε ποιον;

Αξιολόγηση ευρωπαϊκών πανεπιστημίων

Σύμφωνα με μελέτη του γερμανικού οργανισμού CHE, «Centrum für Hochschulentwicklung» (=Κέντρο για Πανεπιστημιακή Ανάπτυξη). Εδώ ο πίνακας του Excellence Group για Τμήματα Χημείας, Φυσικής, Βιολογίας και Μαθηματικών. Θα ακολουθήσουν τεχνολογικά και θεωρητικά επιστημονικά αντικείμενα σπουδών.

PISA 2007

(Click)

Βλέπε επίσης>>>

Διαδικασία της Bologna

Από το teipir.info

Τι αποφάσισαν οι υπουργοί Παιδείας στο Λονδίνο 17-18/5/2007

Για να έχετε δική σας άποψη, διαβάστε το επίσημο communique της συνόδου των υπουργών Παιδείας 45 ευρωπαϊκών χωρών, που έγινε στο Λονδίνο 17-18 Μαϊου 2007 στα πλαίσια της Διαδικασίας της Bologna. Η σύνοδος αυτή πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια και η επόμενη θα γίνει στην Leuven/Louvain-la-Neuve στις 28-29 Απριλίου 2009. Υπενθυμίζεται ότι η Ελλάδα είναι ιδρυτικό μέλος της Διαδικασίας της Bologna (1999), η οποία θα ολοκληρωθεί το 2010 με την οριστικοποίηση του Ευρωπαίκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης με κύρια χαρακτηριστικά την αναγνωρισιμότητα και συγκρισιμότητα των πτυχίων, την κινητικότητα φοιτητών και καθηγητών, την ενίσχυση της έρευνας και καινοτομίας, την αξιολόγηση τμημάτων και ιδρυμάτων, την ενίσχυση του κοινωνικού ρόλου της εκπαίδευσης, την δια βίου εκπαίδευση, την ενίσχυση των οικονομικά αδυνάτων ώστε να μπορούν να σπουδάζουν κ.λπ.

Εκτός ευρωπαϊκού γίγνεσθαι οι Ελληνες φοιτητές!

Στην διαμόρφωση των αποφάσεων της Διαδικασίας της Bologna συμμετέχουν κυρίως 4 οργανισμοί (το Ε4 Group): Η Ενωση Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων (EUA), Η Ενωση Ευρωπαϊκών Ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης (EURASHE), ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διασφάλισης Ποιότητας στην ανώτατη εκπαίδευση (ENQA) και η Ευρωπαϊκή Φοιτητική Ενωση (ESIB). Οι εισηγήσεις του Ε4 Group, λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπόψη από την σύνοδο των υπουργών Παιδείας, η οποία τελικά παίρνει τις αποφάσεις. Για παράδειγμα στις τελευταίες αποφάσεις της συνόδου των υπουργών στο Λονδίνο γίνεται εκτενής αναφορά στην μελέτη της ESIB με τον τίτλο "Bologna With Student Eyes". Μέλη της ESIB είναι ΟΛΕΣ οι εθνικές φοιτητικές ενώσεις πλην των Ελληνικών ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ. Αν και μέσα στην ESIB εκφράζονται όλες οι πολιτικές τάσεις (συντηρητικοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, τροτσκιστές, αντιεξουσιαστές κ.λπ.), οι δικές μας ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ ισχυρίζονται ότι βρίσκουν την ESIB πολύ ...συντηρητική και γι΄ αυτό αφήνουν τους έλληνες φοιτητές εκτός της ευρωπαϊκής πραγματικότητος. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ είναι χαμηλοτάτου επιπέδου και ανίκανες να συμμετέχουν σε ευρωπαϊκούς οργανισμούς κυρίως γιατί στηρίζονται σε παρατάξεις που γνωρίζουν μόνον να αφισοκολλούν, να κάνουν πάρτυ και να αλληλοϋβρίζονται και αδυνατούν να συγκροτήσουν Δ.Σ. με αποτέλεσμα ουσιαστικά να μην υπάρχει ούτε ΕΦΕΕ ούτε ΕΣΕΕ...

Εκτός ευρωπαϊκού γίγνεσθαι και τα ΤΕΙ...

Τα ΤΕΙ μέσω των προέδρων τους θα έπρεπε να είναι μέλη της EURASHE, που μαζί με την Ενωση Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων (ΕUA) διαμορφώνουν ισότιμα την Διαδικασία της Bologna. Δυστυχώς η σύνοδος των προέδρων των ΤΕΙ δεν είναι μέλος της EURASHE και απλά παρακολουθεί με συμπλεγματικότητα τις εξελίξεις. Μέσα στην EURASHE έχει δημιουργηθεί μιά ομάδα ιδρυμάτων αντίστοιχων των ΤΕΙ που όμως φέρουν επισήμως τον τίτλο του Πανεπιστημίου (Universities of Applied Sciences). Αυτά λοιπόν τα ευρωπαϊκά ΤΕΙ (Γερμανία, Αυστρία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Δανία, Φινλανδία, Εσθονία και Ελβετία) έκαναν μια "κοινή δήλωση των Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων Εφαρμοσμένων Επιστημών" προς την σύνοδο των Υπουργών Παιδείας στο Λονδίνο θέτοντας συγκεκριμένα ζητήματα, αιτήματα και προτάσεις, μεταξύ των άλλων και για την ισοτίμηση των μεταπτυχιακών τίτλων και των διδακτορικών τους (!) με αυτά των Πανεπιστημίων. Σημειώνεται ότι τα ιδρύματα αυτά δίνουν Bachelor σε 3 χρόνια, Master σε 1 χρόνο και διδακτορικό σε 3 χρόνια ενώ τα ΤΕΙ με 4-ετή πτυχία, που έπρεπε να είναι πάνω από Bachelor, δεν έχουν αντίστοιχη αναγνώριση των πτυχίων τους ούτε αυτοδύναμα μεταπτυχιακά και κάθονται στη γωνία περιμένοντας καμμια ξώφαλτση ευνοϊκή νομοθετική ρύθμιση... Οπως η ΕΦΕΕ και η ΕΣΕΕ, έτσι και η σύνοδος των προέδρων των ΤΕΙ φαίνεται να είναι ανίκανη να συμμετέχει σε ευρωπαϊκούς οργανισμούς που διαμορφώνουν την ευρωπαϊκή πολιτική στην ανώτατη εκπαίδευση, αφού κύριο μέλημα των μελών της δεν είναι τα ΤΕΙ και η εκπαίδευση αλλά το πως θα συναλλαγούν με τις κομματικές παρατάξεις για να εξασφαλίσουν την εκλογή τους...

Ειρήνη στο χώρο της Παιδείας;

(Απόστολος Λακασάς, Καθημερινή, 21/11/2007)

Στέρεες γέφυρες με την ακαδημαϊκή κοινότητα και τους εκπροσώπους της επιχειρεί να στήσει ο υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης. Αρχίζοντας από χθες, που είδε τα προεδρεία των ΤΕΙ Αθηνών, Πειραιώς και Καβάλας, θα συναντήσει τις πρυτανικές αρχές και τα προεδρεία όλων των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ για να συζητήσει τα προβλήματά τους.

Στις χθεσινές συναντήσεις, τα προεδρεία των τριών ΤΕΙ έθεσαν το ζήτημα της υποχρηματοδότησης και της έλλειψης προσωπικού. Ο κ. Στυλιανίδης αναφέρθηκε στην έκτακτη επιχορήγηση των 7 εκατ. ευρώ που δόθηκε στα ΤΕΙ και απέδωσε τη μείωσή της σε σχέση με πέρυσι στην ανάγκη να εξοικονομηθούν κονδύλια για τις πυρόπληκτες περιοχές. Επίσης, τα ιδρύματα ζήτησαν μονιμοποιήσεις εκπαιδευτικών, ενώ στις συναντήσεις ετέθη το θέμα της αναγνώρισης των πτυχίων των κολεγίων. Για το θέμα ο κ. Στυλιανίδης επανέλαβε ότι θα γίνει νομοθετική ρύθμιση για να αξιολογηθούν τα κολέγια με αυστηρούς όρους.

Οι πρόεδροι των κεντρικών ΤΕΙ ζήτησαν, επίσης, την κατάργηση των μετεγγραφών από τα περιφερειακά προς τα κεντρικά ιδρύματα. Το θέμα βέβαια των μετεγγραφών από τα περιφερειακά στα κεντρικά ιδρύματα είναι οξύ και στα πανεπιστήμια. Είναι χαρακτηριστικό ότι το προεδρείο του Τμήματος Γεωγραφίας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου ζητεί την παρέμβαση του υπουργείου Παιδείας, αφού κάθε χρόνο οι εισακτέοι του αυξάνονται πάνω από 100 (πέρυσι 112%) λόγω των μετεγγραφών από το Τμήμα Γεωγραφίας του Παν. Αιγαίου.

Το Τμήμα στο Χαροκόπειο δεν αποκλείει την αναστολή της λειτουργίας του, εάν δεν δοθεί λύση. Στον αντίποδα, τη λειτουργία του θα εγκαινιάσει από το έτος 2008 - 2009 το Τμήμα Σλαβικών Σπουδών του Παν. Αθηνών. Σε σύσκεψη στο πανεπιστήμιο, παρουσία του κ. Στυλιανίδη και των πρέσβεων των σλαβικών χωρών, ο Ελληνας υπουργός δήλωσε ότι βούληση είναι να υποστηριχθεί το νέο τμήμα και στο νέο πλαίσιο της ενθάρρυνσης της πολυγλωσσίας.

«ΕΔΩ ΜΙΚΡΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»

Επετειακό από έναν φοβισμένο άνθρωπο...

του Γιάννη Κρούσου, από το press-gr.blogspot.com

Ήταν μια μέρα στις αρχές του Μάρτη του 1972. Με είχαν καλέσει στην Ασφάλεια της Μεσογείων.

Ο αδελφός του Πέτρου, του φίλου μου, είχε εμπλακεί στην υπόθεση της οργάνωσης «Ρήγα Φεραίος» και έπρεπε να πάω να πω πώς ο Πέτρος ήταν καλό παιδί και άσχετο με αυτά, ώστε να μπορέσει να πάρει διαβατήριο, για να συνεχίσει τις σπουδές στην Ιταλία. Έτσι έκαμα, υπέγραψα χαρτιά, ότι «ουδεμία σχέση έχω με τον κομμουνισμό και τις παραφυάδες αυτού», πείστηκαν ότι και ο Πέτρος δεν είχε καμιά δουλειά με αυτά και πήρε διαβατήριο.

Δεν κατάλαβα, γιατί με ρώτησαν αν έχω δει «κομμουνιστικές κινήσεις» στη Σχολή μου, αφού το θέμα που με κάλεσαν ήταν άλλο. Μόνο, που πάνω στο γραφείο, σε κάποια στιγμή, είδα μια φωτοτυπία, που είχε 4 άρθρα ενός σχεδίου νόμου, που αφορούσαν τα δικαιώματα των πτυχιούχων της Σχολής Υπομηχανικών, της Σχολής μου. Γυρνώντας για το σπίτι, για να πω τα ευχάριστα στον Πέτρο, είδα έξω από τη Σχολή, εκεί στην Πατησίων, πολύ κόσμο. Αποχή από τα μαθήματα, με αφορμή μια πληροφορία, ότι μεθοδεύεται ένα νομοσχέδιο με αρνητικά, για τους υπομηχανικούς, επαγγελματικά δικαιώματα!!

Ήταν η πρώτη φορά, που κάποιοι πραγματοποιούσαν συλλογική εκδήλωση, μέσα στη σκοτεινιά της δικτατορίας. Όλη η δύναμη της Ασφάλειας ήταν εκεί. Γνώρισα και κάποιες φάτσες, που είχα δει το πρωί. Κάθε μέρα, Συνελεύσεις, αποφάσεις για την αποχή, συλλογικός θυμός, καταγγελίες για την κυβερνητική πολιτική.

Ήταν η Πρώτη συλλογική πράξη ενάντια στην πολιτική της χούντας.

