PISA 2007

(Click)

Βλέπε επίσης>>>

Διαδικασία της Bologna

Από το teipir.info

Τι αποφάσισαν οι υπουργοί Παιδείας στο Λονδίνο 17-18/5/2007

Για να έχετε δική σας άποψη, διαβάστε το επίσημο communique της συνόδου των υπουργών Παιδείας 45 ευρωπαϊκών χωρών, που έγινε στο Λονδίνο 17-18 Μαϊου 2007 στα πλαίσια της Διαδικασίας της Bologna. Η σύνοδος αυτή πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια και η επόμενη θα γίνει στην Leuven/Louvain-la-Neuve στις 28-29 Απριλίου 2009. Υπενθυμίζεται ότι η Ελλάδα είναι ιδρυτικό μέλος της Διαδικασίας της Bologna (1999), η οποία θα ολοκληρωθεί το 2010 με την οριστικοποίηση του Ευρωπαίκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης με κύρια χαρακτηριστικά την αναγνωρισιμότητα και συγκρισιμότητα των πτυχίων, την κινητικότητα φοιτητών και καθηγητών, την ενίσχυση της έρευνας και καινοτομίας, την αξιολόγηση τμημάτων και ιδρυμάτων, την ενίσχυση του κοινωνικού ρόλου της εκπαίδευσης, την δια βίου εκπαίδευση, την ενίσχυση των οικονομικά αδυνάτων ώστε να μπορούν να σπουδάζουν κ.λπ.

Εκτός ευρωπαϊκού γίγνεσθαι οι Ελληνες φοιτητές!

Στην διαμόρφωση των αποφάσεων της Διαδικασίας της Bologna συμμετέχουν κυρίως 4 οργανισμοί (το Ε4 Group): Η Ενωση Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων (EUA), Η Ενωση Ευρωπαϊκών Ιδρυμάτων Ανώτατης Εκπαίδευσης (EURASHE), ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διασφάλισης Ποιότητας στην ανώτατη εκπαίδευση (ENQA) και η Ευρωπαϊκή Φοιτητική Ενωση (ESIB). Οι εισηγήσεις του Ε4 Group, λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπόψη από την σύνοδο των υπουργών Παιδείας, η οποία τελικά παίρνει τις αποφάσεις. Για παράδειγμα στις τελευταίες αποφάσεις της συνόδου των υπουργών στο Λονδίνο γίνεται εκτενής αναφορά στην μελέτη της ESIB με τον τίτλο "Bologna With Student Eyes". Μέλη της ESIB είναι ΟΛΕΣ οι εθνικές φοιτητικές ενώσεις πλην των Ελληνικών ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ. Αν και μέσα στην ESIB εκφράζονται όλες οι πολιτικές τάσεις (συντηρητικοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, τροτσκιστές, αντιεξουσιαστές κ.λπ.), οι δικές μας ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ ισχυρίζονται ότι βρίσκουν την ESIB πολύ ...συντηρητική και γι΄ αυτό αφήνουν τους έλληνες φοιτητές εκτός της ευρωπαϊκής πραγματικότητος. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ είναι χαμηλοτάτου επιπέδου και ανίκανες να συμμετέχουν σε ευρωπαϊκούς οργανισμούς κυρίως γιατί στηρίζονται σε παρατάξεις που γνωρίζουν μόνον να αφισοκολλούν, να κάνουν πάρτυ και να αλληλοϋβρίζονται και αδυνατούν να συγκροτήσουν Δ.Σ. με αποτέλεσμα ουσιαστικά να μην υπάρχει ούτε ΕΦΕΕ ούτε ΕΣΕΕ...

Εκτός ευρωπαϊκού γίγνεσθαι και τα ΤΕΙ...

Τα ΤΕΙ μέσω των προέδρων τους θα έπρεπε να είναι μέλη της EURASHE, που μαζί με την Ενωση Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων (ΕUA) διαμορφώνουν ισότιμα την Διαδικασία της Bologna. Δυστυχώς η σύνοδος των προέδρων των ΤΕΙ δεν είναι μέλος της EURASHE και απλά παρακολουθεί με συμπλεγματικότητα τις εξελίξεις. Μέσα στην EURASHE έχει δημιουργηθεί μιά ομάδα ιδρυμάτων αντίστοιχων των ΤΕΙ που όμως φέρουν επισήμως τον τίτλο του Πανεπιστημίου (Universities of Applied Sciences). Αυτά λοιπόν τα ευρωπαϊκά ΤΕΙ (Γερμανία, Αυστρία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Δανία, Φινλανδία, Εσθονία και Ελβετία) έκαναν μια "κοινή δήλωση των Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων Εφαρμοσμένων Επιστημών" προς την σύνοδο των Υπουργών Παιδείας στο Λονδίνο θέτοντας συγκεκριμένα ζητήματα, αιτήματα και προτάσεις, μεταξύ των άλλων και για την ισοτίμηση των μεταπτυχιακών τίτλων και των διδακτορικών τους (!) με αυτά των Πανεπιστημίων. Σημειώνεται ότι τα ιδρύματα αυτά δίνουν Bachelor σε 3 χρόνια, Master σε 1 χρόνο και διδακτορικό σε 3 χρόνια ενώ τα ΤΕΙ με 4-ετή πτυχία, που έπρεπε να είναι πάνω από Bachelor, δεν έχουν αντίστοιχη αναγνώριση των πτυχίων τους ούτε αυτοδύναμα μεταπτυχιακά και κάθονται στη γωνία περιμένοντας καμμια ξώφαλτση ευνοϊκή νομοθετική ρύθμιση... Οπως η ΕΦΕΕ και η ΕΣΕΕ, έτσι και η σύνοδος των προέδρων των ΤΕΙ φαίνεται να είναι ανίκανη να συμμετέχει σε ευρωπαϊκούς οργανισμούς που διαμορφώνουν την ευρωπαϊκή πολιτική στην ανώτατη εκπαίδευση, αφού κύριο μέλημα των μελών της δεν είναι τα ΤΕΙ και η εκπαίδευση αλλά το πως θα συναλλαγούν με τις κομματικές παρατάξεις για να εξασφαλίσουν την εκλογή τους...