Η διορισμένη διοίκηση του Συλλόγου των Φοιτητών προσπαθεί να πείσει ότι όλα είναι κομμουνιστικές διαδόσεις, ότι δεν υπάρχει νομοσχέδιο στα σκαριά, και ότι η καλή δικτατορία δεν θέλει να μας μειώσει. Τότε, θυμήθηκα το χαρτί που είχα δει στο γραφείο της Ασφάλειας και το είπα. Η αποχή συνεχίστηκε.

Σε μικρά μονόστηλα, γεμάτα χαρά, κάποιες εφημερίδες, ίσως μόνο τα ΝΕΑ στην αρχή και μετά η ΒΡΑΔΥΝΗ, γράφανε χωρίς πολλά λόγια για την αποχή. Κόσμος πολύς μας έβλεπε παράξενα Η είδηση έκανε ακόμα και το γύρο του κόσμου. Η πρώτη μαζική πράξη αντίστασης κατά της Χούντας. Έτσι ήτανε και ας μη το λέγαμε.

Μια βδομάδα του Μάρτη του 1972 κράτησε η αποχή. Στο τέλος της εβδομάδας ήρθε δήλωση του κ. Παττακού, ότι το νομοσχέδιο, «που δεν υπήρχε», αποσύρεται κι έτσι γυρίσαμε στα μαθήματα μας. Είμαστε όλοι πολύ περήφανοι, για αυτό που είχαμε κάνει. Καμαρώναμε, όταν λέγαμε σε ποια σχολή πάμε.

Η Αγγελική και ο Στέλιος ήταν οι πιο μεγάλοι σε ηλικία ανάμεσα στους φοιτητές και ήταν οι φυσικοί ηγέτες της μικρής μας ιστορίας. Ήταν και αναρχικοί. Μόλις είδαν τι είπα στη συνέλευση με μάζεψαν και έτσι άρχισα να μαθαίνω τι είναι πολιτική. Τα βράδια στα ταβερνάκια, με παρέα, μαθαίναμε διάφορα. Ο Πέτρος, πριν φύγει, μου είπε να οργανωθώ στον «Άρη», ένοπλο τμήμα του «Ρήγα Φεραίου». Ντράπηκα να του πω όχι, γιατί φοβόμουν και μπήκα. «Χάθηκε» η επαφή, γιατί θέλησα να χαθεί, με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Στις 15 του Απρίλη του1972, νέα αποχή στη Σχολή των Υπομηχανικών. Είχαμε μάθει πώς ο Παττακός δεν τήρησε την υπόσχεση του και το νομοσχέδιο προχωρά..

Στις 21 Απριλίου γίνεται η πρώτη διαδήλωση επί χούντας στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. 100 άτομα μπόρεσαν να σπάσουν τις ζώνες των αστυνομικών, ξεγελώντας για τον τόπο που θα γίνει. Το αρχικό ραντεβού ήταν στο Σύνταγμα, το οποίο είχε ζωστεί από εκατοντάδες αστυνομικούς.

Στις 29 του Απρίλη, μας είπαν πως θα γίνει νέα διαδήλωση στην πλατεία Κοτζιά. Τούτη τη φορά, δεν μπόρεσε κανείς να φτάσει ως εκεί. Όποιος ήταν κάτω από τριάντα και κυκλοφορούσε γύρω από την Ομόνοια έμπαινε στις κλούβες. Φύγαμε. Μετά μάθαμε πως πιάστηκε η Αγγέλα, ο Στέλιος Βασιλειάδης, ο Νικήτας Λιοναράκης και ο Σαμπατακάκης. Η αποχή σταμάτησε. Είχαν δώσει εντολή να γίνουν κι άλλες συλλήψεις, αν δεν σταματούσε. Άντεξε 15 μέρες. Καλά πηγαίναμε.

Πολύ ξύλο φάγανε οι τέσσερις και πιο πολύ ο Στέλιος. Όταν είδα το Στέλιο, μετά από λίγο καιρό, δεν με γνώρισε . Ήταν κάποιος άλλος.

Στις 15 του Μάη, κάνει ο Μαρκόπουλος συναυλία στο Σπόρτιγκ. Μετά βγήκαμε στους δρόμους και φτάσαμε μέχρι την Πλατεία Αμερικής, τραγουδώντας «Πότε θα κάνει Ξαστεριά». Ήταν η πρώτη πορεία– διαμαρτυρία κατά της Χούντας.

Μια μέρα του Σεπτέμβρη με φώναξαν ο Στέλιος και η Αγγέλα, στο δικηγορικό γραφείο του Αντώνη Βγόντζα. Μας είχε καλέσει ο δικηγόρος, για να κάνουμε κι εμείς προσφυγή, για διορισμό νέας διοίκησης στο φοιτητικό σύλλογο, ώστε να γίνουν εκλογές. Κάποιος έπρεπε να κάνει την αίτηση και κάποιος να πάει μάρτυρας στο δικαστήριο και φυσικά δεν μπορούσαν να είναι η Αγγέλα και ο Στέλιος. Μόλις είχαν βγει από τη φυλακή και τους ξυλοδαρμούς και ήταν στο στόχαστρο. Ο Στέλιος, μόλις συνήλθε, ήταν πάλι παρών. Έτσι ο Νίκος, ένας συμφοιτητής, που δεν θυμάμαι πια το επίθετο, έκανε την αίτηση και έφυγε για το χωριό του κι εγώ θα πήγαινα μάρτυρας. Φοβόμουν, αλλά ντρεπόμουν να τους το πω και πήγα. Τους έβλεπα να μη φοβούνται τίποτα και ζήλευα. Ζήλευα και ντρεπόμουν.

Πήγα στο δικαστήριο και δεν κατέθεσα ποτέ σαν μάρτυρας, γιατί με πιάσανε και με πήγαν στην Ασφάλεια της Μεσογείων. Πρόλαβε ο Αντώνης να μου πει να μην αναφέρω ότι αυτός μας κάλεσε, γιατί, εκτός όλων των άλλων «περιποιήσεων», θα έχανε και την άδεια του δικηγόρου.

Έφαγα το ξύλο της αρκούδας, με ένα πλαστικό μακρόστενο πράγμα, που ο εξαίρετος αξιωματικός, που το κρατούσε, ο κ. Κραβαρίτης το έλεγε «μαρτύρω». Βοηθούσε και ο κ. Καλύβας, γνώριμος μου από την προηγούμενη φορά. Θέλανε να μάθουν το κύκλωμα, που ενεργούσε τις προσφυγές κατά των διορισμένων φοιτητικών διοικήσεων.

Μία ήταν η ερώτηση: «Ποιος σε έβαλε;» Έστησα ένα παραμύθι: «Γνώρισα μια φοιτήτρια από την Πάντειο, κάνοντας καμάκι στο Σύνταγμα, που δεν θυμάμαι το όνομα της, και αυτή μου σύστησε το δικηγόρο, τον οποίο και επισκέφτηκα, μαζί με το Νίκο». Κανείς άλλος δεν έμπλεξε.

Δεν ξέρω για πόση ώρα, ορκιζόμουν στην αλήθεια της ιστορίας μου, τρώγοντας ξύλο. Εκείνο που θυμάμαι ήταν ότι έκλαιγα, λέγοντας την ίδια πάντα ιστορία και δεχόμενος «περιποιήσεις». Πείστηκαν, πως δεν αντέχω το ξύλο και τις μπουνιές και θα είχα μιλήσει, με τόσο κλάμα που έριξα, αν ήξερα κάτι παραπάνω και με άφησαν.

Ο Αντώνης μου είπε ευχαριστώ, με ένα τρόπο, που δεν μου το είχαν ξαναπεί κι εγώ απορούσα. Δεν είχα κάνει και τίποτα σπουδαίο. Τους κορόιδεψα μόνο. Είχα πάλι υπογράψει δήλωση, με την οποία αποκήρυξα τον κομμουνισμό και τις παραφυάδες αυτού.

Στο τέλος του Νοέμβρη του 1972, πάλι αποχή στη Σχολή. Από στόμα σε στόμα, παίρνονταν οι αποφάσεις. Τούτη τη φορά κράτησε 50 μέρες, ίσως παραπάνω. Δεν κάναμε συνελεύσεις, για να μη συλληφθούν πρωταίτιοι. Από στόμα σε στόμα, στην αυλή της Σχολής. Πέρασαν τα Χριστούγεννα, οι διακοπές κι εμείς ακόμα αποχή. Ωραία ήταν. Και δεν μπορούσαν να πιάσουν κανένα. Η Αγγέλα και ο Στέλιος προστατεύονταν. Η νέα γενιά είχε βγει στο κλαρί. Ωραία περνούσαμε.

Η δικτατορία είδε και απόειδε, ότι δεν τα βγάζει πέρα μαζί μας και της κατέβηκε η Μεγάλη Φαεινή Ιδέα: Δίνει οδηγίες στα διορισμένα Διοικητικά Συμβούλια της Σχολής του Πολυτεχνείου να κάνουν συνελεύσεις και να προτείνουν αποχή, από τα μαθήματα ενάντια στους Υπομηχανικούς, που θέλουν να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τους απόφοιτους του Πολυτεχνείου. Γίνονται οι συνελεύσεις και οι φοιτητές αποφασίζουν να προχωρήσουν σε αποχή, με αίτημα εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους. Ακολουθεί η Νομική και οι άλλες σχολές. Η εξέγερση είναι γενικευμένη. Οι διαδηλώσεις και οι καταλήψεις ξεκίνησαν, το ποτάμι πήρε το δρόμο του. Εμφανίστηκαν στο προσκήνιο και οι αγρότες των Μεγάρων, οι οικοδόμοι, ο λαός. Η εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου 1973 δεν ήταν μόνο φοιτητική. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Η εξέγερση στη Σχολή Υπομηχανικών και ότι κάναμε ήταν η θρυαλλίδα. Το σημείο εκκίνησης για τη φοιτητική εξέγερση.

Κι εγώ ακολουθούσα. Στο Πολυτεχνείο, ντράπηκα να μη πάω. Ήταν όλοι εκεί. Πάλι με πιάσανε, πάλι δήλωση αποκήρυξης υπέγραψα. Δεν έφαγα ξύλο τούτη τη φορά.

Ο πατέρας, άνθρωπος συντηρητικός είχε τις άκρες του. Σπάσανε την πόρτα του σπιτιού και μπήκαν να με συλλάβουν, μετά τις 17, αλλά εγώ είχα κρυφτεί. «Μέχρι να εμφανιστεί ο γιος σου, θα κρατήσουμε στη φυλακή τον μικρό του αδελφό», είπαν οι μπάτσοι, σ’ ένα πατέρα, που πρώτη φορά ζούσε τέτοια πράγματα. «Δεν πολέμησα για την πατρίδα, για να κάνετε τέτοια. Άμα θέλετε όμηρο θα πάρετε εμένα», ήταν η απάντηση. Έφυγαν άπρακτοι, δίνοντας παραγγελιά να παρουσιαστώ σε 24 ώρες. Παραδόθηκα μόνος μου, για να αφεθώ ελεύθερος, 4 μέρες μετά, μέσα στη σύγχυση της πρώτης μέρας της δικτατορίας Ιωαννίδη. Στη Χωροφυλακή, στα κρατητήρια του Περισσού, δεν ήξεραν τι γίνεται και όταν οι στρατιωτικοί φίλοι του πατέρα σπάσανε τα τηλέφωνα, με έβγαλαν, ζητώντας μου συγνώμη!

Στο μεταξύ, αυτοί απέκτησαν άλλη μια δήλωση αποκήρυξης, μόνο που τούτη τη φορά, με έβαλαν να αποκηρύξω και τον Παναγιώτη Κανελόπουλο, ως αντεθνικώς δρώντα!!

Πάλι, μου ζήτησαν να καταδώσω πρωταίτιους, για την εξέγερση της Σχολής μου, μα δεν μίλησα. Ήξερα πως δεν θα μου κάνουν τίποτα. Τόσοι στρατηγοί και ταξίαρχοι είχαν πάρει τηλέφωνο για μένα, χάρις στον πατέρα μου. Ο Στέλιος, πριν κρυφτεί, μου το είχε πει: «Εγώ εξαφανίζομαι τώρα. Αν πέσω στα χέρια τους, δεν ξέρω αν θα συνέλθω ψυχολογικά. Την προηγούμενη φορά τα κατάφερα. Τούτη τη φορά, αν βγω από τη φυλακή, θα είναι για να πάω στο ψυχιατρείο. Θα κοιτάξω να φύγω από την Ελλάδα, αν μπορέσω. Εσύ, να παραδοθείς. Είσαι μικρός. Άμα σου πουν να καρφώσεις, φόρτωσε τα όλα σε μένα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα πάθω τίποτα. Ό,τι είναι να πάθω θα το πάθω από άλλα και όχι από αυτά που θα πεις εσύ».

Εγώ ήμουν, απλώς, ένας φοβισμένος μικρός άνθρωπος. Ο Στέλιος δεν ήταν. Αυτή τη φορά, δεν έκανα ό,τι μου είπε. Δεν χρειάστηκε. Η Σχολή δεν έκατσε φρόνιμα. Ήταν σε όλα τα γεγονότα παρούσα. Στο Πολυτεχνείο και μετά από αυτό.

Αποκορύφωμα αυτής της ιστορίας, ήταν η μοναδική πολιτική πράξη αντίστασης κατά την περίοδο Ιωαννίδη. Όταν τα πάντα τα σκέπαζε η τρομοκρατία, με τη λογοκρισία στο έπακρο και το φόβο να σκεπάζει τα πάντα και όχι μόνο εμένα, η Σχολή προχώρησε το Φεβρουάριο του 1974 σε νέα αποχή!!!!!!

Τελικά, ήταν θεότρελα αυτά τα παιδιά. Η αποχή έσπασε κάθε ρεκόρ. Ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια συλλογική πράξη αντίστασης κατά της χούντας και η μοναδική στα χρόνια του Ιωαννίδη. Κράτησε από τις αρχές του Φλεβάρη έως το τέλος του Απρίλη του 1974. Η χούντα έκανε επιδρομές στη σχολή και δεν έβρισκε κανέναν!!!! Οι συνεννοήσεις γινόταν από το τηλέφωνο και σε καφενεία και ταβέρνες, μακριά από τη σχολή !

Ήμουν κι εγώ εκεί και μ’ άρεσε. Αν και πάντα φοβισμένος, κατάφερα να είμαι εκεί.

Μετά, ήρθε η μεταπολίτευση. Μου είπαν να δηλώσω «ήρωας» και δεν κατάλαβα γιατί. Εγώ ήμουν πάντα ένας φοβισμένος άνθρωπος. Ήρωες, χωρίς εισαγωγικά και με κεφαλαία, ήταν ο Στέλιος, ο Νικήτας και τόσοι άλλοι. Ο Στέλιος έφυγε για πάντα, στα 26 του, 3 μέρες μετά το δημοψήφισμα για το βασιλιά. Ο Νικήτας έφυγε πριν λίγες μέρες.

Ο Στέλιος στην τελευταία περίοδο της χούντας κρυβόταν. Τον έψαχνε η χούντα για να τον «λιώσει». Βγήκε από την κρυψώνα, με την επιστράτευση. Πήγε να πάρει όπλο. Τελευταία φορά τον είδα δυο μέρες πριν από το δημοψήφισμα. Με κορόιδευε, που πήγα στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Φεύγοντας, τον ρώτησα πότε και πού θα βρεθούμε. Μου έδωσε ραντεβού, μετά το δημοψήφισμα, στη Χαριλάου Τρικούπη. Ήταν κι αυτός εκεί.

Τον είχα, κάποτε, ρωτήσει «πώς να ξεχωρίσω το σωστό από το λάθος στην πολιτική; Κάθε φορά, που άκουγα να μιλάνε και να λένε διαφορετικές απόψεις, μου φαινόταν ότι όλοι δίκιο έχουν. Ήμουν, πάντα, με αυτόν που μου μιλούσε τελευταίος». «Σκάσε και διάβαζε, ήταν η απάντηση του αναρχικού μου δάσκαλου». Και το πρώτο βιβλίο, που διάβασα, ήταν η «Κριτική στη Ρώσικη Επανάσταση» της Ρόζας Λούξεμπουργκ, σε μετάφραση του Α. Στίνα, στις εκδόσεις «Υδροχόος», που είχε η Αγγέλα.

Ένιωσα ένα δέος, όταν ο Στέλιος, μια μέρα της χούντας, με πήρε και με πήγε σ’ ένα υπόγειο, κάπου κοντά στο Μουσείο, για να γνωρίσω τον κ. Στίνα. Μια ζωή στη φυλακή, από την δικτατορία του Μεταξά, μέχρι τη δικτατορία των συνταγματαρχών, με κάτι μικρά διαλείμματα ελεύθερης ζωής. Άνθρωπος με περίσσια σοφία.

Κάπως έτσι, σημαδεύτηκα, 20 χρονών παιδί. Και τα σημάδια τα κουβαλώ ακόμα.

Τον Νικήτα, τον επιστράτευσαν, μαζί με άλλους, το Φλεβάρη του 1973, μήπως και σταματήσουν οι κινητοποιήσεις. Η πορεία του είναι γνωστή. Η απώλεια μεγάλη.

Η δικτατορία δεν ήταν καλό πράγμα.

Μην «πυροβολείτε» τα παιδιά με τις «μολότοφ». Δικό μας δημιούργημα είναι. Είναι το άλλοθι για τον αυταρχισμό της μελαγχολικής δημοκρατίας μας. Είναι η εικόνα μιας κοινωνίας, χωρίς πολιτισμό. Είναι που δεν έχουμε να τους πούμε τίποτα το καλό. Είναι που, ακόμα, δε μάθαμε να κουβεντιάζουμε. Ο καυγάς πουλάει, πιο πολύ στην τηλεοπτική μας δημοκρατία και τα παιδιά το ξέρουν. Το παιχνίδι που τους μάθαμε παίζουν. Το δικό μας παιχνίδι. Το παιχνίδι του καθεστώτος παίζουν.

Κι εγώ είμαι ακόμα ένας φοβισμένος άνθρωπος. Και είμαι πολύ περήφανος, που είμαι ακόμα παρών, που δεν είμαι ήρωας, που δεν έχω όνομα, που μπορώ να κοιτώ το γιο μου στα μάτια.

«Φοβάμαι όλα αυτά, που θα γίνουν για μένα, χωρίς μένα», έλεγε το τραγουδάκι παλιά. Τώρα, δεν μπαίνουν στον κόπο να σου πουν ότι τα κάνουν για σένα. Για την τσέπη τους το κάνουν, για το κέρδος των λίγων. Κι εμείς τους ψηφίζουμε.

Εις μνήμην.

ΚΕΣ και λαϊκισμοί

Προς την Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ
Σύνταξη

Αθήνα, 6/11/2007

Κύριε Διευθυντά,

Παρακολουθώ με θλίψη τον τραγέλαφο που έχει δημιουργηθεί, για μια ακόμα φορά, με το ζήτημα της αναγνώρισης των ΚΕΣ και των πτυχίων τους. Εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστό το πρόβλημα και πάντα αναβαλλόταν η λύση του. Κάθε υπουργός το άφηνε σαν καυτή πατάτα στο διάδοχό του και κάθε κυβέρνηση στην επόμενη. Και τώρα που έχουν σφίξει οριστικά τα πράγματα, τώρα που θα αρχίσει να βρέχει καταδικαστικές αποφάσεις και πρόστιμα, έρχονται οι «σωτήρες» να προτείνουν δήθεν ριζοσπαστικές λύσεις οι οποίες, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν και μόνο για λόγους λαϊκισμού και παραπλάνησης προβάλλονται.

1. Να απαγορευτούν τα ΚΕΣ: Αναρωτιέμαι, αυτοί που κάνουν τέτοια πρόταση, δεν γνωρίζουν ότι στην Ε.Ε. κάθε σύννομη επαγγελματική και επιχειρηματική δραστηριότητα είναι ελεύθερη και μόνο άνθρωποι με μεσαιωνικές αντιλήψεις είναι δυνατόν να στηρίζουν τέτοιες απαγορευτικές και ισοπεδωτικές απόψεις; Άμα ήταν δυνατόν να απαγορευτούν τα ΚΕΣ, γιατί να μην απαγορευτούν με τον ίδιο τρόπο αύριο τα φροντιστήρια και να καταργηθεί η καταραμένη παραπαιδεία, γιατί να μην καταργηθούν μεθαύριο με τον ίδιο τρόπο και όλα τα ιδιωτικά σχολεία για να εκλείψει η εξ ίσου καταραμένη εκπαιδευτική ανισότητα και να μείνουν μόνο τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα, πάσης βαθμίδας, τα οποία -όλοι το ξέρουμε- παρέχουν άριστο εκπαιδευτικό έργο;

2. Να αξιολογηθούν αυστηρά τα ΚΕΣ (και όχι μόνο): Και βέβαια να αξιολογηθούν, αλλά τι θα συμβεί όταν με ακριβώς τα ίδια κριτήρια αξιολογηθούν και τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα, με τις απαράδεκτες κτιριακές εγκαταστάσεις, την ανύπαρκτη υλική υποδομή, με κανονισμό σπουδών που ούτε σε σχολή χορού δεν θα ήταν αποδεκτός, με υπερβολικό αριθμό φοιτητών και με εκπαιδευτικό προσωπικό, στου οποίου τα μέλη συμπεριλαμβάνονται πάρα πολλοί συγγενείς;

Ως λαός και ως κράτος έχουμε ζήσει τα τελευταία 50-60 χρόνια πάμπολλες περιπτώσεις που η διαιώνιση προβλημάτων και η αναβολή της λύσης τους δεν οδήγησε στην εκτόνωση, αλλά στη διόγκωση και στην πανικόβλητη αναζήτηση διεξόδων, πέρα από το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που επισώρευσαν αυτά τα προβλήματα στην κοινωνία. Τώρα διαπιστώνουμε και πάλι ότι, το αρχικά ασήμαντο και αστείο θέμα των ΚΕΣ, έφτασε να αποτελεί πλέον κεντρικό αντικείμενο της εκπαιδευτικής πολιτικής της χώρας, με ευκαιρίες για λαϊκισμούς και παραπλάνηση των πολιτών από κάθε ενδιαφερόμενη πλευρά.

Ευχαριστώ πολύ
Στυλ. Φραγκόπουλος
Δρ. Μηχανικός, Καθηγητής

(click)

Σύνοδος των προέδρων των TEI

Ένταση επικράτησε κατά την άφιξη του υπουργού Παιδείας στα ΤΕΙ Αρτας για την Σύνοδο των προέδρων και αντιπροέδρων των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων της χώρας, την Παρασκευή, καθώς φοιτητές δεν επέτρεψαν στην ασφάλεια του κ. Στυλιανίδη να εισέλθει στο πανεπιστημιακό άσυλο.

Αργότερα, κατά τη διάρκεια της συνόδου -όπως μετέδωσε το Mega-, φοιτητές που πρόσκεινται στο ΚΚΕ αποπειράθηκαν να εισέλθουν στο κτήριο με σκοπό να συναντήσουν τον κ. Στυλιανίδη, όμως μέλη της παράταξης της ΔΑΠ προσπάθησαν να τους αποτρέψουν. Στη συνέχεια μετά από παρέμβαση του υπουργού Παιδείας αντιπροσωπεία φοιτητών έθεσε τα αιτήματά των, τα οποία εστιάζονταν στο άρθρο 16 και το πανεπιστημιακό άσυλο.

Μετά τη λήξη της συνάντησης ο υπουργός Παιδείας υπογράμμισε ότι στο νομό Αρτας, έχουν προγραμματισθεί έργα σχολικών υποδομών καθώς και για τα ΤΕΙ της περιοχής. Επιπλέον, για συντήρηση κτιρίων στο νομό θα δαπανηθούν ένα εκατομμύριο ευρώ. Παράλληλα, ο κ. Στυλιανίδης αναφορικά με αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, επισήμανε ότι μέχρι τώρα έχουν αναγνωριστεί 59 ειδικότητες και προχωρούν οι διαδικασίες για άλλες 33 σε συνεργασία με τις Επαγγελματικές Ενώσεις.