Ειρήνη στο χώρο της Παιδείας;

(Απόστολος Λακασάς, Καθημερινή, 21/11/2007)

Στέρεες γέφυρες με την ακαδημαϊκή κοινότητα και τους εκπροσώπους της επιχειρεί να στήσει ο υπουργός Παιδείας κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης. Αρχίζοντας από χθες, που είδε τα προεδρεία των ΤΕΙ Αθηνών, Πειραιώς και Καβάλας, θα συναντήσει τις πρυτανικές αρχές και τα προεδρεία όλων των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ για να συζητήσει τα προβλήματά τους.

Στις χθεσινές συναντήσεις, τα προεδρεία των τριών ΤΕΙ έθεσαν το ζήτημα της υποχρηματοδότησης και της έλλειψης προσωπικού. Ο κ. Στυλιανίδης αναφέρθηκε στην έκτακτη επιχορήγηση των 7 εκατ. ευρώ που δόθηκε στα ΤΕΙ και απέδωσε τη μείωσή της σε σχέση με πέρυσι στην ανάγκη να εξοικονομηθούν κονδύλια για τις πυρόπληκτες περιοχές. Επίσης, τα ιδρύματα ζήτησαν μονιμοποιήσεις εκπαιδευτικών, ενώ στις συναντήσεις ετέθη το θέμα της αναγνώρισης των πτυχίων των κολεγίων. Για το θέμα ο κ. Στυλιανίδης επανέλαβε ότι θα γίνει νομοθετική ρύθμιση για να αξιολογηθούν τα κολέγια με αυστηρούς όρους.

Οι πρόεδροι των κεντρικών ΤΕΙ ζήτησαν, επίσης, την κατάργηση των μετεγγραφών από τα περιφερειακά προς τα κεντρικά ιδρύματα. Το θέμα βέβαια των μετεγγραφών από τα περιφερειακά στα κεντρικά ιδρύματα είναι οξύ και στα πανεπιστήμια. Είναι χαρακτηριστικό ότι το προεδρείο του Τμήματος Γεωγραφίας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου ζητεί την παρέμβαση του υπουργείου Παιδείας, αφού κάθε χρόνο οι εισακτέοι του αυξάνονται πάνω από 100 (πέρυσι 112%) λόγω των μετεγγραφών από το Τμήμα Γεωγραφίας του Παν. Αιγαίου.

Το Τμήμα στο Χαροκόπειο δεν αποκλείει την αναστολή της λειτουργίας του, εάν δεν δοθεί λύση. Στον αντίποδα, τη λειτουργία του θα εγκαινιάσει από το έτος 2008 - 2009 το Τμήμα Σλαβικών Σπουδών του Παν. Αθηνών. Σε σύσκεψη στο πανεπιστήμιο, παρουσία του κ. Στυλιανίδη και των πρέσβεων των σλαβικών χωρών, ο Ελληνας υπουργός δήλωσε ότι βούληση είναι να υποστηριχθεί το νέο τμήμα και στο νέο πλαίσιο της ενθάρρυνσης της πολυγλωσσίας.

«ΕΔΩ ΜΙΚΡΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»

Επετειακό από έναν φοβισμένο άνθρωπο...

του Γιάννη Κρούσου, από το press-gr.blogspot.com

Ήταν μια μέρα στις αρχές του Μάρτη του 1972. Με είχαν καλέσει στην Ασφάλεια της Μεσογείων.

Ο αδελφός του Πέτρου, του φίλου μου, είχε εμπλακεί στην υπόθεση της οργάνωσης «Ρήγα Φεραίος» και έπρεπε να πάω να πω πώς ο Πέτρος ήταν καλό παιδί και άσχετο με αυτά, ώστε να μπορέσει να πάρει διαβατήριο, για να συνεχίσει τις σπουδές στην Ιταλία. Έτσι έκαμα, υπέγραψα χαρτιά, ότι «ουδεμία σχέση έχω με τον κομμουνισμό και τις παραφυάδες αυτού», πείστηκαν ότι και ο Πέτρος δεν είχε καμιά δουλειά με αυτά και πήρε διαβατήριο.