Αναφορικά με τη «βάση του 10», ο υπουργός δήλωσε ότι «δεν θα κάνουμε εκπτώσεις στην ποιότητα των σπουδών», ενώ για τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών, επανέλαβε ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει την κοινοτική νομοθεσία, αλλά προσαρμοσμένη και με την ελληνική νομοθεσία, κάτι για το οποίο έχει δικαίωμα.

Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου αναφορικά με τις καταλήψεις ο κ. Στυλιανίδης τόνισε ότι τα σχολεία τα οποία παραμένουν υπό κατάληψη είναι «συνεχώς μειούμενα, αλλά το υπουργείο θα είναι ικανοποιημένο όταν ο αριθμός τους μηδενιστεί». Παράλληλα, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης πρόσθεσε ότι «τέτοιας μορφής κινητοποιήσεις, απαξιώνουν τους αγώνες του μαθητικού κινήματος».

Σε ό,τι αφορά τα συμπεράσματα και τις προτάσεις της συνόδου των προέδρων των ΤΕΙ, σε αυτά επισημαίνεται ο στρατηγικός στόχος που είναι και παραμένει η μετεξέλιξή τους σε Τεχνολογικά Πανεπιστήμια.

Πολεμικό ανακοινωθέν

από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

5/11/07

Σας ενημερώνω ότι μεταξύ Παρασκευής και Δευτέρας κάποιοι εισήλθαν και πάλι στη Γραμματεία του Τμήματος και έκλεψαν ότι είχε απομείνει (1 Η/Υ, 2 Οθόνες ΤFΤ, 1 εκτυπωτή, 1 σκάνερ, 2 πληκτρολόγια, 1 φορτιστή φορητού Η/Υ, 5 UPS κλπ).

Επίσης έκλεψαν και όλες τις σφραγίδες των μελών της Γενικής Συνέλευσης, ίσως και κάποιες φοιτητικές ταυτότητες, και άνοιξαν οτιδήποτε ήταν κλειδωμένο, παραβιάζοντας ντουλάπια και συρτάρια γραφείων. Μάλλον νόμιζαν ότι κάτι κρύβαμε . . .

Σήμερα η Γραμματεία παραμένει κλειστή γιατί υπάρχουνν χαρτιά παντού, ακόμα και περγαμηνές πτυχιούχων, και έπρεπε να ξεκαθαρίσουμε αν είχε χαθεί κάτι.

Την Παρασκευή το βράδι άνοιξαν και το Εργαστήριο του κ. Παπαθανασίου στο 2ο όροφο Δεριγνύ, παραβιάζοντας μια τεράστια σιδερένια πόρτα που είχε τοποθετηθεί πρόσφατα, γκρεμίζοντας τον τοίχο!

(από το blog του Γιάννη Πανάρετου)

.

Τα ΤΕΙ σε δρόμο «ανωτατοποίησης»

(του Aντώνη Kαρκαγιάννη, Καθημερινή, 9/11/2007)

Πριν από μερικά χρόνια τα ΤΕΙ (καθηγητές και σπουδαστές) κατέβηκαν στους δρόμους με το κακόηχο και απατηλό σύνθημα «ανωτατοποίηση». Απατηλό, γιατί δεν κατακτάει κανείς το ανώτερο... με διάταγμα ή νόμο. Το ανώτερο ή επιβάλλεται με την αξία του ως ανώτερο ή θα παραμείνει για πάντα κατώτερο. Για την εκπαίδευση το ανώτερος και κατώτερος πιστεύω πως έχει σχετική μόνο αξία και σχηματική διάκριση. Οπως και στη Δικαιοσύνη δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες βαθμίδες, υπάρχουν δικαστές με διαφορετικό ρόλο. Κατά τα άλλα, ο πταισματοδίκης και ο αρεοπαγίτης έχουν τα ίδια δικαιώματα και ο ένας δεν δικαιούται να παρεμβαίνει στο έργο του άλλου, ως προϊστάμενος προς υφιστάμενο.

Εστω όμως! Τα ΤΕΙ ανακηρύχθηκαν σε ανώτατα τεχνολογικά ιδρύματα, δηλαδή πανεπιστήμια. Υπήρχε και το επιχείρημα ότι στην Ευρώπη, τα αντίστοιχα σχολεία είναι πανεπιστημιακά! Κανείς βέβαια δεν πρόσεξε τη... λεπτομέρεια ότι π.χ. στη Γερμανία τα αντίστοιχα σχολεία έχουν ζωή και λειτουργία 120 ετών και πλέον και σε μας μόνο 20 ετών. Και πάλι έστω! Το ερώτημα όμως είναι αν τα ΤΕΙ από τότε που ανακηρύχθηκαν πανεπιστήμια κατόρθωσαν τα ίδια να δικαιώσουν αυτό τον τίτλο και να τον γεμίσουν με το ανάλογο περιεχόμενο. Θα μου πείτε πώς να το κατορθώσουν τα ΤΕΙ, όταν τα υπάρχοντα πανεπιστήμια κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να απογυμνώσουν αυτόν τον τίτλο από κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο. Δεν νομίζω ότι τα ΤΕΙ ως σχολεία ανώτερης και όχι ανώτατης εκπαίδευσης διαφέρουν από τα σημερινά «ανωτατοποιημένα». Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι τα πράγματα σήμερα είναι χειρότερα. Ενα σχολείο με αποστολή να εκπαιδεύσει και να δώσει στην κοινωνία μεσαία στελέχη που τόσο της λείπουν θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι υπάρχει πιθανότητα να χάσει αυτή τη σπουδαία αποστολή αν ξαφνικά και με νόμο ή διάταγμα «ανωτατοποιηθεί» σε σχολείο ανώτατης εκπαίδευσης.

Οι πρόεδροι των 14 ΤΕΙ που συνέρχονται στην Αρτα διαπιστώνουν ότι η διασπορά των ΤΕΙ και των τμημάτων τους ανά την επικράτεια… προς ενίσχυση της περιφέρειας (δηλαδή για λόγους μη εκπαιδευτικούς), και η ίδρυση τμημάτων που έχουν μικρή ζήτηση (πολλές φορές και για λόγους προσωπικούς ή προσωπικών φιλοδοξιών, υποβάθμισαν ολόκληρο το σύστημα και μετά την «ανωτατοποίηση». Τελικά, το βασικό κριτήριο για την αξία και τη χρησιμότητα ενός εκπαιδευτικού συστήματος είναι η ίδια η κοινωνία. Τα «ανωτατοποιημένα» ΤΕΙ παραμένουν δυστυχώς εκπαιδευτήρια δεύτερης και τρίτης επιλογής γιατί κανένας δεν πίστεψε ότι πράγματι είναι τριτοβάθμια εκπαιδευτήρια πανεπιστημιακής βαθμίδας.

Κατά τη γνώμη μου το κεντρικό ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει τη σύνοδο των προέδρων των ΤΕΙ είναι ο ιδιαίτερος ρόλος τους, η ιδιαίτερη εκπαιδευτική τους αποστολή ως τριτοβάθμια πλέον ιδρύματα. Αν ο ρόλος τους είναι να προσφέρουν δεύτερη και τρίτη ευκαιρία στους υποψηφίους που αποτυγχάνουν στα πανεπιστήμια, πραγματικά δεν αξίζει τον κόπο. Τα ΤΕΙ σήμερα δεν έχουν ανεξάρτητη εκπαιδευτική ταυτότητα.

Παρατηρούμε, όμως, ότι οι διεκδικήσεις των προέδρων παραμένουν αμετακίνητες στη γραμμή της «ανωτατοποίησης». Διεκδικούν το δικαίωμα (υποθέτω και τα κονδύλια) να διεξάγουν «βασική» έρευνα, να οργανώνουν μεταπτυχιακές σπουδές και να απονέμουν μεταπτυχιακούς τίτλους και, τέλος, την προσαρμογή της κρατικής επιχορήγησης προς εκείνη των πανεπιστημίων. Το πρόβλημα δεν είναι αν τα ΤΕΙ, ως τριτοβάθμια σχολεία, δικαιούνται (πάλι διά νόμου) αυτά τα προνόμια και τις δραστηριότητες, αλλά αν ταιριάζουν στον ρόλο τους (που δεν τον βρήκαν ακόμη) και αν τους αξίζουν.

Τα πτυχία της ανεργίας

(του Νίκου Νικολάου, Καθημερινή. 7/11/2007)

Οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων της χώρας μας στην προχθεσινή τους σύνοδο ζήτησαν από το υπουργείο Παιδείας να θέσει αυστηρούς όρους στη λειτουργία των ξένων κολεγίων. Ειδικότερα, για τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών, τα οποία συνεργάζονται με ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, η σύνοδος των πρυτάνεων υποστήριξε την αναγκαιότητα να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση ώστε να είναι δυνατός ο αυστηρός έλεγχος των προγραμμάτων σπουδών, των ακαδημαϊκών προσόντων των διδασκόντων, καθώς και της χορήγησης άδειας ασκήσεως επαγγέλματος. Η τελευταία αυτή, πάντως, σύμφωνα με την κοινοτική νομοθεσία, θα είναι υποχρεωτική για τη χώρα μας σε λίγους μήνες.

Με λίγα λόγια, οι πρυτάνεις ζητούν τη θέσπιση αυστηρών όρων αξιολόγησης των κολεγίων. Σωστή κατ’ αρχήν η θέση τους αν και ο υπουργός Παιδείας θα μπορούσε να τους ρωτήσει τι έχουν κάνει αυτοί για την αξιολόγηση των πανεπιστημίων, των οποίων προΐστανται. Το «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις» ταιριάζει απόλυτα σε αυτή την υποκριτική τοποθέτηση των πρυτάνεων. Αλλά, πέραν αυτού, επειδή κάθε κυβερνητική απόφαση στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας έχει σοβαρές επιπτώσεις, οικονομικές και κοινωνικές, οι κ. πρυτάνεις θα πρέπει να εισηγηθούν στην κυβέρνηση μέτρα ή μάλλον ρυθμίσεις και τομές, που θα εξασφαλίσουν την επαγγελματική σταδιοδρομία των αποφοίτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Διότι, μπορεί να επικρίνονται τα ξένα κολέγια, αλλά οι απόφοιτοί τους είναι περιζήτητοι από τις επιχειρήσεις, ενώ τα πανεπιστήμιά μας χρεώνονται με την εγκληματική ευθύνη της χορήγησης πτυχίων ανεργίας.

Σε μια πρόσφατη μελέτη της Τραπέζης της Ελλάδος, που εκπόνησε η κ. Δάφνη Νικολίτσα, σημειώνεται ότι «η διαφορά μεταξύ του ποσοστού ανεργίας των νέων και των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας είναι από τις πιο μεγάλες στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης των 15. Επίσης, το ποσοστό ανεργίας των νέων (φτάνει στο 33% (!!) στις ηλικίες έως 34 ετών) ήταν το 2006 τριπλάσιο εκείνου των μεγαλυτέρων σε ηλικία, παρά τη θεαματική άνοδο του εκπαιδευτικού επιπέδου των νέων, πιθανόν επειδή οι απαιτήσεις της αγοράς εργασίας όσον αφορά τα εκπαιδευτικά προσόντα αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο» (πλήρες κείμενο>>>>).

Καθομολόγηση ...

μια ανόητη υποχρέωση των αποφοίτων χωρίς περιεχόμενο!

Ο πατέρας ενός αποφοίτου ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος μου έδειξε τη δήλωση «καθομολογήσεως» που διάβασε ο γιος του για να πάρει το πτυχίο. Διαπίστωσα λοιπόν με ενδιαφέρον ότι οι απόφοιτοι «ορκίζονται» να «αγωνισθούν με αφοσίωση για τη διαφύλαξη και συνέχιση των ιδανικών, των παραδόσεων και των εθίμων τους Έθνους»...

Προσωπικά δεν έχω παρευρεθεί ποτέ σε τέτοια «ορκωμοσία» γιατί θεωρώ γελοίο να ορκίζονται οι απόφοιτοι σε πράγματα, τα οποία, πρώτον άπαντες οι παρευρισκόμενοι αγνοούν τί ακριβώς σημαίνουν και δεύτερον, κανείς δεν μπορεί και δεν πρόκειται να ελέγξει, αν τηρήθηκαν τα υπεσχημένα.

Πέρα απ' αυτό όμως: ως προς το Σύνταγμα και τους Νόμους του κράτους, είναι σαφές τι καλούνται να τηρήσουν και να υπερασπιστούν οι απόφοιτοι, αν και δεν είναι η καταλληλότερη στιγμή να καθομολογήσουν την πίστη τους. Ποια είναι όμως τα ιδανικά, οι παραδόσεις και τα έθιμα του Έθνους που δηλώνουν ότι θα διαφυλάξουν; Έχουν καταγραφεί αυτά κάπου ή καθένας «καθομολογεί» ό,τι τυχαίνει να περνάει από το μυαλό του;

Για παράδειγμα, στην αγροτική Κρήτη που έχουν έθιμο και παράδοση την κλοπή κατσικιών, αποδεχόμαστε ότι θα συνεχίσει να αγωνίζεται ο απόφοιτος υπέρ αυτού του (πανάρχαιου, λένε) εθίμου; Στην ίδια την Κρήτη υπάρχει το έθιμο να ρίχνουν (όλοι σχεδόν) μπαλωθιές, άλλοτε στον αέρα και άλλοτε στο γείτονα και στον κουμπάρο. Επίσης οι ψαράδες στα νησιά του Αιγαίου και αλλού ρίχνουν στη θάλασσα δυναμίτες. Αυτά τα έθιμα συμπεριλαμβάνονται στα άξια υπεράσπισης ή όχι;


Σε κάποια χωριά της Πελοποννήσου ζητάνε να γίνει άγιος ο σκοταδιστής και εχθρός της μόρφωσης και της επιστήμης Παπουλάκος και οργανώνουν «παραδοσιακά» πανηγύρια στη μνήμη του. Συμφωνούμε κι εμείς υπέρ αυτής της παράδοσης του σκοταδισμού;

Κι αν παραμερίσουμε αυτά τα επικίνδυνα και απορριπτέα έθιμα, τί μένει πλέον; Καλούνται οι απόφοιτοι να υπερασπιστούν τους κυκλικούς χορούς στα πανηγύρια, τη δημοτική μουσική, τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς και τις τρακατρούκες της Ανάστασης; Γιατί, ούτε η θρησκευτική Ορθοδοξία μπορεί να ανήκει σ' αυτά τα έθιμα, δεδομένου ότι μεταξύ των αποφοίτων υπάρχουν αλλόδοξοι, αλλόθρησκοι ή άθρησκοι, ίσως και άθεοι, άρα αποκλείεται να παίρνουν αυτοί στα σοβαρά τυχόν θρησκευτικά έθιμα και παραδόσεις που τους επιβάλλονται έξωθεν.

Και, επιπλέον, ποια είναι τα ιδανικά τους Έθνους για τα οποία ορκίζονται οι απόφοιτοι; Έχουν καταγραφεί αυτά κάπου; Π.χ. να «πάρουμε την Πόλη και την Αγια-Σοφιά» είναι εθνικό ιδανικό; Η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα που δεν την θέλει κανένας Κύπριος πια, ανήκει στα εθνικά ιδανικά; Η ανάσταση του μαρμαρωμένου βασιλιά και το ψήσιμο των ψαριών στο Μπαλουκλί ανήκει στα εθνικό ιδανικό μας;

Μήπως είναι ο αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού ή κατά του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης ένα εθνικό αίτημα; Ο απόφοιτός μας από τη Γκάνα, την Ιορδανία ή το Ζαΐρ, ποιο ακριβώς εθνικό ιδανικό ορκίζεται να τηρήσει; Αυτό που λένε οι ακροδεξιοί και ξενοφοβικοί, ότι πρέπει να φύγουν οι ξένοι από την Ελλάδα (έξω ο Ριβάλντο, ο Ίβανσιτς και ο Μπλάνκο, ποιους άλλους ξένους μπορεί να εννοούν;) μήπως κι αυτό ανήκει στα εθνικά ιδανικά;

Δεν είναι καιρός, τελικά, αντί να γίνονται τα δημόσια εκπαιδευτικά Ιδρύματα περίγελος, έστω σε ορισμένους μόνο γονείς και στους περισσότερους σπουδαστές που διαβάζουν και καταλαβαίνουν αυτά τα αφελή και γελοία κείμενα, να μεθοδευτεί η σύνταξη ενός καινούργιου, μαζεμένου και περιεκτικού, χωρίς εθνικιστικές αρλούμπες και γλυκερούς ρομαντισμούς - εφόσον είναι απαραίτητο να τηρείται αυτή η διαδικασία της «καθομολόγησης»;

Η άτυπη αξιολόγηση των ελληνικών ΑΕΙ

(του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή, 31/10/2007)

Κανονικά, οι ραγδαίες εξελίξεις στο μέτωπο της Παιδείας έπρεπε να μας προβληματίσουν. Περισσότερο εκείνους που ασχολούνται με το αντικείμενο. Το γεγονός ότι το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης αναζητεί ιδιωτική επιχείρηση για να φτιάξει τμήμα μεταπτυχιακών στη χώρα πρέπει να θορυβήσει διττά την πανεπιστημιακή κοινότητα.

Πρώτον: η ζωή καταργεί τοις πράγμασι το άρθρο 16 και όπως έμαθε ο αείμνηστος Δημήτρης Μαρούδας, υπουργός τύπου του ΠΑΣΟΚ κατά το παρελθόν, δεν υπάρχει τρόπος να καταρριφθούν τα τμήματα - δορυφόροι των ξένων Πανεπιστημίων.

Δεύτερον: το γεγονός ότι η Σορβόνη ψάχνει ιδιωτικό εκπαιδευτικό οργανισμό και το φημισμένο London School of Economics (LSE) κατέληξε ήδη σε συμφωνία με κολέγιο της Θεσσαλονίκης για να φτιάξει τμήμα οικονομικών σπουδών, σημαίνει μια άτυπη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μονάδων που δεν κολακεύει καθόλου τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια. Οχι, βέβαια, πως τα ιδιωτικά κολέγια είναι καλύτερα των κρατικών ΑΕΙ. Οι εγγενείς, όμως, αγκυλώσεις των ελληνικών πανεπιστημίων κάνουν τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια πιο ελκυστικούς εταίρους.

Ετσι έχουμε ένα απολίθωμα στο ελληνικό Σύνταγμα που κάνει τριπλή ζημιά: πρώτον, δεν μπορεί να αποτρέψει την ανάπτυξη της ιδιωτικής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης απαξιώνοντας τον καταστατικό χάρτη της χώρας. Κανόνες που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να εφαρμοστούν αφαιρούν κύρος από ολόκληρο το νομοθετικό πλαίσιο. Δεύτερον, δεν επιτρέπει στο δημόσιο πανεπιστήμιο να αναπτυχθεί. Οπως διεξοδικά ανέλυσε στο βιβλίο «Πέρα από το άρθρο 16» ο κ. Νίκος Αλιβιζάτος το γεγονός ότι τα ΑΕΙ υποχρεούνται να είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, τα κάνει εξαιρετικά δυσκίνητα.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που τώρα βιώνουμε: τα καλά ξένα πανεπιστήμια απευθύνονται στα δημόσια, βιώνουν ένα γραφειοκρατικό εφιάλτη για να στραφούν στην επόμενη λύση δηλαδή στα ιδιωτικά κολέγια. Μπορεί τα τελευταία να μην είναι από εκπαιδευτική άποψη τόσο καλά, αλλά είναι ευέλικτα στις συνεργασίες. Και ας μην αυταπατώμεθα: με την εκπαιδευτική τεχνογνωσία που θα μεταφέρουν τα ξένα πανεπιστήμια στους ιδιωτικούς οργανισμούς, θα κάνουν κάποια κολέγια ευθέως ανταγωνιστικά των δημοσίων και στο επίπεδο σπουδών.

Με άλλα λόγια το άρθρο 16, όχι μόνο δεν βοηθά το δημόσιο πανεπιστήμιο, αλλά μακροχρόνια ευνοεί την ιδιωτική εκπαίδευση. Κι αυτό δεν είναι καν το χειρότερο. Μεσοπρόθεσμα πνίγει εν τη γενέσει ένα τρίτο πόλο που θα μπορούσε να αποτελέσει διέξοδο μεταξύ του κρατικού και ιδιωτικού Πανεπιστημίου: Τα μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια από κοινωνικούς φορείς. Κακά τα ψέματα: φορείς όπως η ΓΣΕΕ δεν πρόκειται να ανοιχτούν σε τομείς που το γράμμα του Συντάγματος απαγορεύει, κάτι που δεν διστάζουν να το κάνουν όσοι προσδοκούν το κέρδος.

Έτσι δίνεται άπλετος χρόνος να υποβαθμιστεί η δημόσια εκπαίδευση και να ενδυναμωθεί η ιδιωτική με ξένες συνεργασίες κ.λπ. Ετσι μέχρι να αναθεωρηθεί το άρθρο 16 θα έχουμε α) γραφειοκρατικά στη λειτουργία τους και ως εκ τούτου απαξιωμένα δημόσια πανεπιστήμια, β) ευέλικτα και καλά ιδιωτικά κολέγια και γ) ανύπαρκτα μη κερδοσκοπικά, μη κρατικά ΑΕΙ. Κι όλα αυτά προς δόξα της επανάστασης που κάποιοι περιφέρουν με λάβαρα στους δρόμους...

Μήνυμα του πρύτανη στο κενό

Από το blog «ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ)» του καθηγητή Γιάννη Πανάρετου: Ο πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΟΠΑ) έστειλε το ακόλουθο μήνυμα (ΛΟΧΡΗ σημαίνει Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής).

22 Οκτωβρίου 2007

Αγαπητά μέλη της Πανεπιστημιακής Κοινότητας,

Την περασμένη Τετάρτη μια ομάδα φοιτητών εισέβαλε στην αίθουσα της Γενικής Συνέλευσης του ΛΟΧΡΗ, την ώρα της κρίσης-προαγωγής δύο μελών ΔΕΠ του Τμήματος, και διέκοψε τη διαδικασία με πρόσχημα την «μη εφαρμογή του Νόμου».

Όπως έχω ήδη πεί, πρακτικές σαν αυτές δεν τιμούν τους φοιτητές μας και συμβάλλουν αποκλειστικά στον αποπροσανατολισμό και την υποβάθμιση του αγώνα για την πρόοδο του δημόσιου Πανεπιστημίου.

Ταυτόχρονα, αποτελεί πρωτόγνωρη πρακτική οι φοιτητές του ΟΠΑ να εμποδίζουν εργαζόμενους στο Πανεπιστήμιο από το δικαίωμα εξέλιξής τους, πράγμα που αποτελεί κατάφωρη αδικία απέναντί τους, αλλά και τορπιλίζει οποιαδήποτε προσπάθεια ενεργοποίησης των μελών ΔΕΠ, και ιδίως των νέων, για ένα καλύτερο Πανεπιστήμιο, για ένα καλύτερο αύριο.

Καλώ το Σύλλογο των φοιτητών να καταδικάσει τις ενέργειες αυτές. Καλώ επίσης το Σύλλογο μελών ΔΕΠ και το Σύλλογο διοικητικού προσωπικού να ασχοληθούν με το θέμα, καθότι η συγκεκριμένη ενέργεια θίγει καίρια δικαιώματα των εργαζομένων μας.

Η ΓΣ του ΛΟΧΡΗ πρέπει να επαναληφθεί άμεσα και να προχωρήσει τις κρίσεις που διεκόπησαν βίαια.

Με τιμή
Γρηγόρης Πραστάκος
Πρύτανης

Αφού έχουν αποκτήσει δια της σιωπής και της ανοχής το δικαίωμα να εμποδίζουν τους εργαζόμενους -εκπαιδευτικούς και διοικητικούς- να εργαστούν, τί είναι ένα βήμα παραπάνω να εμποδίσουν την εξέλιξη των εκπαιδευτικών; Και τί νόημα έχει η διαπίστωση ότι «πρέπει να επαναληφθεί άμεσα η ΓΣ και να προχωρήσει τις κρίσεις»; Σε ποιους απευθύνεται ο κ. πρύτανης, στο κενό; Ποιος είναι εντεταλμένος να εφαρμόσει τους νόμους; Ποιος είναι πρύτανης εκεί; Αμ' έπος αμ' έργον, λοιπόν!