Δεν κατάλαβα, γιατί με ρώτησαν αν έχω δει «κομμουνιστικές κινήσεις» στη Σχολή μου, αφού το θέμα που με κάλεσαν ήταν άλλο. Μόνο, που πάνω στο γραφείο, σε κάποια στιγμή, είδα μια φωτοτυπία, που είχε 4 άρθρα ενός σχεδίου νόμου, που αφορούσαν τα δικαιώματα των πτυχιούχων της Σχολής Υπομηχανικών, της Σχολής μου. Γυρνώντας για το σπίτι, για να πω τα ευχάριστα στον Πέτρο, είδα έξω από τη Σχολή, εκεί στην Πατησίων, πολύ κόσμο. Αποχή από τα μαθήματα, με αφορμή μια πληροφορία, ότι μεθοδεύεται ένα νομοσχέδιο με αρνητικά, για τους υπομηχανικούς, επαγγελματικά δικαιώματα!!

Ήταν η πρώτη φορά, που κάποιοι πραγματοποιούσαν συλλογική εκδήλωση, μέσα στη σκοτεινιά της δικτατορίας. Όλη η δύναμη της Ασφάλειας ήταν εκεί. Γνώρισα και κάποιες φάτσες, που είχα δει το πρωί. Κάθε μέρα, Συνελεύσεις, αποφάσεις για την αποχή, συλλογικός θυμός, καταγγελίες για την κυβερνητική πολιτική.

Ήταν η Πρώτη συλλογική πράξη ενάντια στην πολιτική της χούντας.

Η διορισμένη διοίκηση του Συλλόγου των Φοιτητών προσπαθεί να πείσει ότι όλα είναι κομμουνιστικές διαδόσεις, ότι δεν υπάρχει νομοσχέδιο στα σκαριά, και ότι η καλή δικτατορία δεν θέλει να μας μειώσει. Τότε, θυμήθηκα το χαρτί που είχα δει στο γραφείο της Ασφάλειας και το είπα. Η αποχή συνεχίστηκε.

Σε μικρά μονόστηλα, γεμάτα χαρά, κάποιες εφημερίδες, ίσως μόνο τα ΝΕΑ στην αρχή και μετά η ΒΡΑΔΥΝΗ, γράφανε χωρίς πολλά λόγια για την αποχή. Κόσμος πολύς μας έβλεπε παράξενα Η είδηση έκανε ακόμα και το γύρο του κόσμου. Η πρώτη μαζική πράξη αντίστασης κατά της Χούντας. Έτσι ήτανε και ας μη το λέγαμε.

Μια βδομάδα του Μάρτη του 1972 κράτησε η αποχή. Στο τέλος της εβδομάδας ήρθε δήλωση του κ. Παττακού, ότι το νομοσχέδιο, «που δεν υπήρχε», αποσύρεται κι έτσι γυρίσαμε στα μαθήματα μας. Είμαστε όλοι πολύ περήφανοι, για αυτό που είχαμε κάνει. Καμαρώναμε, όταν λέγαμε σε ποια σχολή πάμε.

Η Αγγελική και ο Στέλιος ήταν οι πιο μεγάλοι σε ηλικία ανάμεσα στους φοιτητές και ήταν οι φυσικοί ηγέτες της μικρής μας ιστορίας. Ήταν και αναρχικοί. Μόλις είδαν τι είπα στη συνέλευση με μάζεψαν και έτσι άρχισα να μαθαίνω τι είναι πολιτική. Τα βράδια στα ταβερνάκια, με παρέα, μαθαίναμε διάφορα. Ο Πέτρος, πριν φύγει, μου είπε να οργανωθώ στον «Άρη», ένοπλο τμήμα του «Ρήγα Φεραίου». Ντράπηκα να του πω όχι, γιατί φοβόμουν και μπήκα. «Χάθηκε» η επαφή, γιατί θέλησα να χαθεί, με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Στις 15 του Απρίλη του1972, νέα αποχή στη Σχολή των Υπομηχανικών. Είχαμε μάθει πώς ο Παττακός δεν τήρησε την υπόσχεση του και το νομοσχέδιο προχωρά..

Στις 21 Απριλίου γίνεται η πρώτη διαδήλωση επί χούντας στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου. 100 άτομα μπόρεσαν να σπάσουν τις ζώνες των αστυνομικών, ξεγελώντας για τον τόπο που θα γίνει. Το αρχικό ραντεβού ήταν στο Σύνταγμα, το οποίο είχε ζωστεί από εκατοντάδες αστυνομικούς.

Στις 29 του Απρίλη, μας είπαν πως θα γίνει νέα διαδήλωση στην πλατεία Κοτζιά. Τούτη τη φορά, δεν μπόρεσε κανείς να φτάσει ως εκεί. Όποιος ήταν κάτω από τριάντα και κυκλοφορούσε γύρω από την Ομόνοια έμπαινε στις κλούβες. Φύγαμε. Μετά μάθαμε πως πιάστηκε η Αγγέλα, ο Στέλιος Βασιλειάδης, ο Νικήτας Λιοναράκης και ο Σαμπατακάκης. Η αποχή σταμάτησε. Είχαν δώσει εντολή να γίνουν κι άλλες συλλήψεις, αν δεν σταματούσε. Άντεξε 15 μέρες. Καλά πηγαίναμε.

Πολύ ξύλο φάγανε οι τέσσερις και πιο πολύ ο Στέλιος. Όταν είδα το Στέλιο, μετά από λίγο καιρό, δεν με γνώρισε . Ήταν κάποιος άλλος.

Στις 15 του Μάη, κάνει ο Μαρκόπουλος συναυλία στο Σπόρτιγκ. Μετά βγήκαμε στους δρόμους και φτάσαμε μέχρι την Πλατεία Αμερικής, τραγουδώντας «Πότε θα κάνει Ξαστεριά». Ήταν η πρώτη πορεία– διαμαρτυρία κατά της Χούντας.

Μια μέρα του Σεπτέμβρη με φώναξαν ο Στέλιος και η Αγγέλα, στο δικηγορικό γραφείο του Αντώνη Βγόντζα. Μας είχε καλέσει ο δικηγόρος, για να κάνουμε κι εμείς προσφυγή, για διορισμό νέας διοίκησης στο φοιτητικό σύλλογο, ώστε να γίνουν εκλογές. Κάποιος έπρεπε να κάνει την αίτηση και κάποιος να πάει μάρτυρας στο δικαστήριο και φυσικά δεν μπορούσαν να είναι η Αγγέλα και ο Στέλιος. Μόλις είχαν βγει από τη φυλακή και τους ξυλοδαρμούς και ήταν στο στόχαστρο. Ο Στέλιος, μόλις συνήλθε, ήταν πάλι παρών. Έτσι ο Νίκος, ένας συμφοιτητής, που δεν θυμάμαι πια το επίθετο, έκανε την αίτηση και έφυγε για το χωριό του κι εγώ θα πήγαινα μάρτυρας. Φοβόμουν, αλλά ντρεπόμουν να τους το πω και πήγα. Τους έβλεπα να μη φοβούνται τίποτα και ζήλευα. Ζήλευα και ντρεπόμουν.

Πήγα στο δικαστήριο και δεν κατέθεσα ποτέ σαν μάρτυρας, γιατί με πιάσανε και με πήγαν στην Ασφάλεια της Μεσογείων. Πρόλαβε ο Αντώνης να μου πει να μην αναφέρω ότι αυτός μας κάλεσε, γιατί, εκτός όλων των άλλων «περιποιήσεων», θα έχανε και την άδεια του δικηγόρου.

Έφαγα το ξύλο της αρκούδας, με ένα πλαστικό μακρόστενο πράγμα, που ο εξαίρετος αξιωματικός, που το κρατούσε, ο κ. Κραβαρίτης το έλεγε «μαρτύρω». Βοηθούσε και ο κ. Καλύβας, γνώριμος μου από την προηγούμενη φορά. Θέλανε να μάθουν το κύκλωμα, που ενεργούσε τις προσφυγές κατά των διορισμένων φοιτητικών διοικήσεων.

Μία ήταν η ερώτηση: «Ποιος σε έβαλε;» Έστησα ένα παραμύθι: «Γνώρισα μια φοιτήτρια από την Πάντειο, κάνοντας καμάκι στο Σύνταγμα, που δεν θυμάμαι το όνομα της, και αυτή μου σύστησε το δικηγόρο, τον οποίο και επισκέφτηκα, μαζί με το Νίκο». Κανείς άλλος δεν έμπλεξε.

Δεν ξέρω για πόση ώρα, ορκιζόμουν στην αλήθεια της ιστορίας μου, τρώγοντας ξύλο. Εκείνο που θυμάμαι ήταν ότι έκλαιγα, λέγοντας την ίδια πάντα ιστορία και δεχόμενος «περιποιήσεις». Πείστηκαν, πως δεν αντέχω το ξύλο και τις μπουνιές και θα είχα μιλήσει, με τόσο κλάμα που έριξα, αν ήξερα κάτι παραπάνω και με άφησαν.

Ο Αντώνης μου είπε ευχαριστώ, με ένα τρόπο, που δεν μου το είχαν ξαναπεί κι εγώ απορούσα. Δεν είχα κάνει και τίποτα σπουδαίο. Τους κορόιδεψα μόνο. Είχα πάλι υπογράψει δήλωση, με την οποία αποκήρυξα τον κομμουνισμό και τις παραφυάδες αυτού.

Στο τέλος του Νοέμβρη του 1972, πάλι αποχή στη Σχολή. Από στόμα σε στόμα, παίρνονταν οι αποφάσεις. Τούτη τη φορά κράτησε 50 μέρες, ίσως παραπάνω. Δεν κάναμε συνελεύσεις, για να μη συλληφθούν πρωταίτιοι. Από στόμα σε στόμα, στην αυλή της Σχολής. Πέρασαν τα Χριστούγεννα, οι διακοπές κι εμείς ακόμα αποχή. Ωραία ήταν. Και δεν μπορούσαν να πιάσουν κανένα. Η Αγγέλα και ο Στέλιος προστατεύονταν. Η νέα γενιά είχε βγει στο κλαρί. Ωραία περνούσαμε.