Επιμυθείς αντί Προμηθείς...

(click)




.

Η αναθεώρηση του άρθρου 16

...

Όπως ήταν αναμενόμενο, το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης αναθεωρεί ντε φάκτο το άρθρο 16 του Ελληνικού Συντάγματος. Προσεγγίζοντας ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς φορείς για τη συγκρότηση κοινών μεταπτυχιακών προγραμμάτων στην Ελλάδα έκανε παρωχημένη τη συζήτηση περί κρατικών και ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η Σορβόννη υλοποιεί απλά τις αποφάσεις της Ε.Ε.

Έτσι για μια ακόμη φορά το νομικό μας πλαίσιο ξεπερνιέται από τις εξελίξεις και η ελληνική Πολιτεία αδυνατεί να ρυθμίσει οτιδήποτε. Από την άλλη πλευρά, το μόνο που απομένει για τα ελληνικά κρατικά ΑΕΙ είναι αυτό που όλοι οι πολέμιοι του άρθρου 16 απεύχονται: να ανταγωνιστούν με ιδιωτικούς φορείς για την προσέλκυση αυτών των προγραμμάτων.

Πολλές φορές η ζωή λύνει προβλήματα, τα οποία οι πολιτικοί κρύβουν κάτω από το χαλί. Μόνο που έτσι δεν εξασφαλίζεται η άριστη λύση. Θα ήταν προτιμότερο να προλαμβάνονται καταστάσεις, αντί να τρέχει εκ των υστέρων η Πολιτεία να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.

(http://www.kathimerini.gr)

Λύση εξ Εσπερίας

(click)

Προς τους πρωτοετείς φοιτητές

του Θέμη Λαζαρίδη

Καθηγητή Χημείας, City College of N.Y.

Με την ευκαιρία έναρξης προχθές του νέου ακαδημαϊκού έτους ένας φοιτητής που συχνάζει στο μπλογκ μού ζήτησε να γράψω ένα κείμενο για διανομή στους πρωτοετείς φοιτητές της σχολής του. Έγραψα το εξής:

Αγαπητοί πρωτοετείς φοιτητές,

είμαι σίγουρος ότι νιώθετε μεγάλη χαρά και ανακούφιση για την είσοδό σας στο πανεπιστήμιο. Δουλέψατε σκληρά, κριθήκατε δίκαια και αντικειμενικά, και τα καταφέρατε. Συγχαρητήρια.

Θα ήθελα πολύ να σας απευθύνω ένα αισιόδοξο μήνυμα αλλά δεν μπορώ. Παρά τη σχετική ευημερία, η χώρα μας διέρχεται μιά βαθιά κρίση, πολιτική, ιδεολογική, και οικονομική. Πάνω από όλα, μιά κρίση αξιών. Πριν από 25 χρόνια η Ελλάδα ήταν ουραγός στους 10 της ΕΟΚ. Πριν από 10 χρόνια ήταν ουραγός στους 15 της ΕΕ. Σήμερα είναι ουραγός στους 25 της ΕΕ. Τα ελληνόπουλα καταλαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις των διεθνών εκπαιδευτικών διαγωνισμών. Η Ελλάδα βαθμολογείται κάτω από τη βάση από τη Διεθνή Διαφάνεια και κατατάσσεται δίπλα σε αφρικανικές χώρες όσον αφορά τη διαφθορά. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα ακόμα μιλάμε για ρουσφέτια, φακελάκια, και μίζες.

Οι πηγές της κακοδαιμονίας μας είναι πολλές. Θα σας αναφέρω μερικές:

• Άκρατη ιδιοτέλεια. Η Ελλάδα είναι ένα άθροισμα ιδιωτικών συμφερόντων. Ο Έλληνας βάζει πάνω από όλα το ατομικό του βόλεμα. Δεν υπάρχει κοινωνική συνείδηση, η έγνοια για το δημόσιο συμφέρον. Δεν υπάρχει η θέληση για συλλογική δράση με στόχο το κοινό καλό. Αντίθετα, υπάρχει έντονη συλλογική δράση για την υπεράσπιση συντεχνιακών συμφερόντων. Στο τέλος όλοι βγαίνουμε χαμένοι. Δεν μπορεί να οικοδομηθεί πολιτισμένη κοινωνία χωρίς κάποιο ελάχιστο ποσοστό ιδεαλιστών που ενδιαφέρονται και εργάζονται για το κοινό καλό.

• Κομματικός φανατισμός. Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά μεταξύ πολιτικής και ποδοσφαίρου. Η μέθη του να ανήκεις κάπου αντικαθιστά τη νηφάλια σκέψη. Η σκοπιμότητα αντικαθιστά την ειλικρίνεια. Βέβαια, ο φανατισμός αυτός είναι συχνά κήβδιλος· πίσω του κρύβεται και πάλι η ιδιοτέλεια, η επιδίωξη να αποκτήσει κανείς αθέμιτα πλεονεκτήματα χρησιμοποιώντας τους κομματικούς πελατειακούς μηχανισμούς. Πολλοί ακόμα ψηφίζουν ένα κόμμα με την προοπτική διορισμού στο δημόσιο. Θα τα δείτε όλα αυτά στη συμπεριφορά των κομματικών παρατάξεων του φοιτητικού συνδικαλισμού και στις περίφημες «γενικές συνελεύσεις».

• Άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας. Ο στίχος του Διονύση Σαββόπουλου (μετάφραση ενός του Bob Dylan) «αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα» ταιριάζει απόλυτα στη σύγχρονη Ελλάδα. Είμαστε έθνος στρουθοκαμήλων. Στηρίζουμε αυτούς που μας χαϊδεύουν τα αυτιά, που ικανοποιούν τις ψευδαισθήσεις μας, που κολακεύουν την ατομική ή εθνική υπερηφάνεια. Όσοι λένε δυσάρεστες αλήθειες αποπέμπονται. Οι λαοί τριγύρω μας τρέχουν, κι εμείς ζούμε στον κόσμο μας αλληλοβαυκαλιζόμενοι.

• Ανορθολογισμός. Στην Ελλάδα συνήθως τα ζητήματα αντιμετωπίζονται με συναισθηματικό τρόπο. Επειδή μιά σημερινή κατάσταση Α παραπέμπει σε μιά παρελθοντική κατάσταση Β, κρίνουμε την Α με βάση την Β αγνοώντας τις μεγάλες αλλαγές που μπορεί να έχουν στο μεταξύ επέλθει. Πολλά πράγματα γίνονται αυτόματα αποδεκτά χωρίς σκέψη και προβληματισμό. Προβλήματα καταγγέλλονται χωρίς να αναζητείται η πηγή τους και η λύση τους. Λέξεις χρησιμοποιούνται χωρίς κατανόηση της σημασίας τους. Ακόμη χειρότερα, το νόημα κάποιων λέξεων έχει διαστρεβλωθεί εντελώς, σε σημείο που η χώρα θυμίζει την κοινωνία του Όργουελ.

• Η επιδίωξη της ήσσονος προσπάθειας (κοινώς τεμπελιά) επικρατεί παντού. Το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί εξαίρεση. Μεγάλη μερίδα των Ελλήνων φοιτητών επιδιώκει να πάρει πτυχίο με τη λιγότερη δυνατή προσπάθεια. Μεγάλη μερίδα των Ελλήνων καθηγητών επιδιώκει να αμοίβεται και να προάγεται με τη λιγότερη δυνατή προσπάθεια. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτικών επιδιώκουν να επανεκλεγούν με το λιγότερο δυνατό έργο. Το αποτέλεσμα είναι μιά Ελλάδα ουραγός.

• Περιφρόνηση του νόμου και έλλειψη δημοκρατικής παιδείας. Για τον Έλληνα η παραβίαση του νόμου είναι «μαγκιά». Ενίοτε βαφτίζεται και «λαϊκός αγώνας». Η ελευθερία συγχέεται με την ασυδοσία. Η τήρηση του νόμου και της τάξης με την καταστολή. Η δημοκρατία με την υπερίσχυση της πλειοψηφίας, ακόμα και όταν αναφαίρετα δικαιώματα της μειοψηφίας καταπατούνται. Η πολιτεία ψηφίζει νόμους τους οποίους αδιαφορεί να εφαρμόσει. Πολλές φορές η πολιτική ηγεσία παραβιάζει τους νόμους που η ίδια ψηφίζει. Η Ελλάδα απέχει πολύ από το να είναι μιά ευνομούμενη χώρα και ένα κράτος δικαίου. Μέχρι και η αμεροληψία της δικαιοσύνης έχει φτάσει να αμφισβητείται με τα διάφορα παραδικαστικά κυκλώματα.

• Έλλειψη κουλτούρας διαλόγου, τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, από το καφενείο της γειτονιάς μέχρι τη Βουλή. Τις περισσότερες φορές ο διάλογος δεν είναι ανταλλαγή σκέψεων με σκοπό την εύρεση της αλήθειας ή της καλύτερης λύσης σε ένα πρόβλημα αλλά μιά στείρα προσπάθεια να σκοράρουμε πόντους κατά του αντιπάλου ή να δείξουμε ότι είμαστε εξυπνότεροι.

• Υπερβολική προσήλωση στον καταναλωτισμό και υποτίμηση της αξίας της δημιουργικότητας. Η αξία του σύγχρονου Έλληνα καθορίζεται από τα ρούχα που φοράει και το αυτοκίνητο που οδηγεί. Σκοπός της ζωής είναι η μέγιστη δυνατή κατανάλωση. Η δημιουργία δεν αναγνωρίζεται ως πηγή ευτυχίας. Η φιλοδοξία εξοβελίζεται ως ελάττωμα του χαρακτήρα. Η επιχειρηματικότητα, μιά καθαρή εκδήλωση δημιουργικότητας, θεωρείται από πολλούς επιλήψιμη δραστηριότητα.

• Απαξίωση της ακεραιότητας και των άλλων ηθικών αξιών. Η στάση του σύγχρονου Έλληνα σε ηθικά ζητήματα συνοψίζεται στη φράση «έλα μωρέ». Για την κατεστημένη ιντελλιγκέντσια του τόπου η ηθική είναι μιά έννοια ξεπερασμένη και η επίκληση ηθικών αξιών απορρίπτεται ως «ηθικολογία». Ως αποτέλεσμα, «σωστό» είναι αυτό που μας συμφέρει. Αν μπορείς να κλέψεις χωρίς να σε πιάσουν, κλέβεις. Αν μπορείς να αντιγράψεις στις εξετάσεις, αντιγράφεις. Αν μπορείς να λάβεις φακελάκι, το λαμβάνεις. Όμως, ακόμα κι αν η λαμογιά βραχυπρόθεσμα επιβραβεύεται, μακροπρόθεσμα και σε συλλογικό επίπεδο είναι καταστροφική για τον τόπο.

Αυτή είναι η Ελλάδα που κληρονομείτε. Το ερώτημα είναι τι θα κάνετε εσείς. Θα συμβιβαστείτε με το «σύστημα» ή θα παλέψετε να το αλλάξετε; Θα κοιτάξετε να βολευτείτε όπως όπως ή θα προσπαθήσετε να δημιουργήσετε τις προϋποθέσεις για πρόοδο ολόκληρης της κοινωνίας; Θα ακολουθήσετε την πεπατημένη ή θα προσπαθήσετε να ανοίξετε καινούριους δρόμους; Αν επιθυμείτε το δεύτερο, ετοιμαστείτε να τραβήξετε κουπί. Ο κόσμος σήμερα είναι πολύπλοκος και δεν υπάρχει (κατά τη γνώμη μου) κάποιος φορέας, κάποιο κόμμα, κάποια οργάνωση που να εκφράζει αυτή τη στιγμή απόλυτα την προοδευτική κατεύθυνση για τη χώρα. Υπάρχουν άτομα, ανοργάνωτα, κουρασμένα, απογοητευμένα. Τους νέους συλλογικούς φορείς θα πρέπει να τους διαμορφώσετε εσείς οι ίδιοι. Με ανοιχτό μυαλό, με κριτική διάθεση, με ορθολογισμό, και με ήθος.