Η δικτατορία είδε και απόειδε, ότι δεν τα βγάζει πέρα μαζί μας και της κατέβηκε η Μεγάλη Φαεινή Ιδέα: Δίνει οδηγίες στα διορισμένα Διοικητικά Συμβούλια της Σχολής του Πολυτεχνείου να κάνουν συνελεύσεις και να προτείνουν αποχή, από τα μαθήματα ενάντια στους Υπομηχανικούς, που θέλουν να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τους απόφοιτους του Πολυτεχνείου. Γίνονται οι συνελεύσεις και οι φοιτητές αποφασίζουν να προχωρήσουν σε αποχή, με αίτημα εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους. Ακολουθεί η Νομική και οι άλλες σχολές. Η εξέγερση είναι γενικευμένη. Οι διαδηλώσεις και οι καταλήψεις ξεκίνησαν, το ποτάμι πήρε το δρόμο του. Εμφανίστηκαν στο προσκήνιο και οι αγρότες των Μεγάρων, οι οικοδόμοι, ο λαός. Η εξέγερση της 17ης Νοεμβρίου 1973 δεν ήταν μόνο φοιτητική. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Η εξέγερση στη Σχολή Υπομηχανικών και ότι κάναμε ήταν η θρυαλλίδα. Το σημείο εκκίνησης για τη φοιτητική εξέγερση.

Κι εγώ ακολουθούσα. Στο Πολυτεχνείο, ντράπηκα να μη πάω. Ήταν όλοι εκεί. Πάλι με πιάσανε, πάλι δήλωση αποκήρυξης υπέγραψα. Δεν έφαγα ξύλο τούτη τη φορά.

Ο πατέρας, άνθρωπος συντηρητικός είχε τις άκρες του. Σπάσανε την πόρτα του σπιτιού και μπήκαν να με συλλάβουν, μετά τις 17, αλλά εγώ είχα κρυφτεί. «Μέχρι να εμφανιστεί ο γιος σου, θα κρατήσουμε στη φυλακή τον μικρό του αδελφό», είπαν οι μπάτσοι, σ’ ένα πατέρα, που πρώτη φορά ζούσε τέτοια πράγματα. «Δεν πολέμησα για την πατρίδα, για να κάνετε τέτοια. Άμα θέλετε όμηρο θα πάρετε εμένα», ήταν η απάντηση. Έφυγαν άπρακτοι, δίνοντας παραγγελιά να παρουσιαστώ σε 24 ώρες. Παραδόθηκα μόνος μου, για να αφεθώ ελεύθερος, 4 μέρες μετά, μέσα στη σύγχυση της πρώτης μέρας της δικτατορίας Ιωαννίδη. Στη Χωροφυλακή, στα κρατητήρια του Περισσού, δεν ήξεραν τι γίνεται και όταν οι στρατιωτικοί φίλοι του πατέρα σπάσανε τα τηλέφωνα, με έβγαλαν, ζητώντας μου συγνώμη!

Στο μεταξύ, αυτοί απέκτησαν άλλη μια δήλωση αποκήρυξης, μόνο που τούτη τη φορά, με έβαλαν να αποκηρύξω και τον Παναγιώτη Κανελόπουλο, ως αντεθνικώς δρώντα!!

Πάλι, μου ζήτησαν να καταδώσω πρωταίτιους, για την εξέγερση της Σχολής μου, μα δεν μίλησα. Ήξερα πως δεν θα μου κάνουν τίποτα. Τόσοι στρατηγοί και ταξίαρχοι είχαν πάρει τηλέφωνο για μένα, χάρις στον πατέρα μου. Ο Στέλιος, πριν κρυφτεί, μου το είχε πει: «Εγώ εξαφανίζομαι τώρα. Αν πέσω στα χέρια τους, δεν ξέρω αν θα συνέλθω ψυχολογικά. Την προηγούμενη φορά τα κατάφερα. Τούτη τη φορά, αν βγω από τη φυλακή, θα είναι για να πάω στο ψυχιατρείο. Θα κοιτάξω να φύγω από την Ελλάδα, αν μπορέσω. Εσύ, να παραδοθείς. Είσαι μικρός. Άμα σου πουν να καρφώσεις, φόρτωσε τα όλα σε μένα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα πάθω τίποτα. Ό,τι είναι να πάθω θα το πάθω από άλλα και όχι από αυτά που θα πεις εσύ».

Εγώ ήμουν, απλώς, ένας φοβισμένος μικρός άνθρωπος. Ο Στέλιος δεν ήταν. Αυτή τη φορά, δεν έκανα ό,τι μου είπε. Δεν χρειάστηκε. Η Σχολή δεν έκατσε φρόνιμα. Ήταν σε όλα τα γεγονότα παρούσα. Στο Πολυτεχνείο και μετά από αυτό.

Αποκορύφωμα αυτής της ιστορίας, ήταν η μοναδική πολιτική πράξη αντίστασης κατά την περίοδο Ιωαννίδη. Όταν τα πάντα τα σκέπαζε η τρομοκρατία, με τη λογοκρισία στο έπακρο και το φόβο να σκεπάζει τα πάντα και όχι μόνο εμένα, η Σχολή προχώρησε το Φεβρουάριο του 1974 σε νέα αποχή!!!!!!

Τελικά, ήταν θεότρελα αυτά τα παιδιά. Η αποχή έσπασε κάθε ρεκόρ. Ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια συλλογική πράξη αντίστασης κατά της χούντας και η μοναδική στα χρόνια του Ιωαννίδη. Κράτησε από τις αρχές του Φλεβάρη έως το τέλος του Απρίλη του 1974. Η χούντα έκανε επιδρομές στη σχολή και δεν έβρισκε κανέναν!!!! Οι συνεννοήσεις γινόταν από το τηλέφωνο και σε καφενεία και ταβέρνες, μακριά από τη σχολή !

Ήμουν κι εγώ εκεί και μ’ άρεσε. Αν και πάντα φοβισμένος, κατάφερα να είμαι εκεί.

Μετά, ήρθε η μεταπολίτευση. Μου είπαν να δηλώσω «ήρωας» και δεν κατάλαβα γιατί. Εγώ ήμουν πάντα ένας φοβισμένος άνθρωπος. Ήρωες, χωρίς εισαγωγικά και με κεφαλαία, ήταν ο Στέλιος, ο Νικήτας και τόσοι άλλοι. Ο Στέλιος έφυγε για πάντα, στα 26 του, 3 μέρες μετά το δημοψήφισμα για το βασιλιά. Ο Νικήτας έφυγε πριν λίγες μέρες.

Ο Στέλιος στην τελευταία περίοδο της χούντας κρυβόταν. Τον έψαχνε η χούντα για να τον «λιώσει». Βγήκε από την κρυψώνα, με την επιστράτευση. Πήγε να πάρει όπλο. Τελευταία φορά τον είδα δυο μέρες πριν από το δημοψήφισμα. Με κορόιδευε, που πήγα στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Φεύγοντας, τον ρώτησα πότε και πού θα βρεθούμε. Μου έδωσε ραντεβού, μετά το δημοψήφισμα, στη Χαριλάου Τρικούπη. Ήταν κι αυτός εκεί.

Τον είχα, κάποτε, ρωτήσει «πώς να ξεχωρίσω το σωστό από το λάθος στην πολιτική; Κάθε φορά, που άκουγα να μιλάνε και να λένε διαφορετικές απόψεις, μου φαινόταν ότι όλοι δίκιο έχουν. Ήμουν, πάντα, με αυτόν που μου μιλούσε τελευταίος». «Σκάσε και διάβαζε, ήταν η απάντηση του αναρχικού μου δάσκαλου». Και το πρώτο βιβλίο, που διάβασα, ήταν η «Κριτική στη Ρώσικη Επανάσταση» της Ρόζας Λούξεμπουργκ, σε μετάφραση του Α. Στίνα, στις εκδόσεις «Υδροχόος», που είχε η Αγγέλα.

Ένιωσα ένα δέος, όταν ο Στέλιος, μια μέρα της χούντας, με πήρε και με πήγε σ’ ένα υπόγειο, κάπου κοντά στο Μουσείο, για να γνωρίσω τον κ. Στίνα. Μια ζωή στη φυλακή, από την δικτατορία του Μεταξά, μέχρι τη δικτατορία των συνταγματαρχών, με κάτι μικρά διαλείμματα ελεύθερης ζωής. Άνθρωπος με περίσσια σοφία.

Κάπως έτσι, σημαδεύτηκα, 20 χρονών παιδί. Και τα σημάδια τα κουβαλώ ακόμα.

Τον Νικήτα, τον επιστράτευσαν, μαζί με άλλους, το Φλεβάρη του 1973, μήπως και σταματήσουν οι κινητοποιήσεις. Η πορεία του είναι γνωστή. Η απώλεια μεγάλη.

Η δικτατορία δεν ήταν καλό πράγμα.

Μην «πυροβολείτε» τα παιδιά με τις «μολότοφ». Δικό μας δημιούργημα είναι. Είναι το άλλοθι για τον αυταρχισμό της μελαγχολικής δημοκρατίας μας. Είναι η εικόνα μιας κοινωνίας, χωρίς πολιτισμό. Είναι που δεν έχουμε να τους πούμε τίποτα το καλό. Είναι που, ακόμα, δε μάθαμε να κουβεντιάζουμε. Ο καυγάς πουλάει, πιο πολύ στην τηλεοπτική μας δημοκρατία και τα παιδιά το ξέρουν. Το παιχνίδι που τους μάθαμε παίζουν. Το δικό μας παιχνίδι. Το παιχνίδι του καθεστώτος παίζουν.

Κι εγώ είμαι ακόμα ένας φοβισμένος άνθρωπος. Και είμαι πολύ περήφανος, που είμαι ακόμα παρών, που δεν είμαι ήρωας, που δεν έχω όνομα, που μπορώ να κοιτώ το γιο μου στα μάτια.

«Φοβάμαι όλα αυτά, που θα γίνουν για μένα, χωρίς μένα», έλεγε το τραγουδάκι παλιά. Τώρα, δεν μπαίνουν στον κόπο να σου πουν ότι τα κάνουν για σένα. Για την τσέπη τους το κάνουν, για το κέρδος των λίγων. Κι εμείς τους ψηφίζουμε.

Εις μνήμην.

ΚΕΣ και λαϊκισμοί

Προς την Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ
Σύνταξη

Αθήνα, 6/11/2007

Κύριε Διευθυντά,

Παρακολουθώ με θλίψη τον τραγέλαφο που έχει δημιουργηθεί, για μια ακόμα φορά, με το ζήτημα της αναγνώρισης των ΚΕΣ και των πτυχίων τους. Εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστό το πρόβλημα και πάντα αναβαλλόταν η λύση του. Κάθε υπουργός το άφηνε σαν καυτή πατάτα στο διάδοχό του και κάθε κυβέρνηση στην επόμενη. Και τώρα που έχουν σφίξει οριστικά τα πράγματα, τώρα που θα αρχίσει να βρέχει καταδικαστικές αποφάσεις και πρόστιμα, έρχονται οι «σωτήρες» να προτείνουν δήθεν ριζοσπαστικές λύσεις οι οποίες, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν και μόνο για λόγους λαϊκισμού και παραπλάνησης προβάλλονται.