Μακάρι να επιλέξετε αυτό το δρόμο. Σας εύχομαι καλή επιτυχία.

Συνέντευξη με τον καθηγητή Θάνο Βερέμη

- Τελικά ο νέος νόμος-πλαίσιο για τα ΑΕΙ θα εφαρμοστεί ή όχι; Φαίνεται ότι πολιτεία και πανεπιστημιακοί πλησιάζουν σε κάποιο σημείο σύγκλισης, με στόχο την αποφυγή νέων συγκρούσεων. Θα είναι εις βάρος του νέου νόμου αυτή η σύγκλιση;

«Πράγματι, η κυβέρνηση μοιάζει να μη θέλει περιπέτειες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα εφαρμόσει τον νόμο. Αυτά που δυσλειτουργούν εξάλλου είναι δύο ή τρία άρθρα του. Τα εκλεκτορικά σώματα για τις κρίσεις πανεπιστημιακών που είναι πολυπρόσωπα και απαιτείται το 1/3 τους να είναι εκλέκτορες εκτός τμήματος, οι 4ετείς συμφωνίες προγραμματισμού που πρέπει να κάνουν τα πανεπιστήμια με την πολιτεία και τα πανεπιστημιακά συγγράμματα. Για το πρώτο υπάρχει λύση. Εμείς προτείνουμε να γίνουν τα εκλεκτορικά σώματα ολιγομελέστερα (τετραμελή ή εννεαμελή) ώστε οι μετακινούμενοι πανεπιστημιακοί να είναι λιγότεροι και να μη δημιουργούν προβλήματα στα πανεπιστήμια. Ο τετραετής προγραμματισμός είναι επίσης κάτι καινούργιο για τα πανεπιστήμια. Πού να τον ξέρουν τον προγραμματισμό; Είχαν κάνει ποτέ κάτι αντίστοιχο; Ας τους δώσουν λοιπόν χρόνο. Ενα εξάμηνο, δύο. Σύντομα θα συντονιστούν. Το ίδιο ισχύει για τα συγγράμματα.

Ο νέος νόμος-πλαίσιο δεν είναι μόνο τρία άρθρα. Είναι πολλά ακόμη που θα εφαρμοστούν ή και εφαρμόζονται. Δεν καταργείται έτσι ένας νόμος. Δεν είναι η Παιδεία εκείνη που καίει σήμερα. Είναι το Ασφαλιστικό. Αυτό καίει και ζεματάει και δεν θα προχωρήσει. Ποιο είναι το πρόβλημα στην Παιδεία; Που βγήκε ένα 5% των πανεπιστημιακών στον δρόμο μαζί με την ΟΛΜΕ (σ.σ.: καθηγητές μέσης εκπαίδευσης) και χάλασε ο κόσμος;».

- Η κοινή γνώμη όμως απέδειξε με χαρακτηριστικότατο τρόπο τη δύναμή της. Η κυρία Μαριέττα Γιαννάκου έμεινε εκτός Κοινοβουλίου.

«Την κυρία Γιαννάκου δεν την "έφαγαν" ο νόμος-πλαίσιο και τα πανεπιστήμια, αλλά το βιβλίο της Ιστορίας. Προεκλογικά τη "σταύρωσαν" για το βιβλίο. Αυτοί που την καταψήφισαν δεν ήταν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι ψηφοφόροι της Δεξιάς που ενοχλήθηκαν με την ιστορία του βιβλίου. Οι ψηφοφόροι που άκουσαν την Εκκλησία και τις διάφορες κινήσεις πολιτών να καταγγέλλουν ότι ατιμάζει τα ιερά και τα όσιά μας ως κράτους και άναψαν».

- Το βιβλίο τελικά αποσύρθηκε. Εκανε λάθος η κυρία Γιαννάκου;

«Το λεγόμενο λάθος της κυρίας Γιαννάκου ήταν η επιμονή της στην τήρηση των κανόνων ανάθεσης και δοκιμής των βιβλίων. Και βέβαια η παρρησία της. Δεν ήταν στον χαρακτήρα της να αποσύρει το βιβλίο γιατί είναι άνθρωπος με ισχυρή θέληση. Είναι λεβεντιά η κυρία Γιαννάκου. Θα με θυμηθείτε ότι θα τη νοσταλγήσουμε. Είναι ασυνήθιστος άνθρωπος. Το βιβλίο κακώς αποσύρθηκε. Ηταν μια κίνηση με στόχο να κατευνάσει τους κινδύνους από τα δεξιά. Η απόσυρσή του όμως ήταν αναμενόμενη και δεν μου προξένησε καμία έκπληξη. Ελπίζω το νέο βιβλίο να ακολουθήσει τη διαδικασία ανάθεσης σε αριστείς, όπως συνέβη με εκείνο της Γ´ Λυκείου».

- Η κυβέρνηση ανοίγει σύντομα και θέμα εξεταστικού συστήματος. Πείτε μου, γιατί στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ακόμη τις πανελλαδικές εξετάσεις;

«Στο παρελθόν όλη τη δουλειά την έκαναν τα πανεπιστήμια. Επειδή όμως γίνονταν λαθροχειρίες και ξαφνικά έβλεπες τα παιδάκια και τα εγγονάκια των πανεπιστημιακών στις σχολές πρώτης ζήτησης, θεσπίστηκε το υπάρχον σύστημα, το οποίο εξασφάλισε μεγαλύτερη αξιοπιστία. Το σύστημα αυτό όμως κατέστρεψε το Λύκειο. Ετσι, το νέο εξεταστικό πρέπει να συνοδεύεται απαραιτήτως από την απαλλαγή του Λυκείου από τη δουλεία των πανελλαδικών. Μια επιτροπή του ΕΣΥΠ για το εξεταστικό που δεν ολοκλήρωσε το έργο της αλλά θα επαναλειτουργήσει, ελπίζω σύντομα, είχε καταλήξει στη λύση ενός "προπαρασκευαστικού" έτους που θα ήταν το πρώτο από τα τέσσερα (ή πέντε) πανεπιστημιακά έτη».

- Ποιος είναι ο λόγος, κατά τη γνώμη σας, για τον οποίο τα πανεπιστήμια παραμένουν στη χώρα μας τόσο στενά συνδεδεμένα με το κράτος; Είναι πρόβλημα της πολιτείας ή έχουν αναπτυχθεί στο εσωτερικό τους «επικίνδυνες σχέσεις» που δεν τα αφήνουν να ωριμάσουν και να εξελιχθούν μέσα στον ευρωπαϊκό χάρτη;

«Είναι αλήθεια ότι σε πολλές σχολές που έχουν λεφτά, όπως η Ιατρική Σχολή, η διαφθορά είναι απίστευτη. Στην Αθήνα το 40% των καθηγητών Ιατρικής είναι συγγενείς μεταξύ τους. Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει σε μικρότερο βαθμό στις νομικές ή στις πολυτεχνικές, όπου όμως δεν υπάρχουν τόσες "αιμομικτικές" παρουσίες. Από την άλλη πλευρά, η σχέση του Πανεπιστημίου με το κράτος που του παρέχει τους πόρους για τη λειτουργία του είναι αναπόφευκτη ως προς τη λογοδοσία χρήσης. Πιστεύω ότι ένας διαφανής προγραμματισμός μπορεί να απαλλάξει τα ιδρύματα από τον ασφυκτικό κρατικό εναγκαλισμό. Οι μεγάλες πληγές των πανεπιστημίων σχετίζονται με την απουσία από τους τόπους διδασκαλίας, πρώτον, των αιωνίων φοιτητών-συνδικαλιστών και, δεύτερον, των καθηγητών που εκτελούν το μίνιμουμ των υποχρεώσεών τους. Ετσι, η κατάργηση του βιότοπου της απουσίας, που είναι η "αιώνια" φοίτηση, αφενός, και ο εξαναγκασμός παρουσίας διά της αξιολόγησης των καθηγητών, αφετέρου, αποτελούν τις δραστικές λύσεις».

- Η διάταξη του νέου νόμου-πλαισίου για την «αιώνια» φοίτηση θα «καθαρίσει» τα αμφιθέατρα;

«Πρέπει να σοβαρευτούμε σχετικά με αυτό το θέμα. Πού ακούστηκε τα 4 έτη φοίτησης να γίνονται 10; Η "αιώνια" φοίτηση και ο τρόπος εκλογής των πρυτάνεων από τις φοιτητικές παρατάξεις είναι τα μεγάλα προβλήματα των πανεπιστημίων. Ολοι ξέρουν ότι, ως πρόσφατα, οι πρυτάνεις εκλέγονταν από τις πανίσχυρες φοιτητικές παρατάξεις. Ο Λαλιώτης, ο Τζουμάκας, ο Μεϊμαράκης, ο Βουλγαράκης ήταν τα "διαμάντια" των φοιτητικών παρατάξεων που έλυναν και έδεναν μέσα στα πανεπιστήμια και μετά πολιτεύονταν με επιτυχία. Εγώ επιμένω ότι εκτός της καθολικής ψηφοφορίας των φοιτητών που ψηφίστηκε με τον νέο νόμο θα έπρεπε να μειωθεί και το ποσοστό συμμετοχής τους στα εκλεκτορικά σώματα».

- Στο παρελθόν είχατε απειλήσει με παραίτηση αν οι προτάσεις σας δεν προχωρούσαν. Πώς θα αντιμετωπίσετε τον νέο υπουργό Παιδείας; Θέλετε να παραμείνετε στη θέση σας και τι απαντάτε σε εκείνους που λένε ότι όργανα όπως το ΕΣΥΠ χρησιμοποιούνται ως άλλοθι από τους εκάστοτε κυβερνώντες για να επιβάλλουν τις πολιτικές τους;

«Θα παραμείνω στο ΕΣΥΠ όσο μπορώ να προσφέρω στη μεταρρύθμιση. Πιστεύω στον νέο υπουργό γιατί τον γνωρίζω από το υπουργείο Εξωτερικών ως ευφυή και τίμιο άνθρωπο. Ξέρει και αυτός καλά ότι "της εκπαίδευσης οι καιροί ου μενετοί". Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα συνεχίσω να επιμένω στις απόψεις μου. Εχω την ελπίδα ότι μπορούμε με την προσφορά και τη συμπεριφορά μας να κάνουμε τον υπουργό Παιδείας τον άνθρωπο που θα μάθει σε βάθος τα θέματα της εκπαίδευσης και θα μπορεί να προτείνει λύσεις. Να μην παίρνει απλά εντολές από "επάνω". Γιατί τι οδηγίες θα είναι αυτές; Ξέρει ο Πρωθυπουργός τα θέματα της Παιδείας σε βάθος; Οχι. Απλά σηκώνεται το πρωί και λέει στον κάθε υπουργό να μην του δημιουργήσει πρόβλημα. Ποιον ρωτάει δηλαδή για τα θέματα της Παιδείας; Τον Ρουσόπουλο; Ας τον κάνουμε εμείς λοιπόν να ρωτάει τον Στυλιανίδη. Και να ξέρει ότι η απάντηση που θα πάρει θα είναι σοβαρή γιατί είναι γνώστης του τομέα του σε βάθος».

- Τι μήνυμα θα στέλνατε στους συναδέλφους σας της ΠΟΣΔΕΠ βλέποντας από μακριά τις κινητοποιήσεις που παρέλυσαν πέρυσι τα πανεπιστήμια;

«Η ΠΟΣΔΕΠ ως συνδικαλιστικό όργανο των πανεπιστημιακών, αντί να ασχολείται με τα αιτήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας (αναφέρω ενδεικτικά τις 1.000 υπογραφές πανεπιστημιακών) υπέρ των μεταρρυθμίσεων, μάχεται για τη συντήρηση του status quo στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτή τη φορά όμως δεν θα έχει το άλλοθι του άρθρου 16 για να ισχυρίζεται ότι προστατεύει το δημόσιο Πανεπιστήμιο από την ιδιωτικοποίηση».

- Περί ιδιωτικών πανεπιστημίων;

«Η γνώμη μου ήταν πάντοτε ότι δεν θα υπάρξουν αξιόλογα ιδιωτικά πανεπιστήμια εδώ, όπως δεν υπήρξαν (με λίγες εξαιρέσεις) αλλού στην Ευρώπη. Ας αναβάλουμε, συνεπώς, αυτή τη συζήτηση».