1. Να απαγορευτούν τα ΚΕΣ: Αναρωτιέμαι, αυτοί που κάνουν τέτοια πρόταση, δεν γνωρίζουν ότι στην Ε.Ε. κάθε σύννομη επαγγελματική και επιχειρηματική δραστηριότητα είναι ελεύθερη και μόνο άνθρωποι με μεσαιωνικές αντιλήψεις είναι δυνατόν να στηρίζουν τέτοιες απαγορευτικές και ισοπεδωτικές απόψεις; Άμα ήταν δυνατόν να απαγορευτούν τα ΚΕΣ, γιατί να μην απαγορευτούν με τον ίδιο τρόπο αύριο τα φροντιστήρια και να καταργηθεί η καταραμένη παραπαιδεία, γιατί να μην καταργηθούν μεθαύριο με τον ίδιο τρόπο και όλα τα ιδιωτικά σχολεία για να εκλείψει η εξ ίσου καταραμένη εκπαιδευτική ανισότητα και να μείνουν μόνο τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα, πάσης βαθμίδας, τα οποία -όλοι το ξέρουμε- παρέχουν άριστο εκπαιδευτικό έργο;

2. Να αξιολογηθούν αυστηρά τα ΚΕΣ (και όχι μόνο): Και βέβαια να αξιολογηθούν, αλλά τι θα συμβεί όταν με ακριβώς τα ίδια κριτήρια αξιολογηθούν και τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα, με τις απαράδεκτες κτιριακές εγκαταστάσεις, την ανύπαρκτη υλική υποδομή, με κανονισμό σπουδών που ούτε σε σχολή χορού δεν θα ήταν αποδεκτός, με υπερβολικό αριθμό φοιτητών και με εκπαιδευτικό προσωπικό, στου οποίου τα μέλη συμπεριλαμβάνονται πάρα πολλοί συγγενείς;

Ως λαός και ως κράτος έχουμε ζήσει τα τελευταία 50-60 χρόνια πάμπολλες περιπτώσεις που η διαιώνιση προβλημάτων και η αναβολή της λύσης τους δεν οδήγησε στην εκτόνωση, αλλά στη διόγκωση και στην πανικόβλητη αναζήτηση διεξόδων, πέρα από το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που επισώρευσαν αυτά τα προβλήματα στην κοινωνία. Τώρα διαπιστώνουμε και πάλι ότι, το αρχικά ασήμαντο και αστείο θέμα των ΚΕΣ, έφτασε να αποτελεί πλέον κεντρικό αντικείμενο της εκπαιδευτικής πολιτικής της χώρας, με ευκαιρίες για λαϊκισμούς και παραπλάνηση των πολιτών από κάθε ενδιαφερόμενη πλευρά.

Ευχαριστώ πολύ
Στυλ. Φραγκόπουλος
Δρ. Μηχανικός, Καθηγητής

(click)

Σύνοδος των προέδρων των TEI

Ένταση επικράτησε κατά την άφιξη του υπουργού Παιδείας στα ΤΕΙ Αρτας για την Σύνοδο των προέδρων και αντιπροέδρων των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων της χώρας, την Παρασκευή, καθώς φοιτητές δεν επέτρεψαν στην ασφάλεια του κ. Στυλιανίδη να εισέλθει στο πανεπιστημιακό άσυλο.

Αργότερα, κατά τη διάρκεια της συνόδου -όπως μετέδωσε το Mega-, φοιτητές που πρόσκεινται στο ΚΚΕ αποπειράθηκαν να εισέλθουν στο κτήριο με σκοπό να συναντήσουν τον κ. Στυλιανίδη, όμως μέλη της παράταξης της ΔΑΠ προσπάθησαν να τους αποτρέψουν. Στη συνέχεια μετά από παρέμβαση του υπουργού Παιδείας αντιπροσωπεία φοιτητών έθεσε τα αιτήματά των, τα οποία εστιάζονταν στο άρθρο 16 και το πανεπιστημιακό άσυλο.

Μετά τη λήξη της συνάντησης ο υπουργός Παιδείας υπογράμμισε ότι στο νομό Αρτας, έχουν προγραμματισθεί έργα σχολικών υποδομών καθώς και για τα ΤΕΙ της περιοχής. Επιπλέον, για συντήρηση κτιρίων στο νομό θα δαπανηθούν ένα εκατομμύριο ευρώ. Παράλληλα, ο κ. Στυλιανίδης αναφορικά με αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, επισήμανε ότι μέχρι τώρα έχουν αναγνωριστεί 59 ειδικότητες και προχωρούν οι διαδικασίες για άλλες 33 σε συνεργασία με τις Επαγγελματικές Ενώσεις.