Ανύποπτοι μπροστά στη θύελλα

(του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, 24/9/2007, http://Capital.gr)

Είναι συγκλονιστική η αδράνεια που δείχνει η ελληνική κοινωνία. Μεγάλο μέρος του λαού, κορυφές και κορμός της ενημέρωσης και πολιτικές ηγεσίες συμπεριφέρονται ωσάν τα πράγματα να είναι ίδια όπως πάντα. Κάποιες φωνές από τον κόσμο των επιχειρήσεων κλονίζουν καμιά φορά τη μακαριότητα της κοινής γνώμης. Αλλά κι αυτών η αξιοπιστία δεν είναι μεγάλη, από την ώρα που με επιχειρηματικά χρήματα στήνονται και λειτουργούν μέσα ενημέρωσης που προπαγανδίζουν τη στασιμότητα, το φτηνό λαïκισμό και την παρελθοντολαγνεία. Όλοι δείχνουν να συμφωνούν πως με κάποιο νοικοκύρεμα στην οικονομία, μια ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης και με λίγο περισσότερο αξιόπιστους πολιτικούς ηγέτες, τα πράγματα θα έλθουν και πάλι στα ίσια.

Αυτό, όμως, δυστυχώς δεν μπορεί πλέον να είναι το ζητούμενο. Διότι έχει μεταβληθεί δραματικά ο παγκόσμιος περίγυρος. Και η χώρα κλυδωνίζεται. Άσχετο αν έχουμε κάπως εξοικειωθεί με τους μεγάλους κραδασμούς και δεν το συνειδητοποιούμε άμεσα. Ήδη χιλιάδες δουλειές στη βιομηχανία έχουν χαθεί κι εκατοντάδες επιχειρήσεις (αριθμός τεράστιος για τη μικρή Ελλάδα) έχουν κλείσει, έχουν μεταφερθεί σε βαλκανικές χώρες ή συντηρούνται από δουλειές του κράτους (λ.χ. ναυπηγεία).

Για τον πολύ κόσμο που τα παιδιά του σπουδάζουν ή προσβλέπουν σε απασχόληση στις υπηρεσίες η ταχύτατη αυτή διαδικασία αποβιομηχάνισης –και τα αίτια που την προκάλεσαν– περνά απαρατήρητη. Ζούμε την άρνηση. Που ακολουθεί συνήθως το σοκ. Η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας αργεί. Τα πράγματα δε θα έλθουν εκεί που ήσαν πριν. Το αντίθετο μάλιστα...

Σύντομα η κρίση θα ακουμπήσει τις υπηρεσίες. Και τότε θα κλονιστεί συθέμελα η ελληνική κοινωνία. Με λειψή παιδεία, υψηλά σχετικά μεροκάματα, απαιτητικούς εργαζόμενους, δύσκαμπτη αγορά εργασίας κι ένα κλίμα αρνητικό απέναντι στις επιχειρηματικότητα και την επιδίωξη του κέρδους (η λέξη κερδοσκοπία είναι σχεδόν ύβρις), η κεφαλαιο-ελκυστικότητα της χώρας βρίσκεται περίπου στο διεθνές ναδίρ. Αν προσθέσει κανείς και το ασταθές, και υψηλών επιβαρύνσεων, φορολογικό καθεστώς, καταλήγει να αναρωτιέται κανείς γιατί ξένες εταιρείες θα διάλεγαν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Αλλά και γιατί και οι ελληνικές δε θα ξενητευτούν;

Με την απονεύρωση της ρύθμισης Μποργκενστάιν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που προέβλεπε τη δυνατότητα εγκατάστασης εταιρειών από χώρα σε χώρα, υπαγόμενων όμως στο καθεστώς της χώρας προέλευσης, συνδικάτα και σοσιαλιστές θεώρησαν πως κατανίκησαν το φάντασμα των φθηνών μεροκάματων και της αρύθμιστης αγοράς εργασίας. Αυτό που πέτυχαν, όμως, είναι η "τσιμεντοποίηση" των συνθηκών εργασίας και της λειτουργίας εταιρειών παροχής υπηρεσιών στις εξαιρετικά επιβαρημένες από δημόσιες παρεμβάσεις και κανονισμούς χώρες της παλιάς Ευρώπης. Το αποτέλεσμα θα είναι πως δε θα υπάρξουν μεσο-μακροπρόθεσμα καινούριες εταιρείες παροχής υπηρεσιών και βέβαια νέα (έστω και φθηνότερα) μεροκάματα. Ανάμεσα στη φθηνότερη ενδεχόμενα δουλειά και την ανεργία, είναι φανερό πως η Ευρώπη διάλεξε τη δεύτερη.

Αυτό που δεν πέτυχαν, όμως, οι πολέμιοι του Μποργκεστάιν είναι η μεταφορά των εργασιών που θα έκαναν αυτές οι καινούριες εταιρείες στις χώρες μας, εκτός πλέον τώρα εθνικών συνόρων. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας, με τη χρήση του Ίντερνετ, την κυριαρχία παντού της αγγλικής γλώσσας και την εξαίρετη εκπαίδευση χαμηλόμισθων στελεχών σε χώρες της Ανατ. Ευρώπης και της Νότιας Ασίας, η ταχύτατη εξαγωγή οικονομικών δραστηριοτήτων σε επίπεδο χαμηλών ή και υψηλών εργασιών μάνατζμεντ, χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων και τεχνολογικής δράσης είναι αναπόφευκτη. Στις μεγαλύτερες χώρες ήδη συμβαίνει...

Από τις 500 μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Γης, ήδη οι 400 έχουν μεταφέρει μέσα στο 2006 στην Ινδία μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων τους στον τομέα της παροχής υπηρεσιών. Μονάχα 150 από αυτές είχαν κάνει το ίδιο πράγμα το 2002. Από τις ΗΠΑ μόνο θα μεταφερθούν στο εξωτερικό τα επόμενα 15 χρόνια 9 εκατ. θέσεις εργασίας που καλύπτονται σήμερα από στελέχη-επαγγελματίες της μεσαίας τάξης. Μέχρι το 2008 από τη Βρετανία θα έχουν μεταφερθεί με τον ίδιο τρόπο στο εξωτερικό 650.000 αντίστοιχης ποιότητας θέσεις εργασίας. Και ακολουθεί βέβαια από κοντά και η Γερμανία. Η Γαλλία έχει ήδη αρχίσει κι αυτή να υφίσταται τις σχετικές συνέπειες του λεγόμενου offshoring με κατεύθυνση κυρίως το Βιετνάμ και μικρότερες χώρες της Ινδοκίνας. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που οδήγησε τον πρόεδρο Σιράκ να μιλήσει για "εθνική προδοσία"!

Δεν υπάρχει εθνική προδοσία, όμως, όταν τα μεγάλα κέρδη καθοδηγούν τις επιχειρηματικές επιλογές. Αντί για 250 δολ. την εβδομάδα στις ΗΠΑ, ένας πτυχιούχος με εξαιρεικά προσόντα στην Ινδία αμείβεται "πλουσιοπάροχα" με 2.500 δολ. το χρόνο. Και στην Ινδία αποφοιτούν 2,7 εκατ. πτυχιούχοι το χρόνο – ενώ στις ΗΠΑ ο σχετικός αριθμός δεν ξεπερνά το 1,3 εκατ. Από όσους αποφοιτούν στην Ινδία, τουλάχιστον 650.000 έχουν τα αντίστοιχα με τους Aμερικανούς ακαδημαϊκά προσόντα και είναι απόλυτα έτοιμοι να αναλάβουν δουλειές που μέχρι τώρα διεκπεραίωναν επιστήμονες μονάχα Bορειοαμερικανοί και Eυρωπαίοι. Κάθε χρόνο τώρα περισσότεροι άριστοι μηχανικοί αποφοιτούν από το κρατίδιο της Ινδίας Άντρα Πραντές παρά από όλα τα αμερικανικά πανεπιστήμια μαζί!! Αν προσθέσει κανείς και το γεγονός πως στα ζητήματα της νέας τεχνολογίας η ινδική γραφειοκρατία δεν έχει πρωτόκολλα παρεμβάσεων και η επιχειρηματική δράση είναι σχεδόν απόλυτα ανεμπόδιστη (στο υπο κομμουνιστική διοίκηση μάλιστα κρατίδιο της Βεγγάλης οι απεργίες σε επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας απαγορεύονται!!), το κλίμα για την ίδρυση νέων εταιρειών είναι μοναδικά ευνοϊκό.

Η τάση αυτή της μεταφοράς θέσεων απσχόλησης στον τομέα της τεχνολογίας και γενικότερα των υπηρεσιών (offshoring ή outsourcing) σε Ασία και Ανατ. Ευρώπη έχει ήδη ονομαστεί από κάποιους η "τρίτη βιομηχανική επανάσταση"*. Είναι τόσο μεγάλη η δυναμική της, ώστε να έχει αλλάξει τις τύχες γιγαντιαίων χωρών. Η Κίνα, που πριν από λίγες μόνο δεκαετίες έχασε δεκάδες εκατ. πολιτών της από την ανέχεια και την πείνα, κοντεύει να γίνει (ξεπερνώντας Βρετανία και Γερμανία) η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Γης. Η Ινδία κατάφερε να βγάλει κοντά στα 150 εκατ. κατοίκους της από το φάσμα της φτώχειας και να δημιουργήσει μια εύρωστη και αισιόδοξη μεσαία τάξη. "Κάναμε πολύ περισσότερα για τους φτωχούς αυτής της χώρας προωθώντας πολιτικές οικονομικού ανταγωνισμού μέσα σε πολύ λίγα χρόνια απ’ ό,τι είχαμε κάνει προωθώντας πολιτικές καταπολέμησης της φτώχειας για δεκαετίες" σχολιάζει ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ινδίας Βιζάυ Κελκάρ.** Το ερώτημα είναι τι κάνουν χώρες σαν τη δική μας που εμμένουν δογματικά σε πρακτικές ξεπερασμένες και στη λογική της διατήρησης, δίχως ριζικές αλλαγές, του λεγόμενου "ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου".

Είναι αδύνατον εμείς να ανταγωνιστούμε τις χώρες της περιφέρειας σε χαμηλούς μισθούς ή στην αποκαθήλωση του συστήματος κοινωνικής προστασίας (που ούτως ή άλλως είναι χλωμό στην Ελλάδα). Μπορούμε όμως –ξεπερνώντας τις αγκυλώσεις και τις αντιδράσεις των συντεχνιών– να φτιάξουμε την καλύτερη σύγχρονη παιδεία. Να επιβάλουμε τα αγγλικά σαν υποχρεωτική γλώσσα για όλους τους Έλληνες. Να απελευθερώσουμε την αγορά εργασίας κάνοντας ευκολότερες τις προσλήψεις εφόσον δε θα απαγορεύονται και οι εξ οικονομικής ανάγκης απολύσεις. Και να οικοδομήσουμε και ένα πάγιο φορολογικό σύστημα που δε θα αλλάζει και θα χαρακτηρίζεται από χαμηλές επιβαρύνσεις. Και να διατυπωθεί, βέβαια, με διακομματική συμφωνία. Που όσο δύσκολη κι αν φαντάζει, είναι εντούτοις απαραίτητη. Αν δε θέλουμε η χώρα να βουλιάξει. Και οφείλουμε να απορυθμίσουμε τις αγορές. Αποδεκατίζοντας τη γραφειοκρατία των αδειών και των ελέγχων.

Αν δε γίνουν αυτά, αρκετά σύντομα τα τηλεφωνικά κέντρα μεγάλων αθηναϊκών εταιρειών θα επικοινωνούν μαζί σας από το Βίλνιους, την Τασκένδη ή και την Ουλάν Ουντέ. Με κάποιον ή κάποια χαμηλόμισθη αλλά μορφωμένη ομογενή στο ακουστικό...

*Alan Blinder, "Fear of Offshoring", Center of Economic Policy Studies Working Paper No. 119, Princeton University, Δεκέμβριος 2005.

**Βλ. "India’s Economic Future: Moving Beyond State Capitalism", Οκτώβριος 2005.