Αναφορικά με τη «βάση του 10», ο υπουργός δήλωσε ότι «δεν θα κάνουμε εκπτώσεις στην ποιότητα των σπουδών», ενώ για τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών, επανέλαβε ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει την κοινοτική νομοθεσία, αλλά προσαρμοσμένη και με την ελληνική νομοθεσία, κάτι για το οποίο έχει δικαίωμα.

Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου αναφορικά με τις καταλήψεις ο κ. Στυλιανίδης τόνισε ότι τα σχολεία τα οποία παραμένουν υπό κατάληψη είναι «συνεχώς μειούμενα, αλλά το υπουργείο θα είναι ικανοποιημένο όταν ο αριθμός τους μηδενιστεί». Παράλληλα, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης πρόσθεσε ότι «τέτοιας μορφής κινητοποιήσεις, απαξιώνουν τους αγώνες του μαθητικού κινήματος».

Σε ό,τι αφορά τα συμπεράσματα και τις προτάσεις της συνόδου των προέδρων των ΤΕΙ, σε αυτά επισημαίνεται ο στρατηγικός στόχος που είναι και παραμένει η μετεξέλιξή τους σε Τεχνολογικά Πανεπιστήμια.

Πολεμικό ανακοινωθέν

από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

5/11/07

Σας ενημερώνω ότι μεταξύ Παρασκευής και Δευτέρας κάποιοι εισήλθαν και πάλι στη Γραμματεία του Τμήματος και έκλεψαν ότι είχε απομείνει (1 Η/Υ, 2 Οθόνες ΤFΤ, 1 εκτυπωτή, 1 σκάνερ, 2 πληκτρολόγια, 1 φορτιστή φορητού Η/Υ, 5 UPS κλπ).

Επίσης έκλεψαν και όλες τις σφραγίδες των μελών της Γενικής Συνέλευσης, ίσως και κάποιες φοιτητικές ταυτότητες, και άνοιξαν οτιδήποτε ήταν κλειδωμένο, παραβιάζοντας ντουλάπια και συρτάρια γραφείων. Μάλλον νόμιζαν ότι κάτι κρύβαμε . . .

Σήμερα η Γραμματεία παραμένει κλειστή γιατί υπάρχουνν χαρτιά παντού, ακόμα και περγαμηνές πτυχιούχων, και έπρεπε να ξεκαθαρίσουμε αν είχε χαθεί κάτι.

Την Παρασκευή το βράδι άνοιξαν και το Εργαστήριο του κ. Παπαθανασίου στο 2ο όροφο Δεριγνύ, παραβιάζοντας μια τεράστια σιδερένια πόρτα που είχε τοποθετηθεί πρόσφατα, γκρεμίζοντας τον τοίχο!

(από το blog του Γιάννη Πανάρετου)

.

Τα ΤΕΙ σε δρόμο «ανωτατοποίησης»

(του Aντώνη Kαρκαγιάννη, Καθημερινή, 9/11/2007)

Πριν από μερικά χρόνια τα ΤΕΙ (καθηγητές και σπουδαστές) κατέβηκαν στους δρόμους με το κακόηχο και απατηλό σύνθημα «ανωτατοποίηση». Απατηλό, γιατί δεν κατακτάει κανείς το ανώτερο... με διάταγμα ή νόμο. Το ανώτερο ή επιβάλλεται με την αξία του ως ανώτερο ή θα παραμείνει για πάντα κατώτερο. Για την εκπαίδευση το ανώτερος και κατώτερος πιστεύω πως έχει σχετική μόνο αξία και σχηματική διάκριση. Οπως και στη Δικαιοσύνη δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες βαθμίδες, υπάρχουν δικαστές με διαφορετικό ρόλο. Κατά τα άλλα, ο πταισματοδίκης και ο αρεοπαγίτης έχουν τα ίδια δικαιώματα και ο ένας δεν δικαιούται να παρεμβαίνει στο έργο του άλλου, ως προϊστάμενος προς υφιστάμενο.

Εστω όμως! Τα ΤΕΙ ανακηρύχθηκαν σε ανώτατα τεχνολογικά ιδρύματα, δηλαδή πανεπιστήμια. Υπήρχε και το επιχείρημα ότι στην Ευρώπη, τα αντίστοιχα σχολεία είναι πανεπιστημιακά! Κανείς βέβαια δεν πρόσεξε τη... λεπτομέρεια ότι π.χ. στη Γερμανία τα αντίστοιχα σχολεία έχουν ζωή και λειτουργία 120 ετών και πλέον και σε μας μόνο 20 ετών. Και πάλι έστω! Το ερώτημα όμως είναι αν τα ΤΕΙ από τότε που ανακηρύχθηκαν πανεπιστήμια κατόρθωσαν τα ίδια να δικαιώσουν αυτό τον τίτλο και να τον γεμίσουν με το ανάλογο περιεχόμενο. Θα μου πείτε πώς να το κατορθώσουν τα ΤΕΙ, όταν τα υπάρχοντα πανεπιστήμια κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να απογυμνώσουν αυτόν τον τίτλο από κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο. Δεν νομίζω ότι τα ΤΕΙ ως σχολεία ανώτερης και όχι ανώτατης εκπαίδευσης διαφέρουν από τα σημερινά «ανωτατοποιημένα». Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι τα πράγματα σήμερα είναι χειρότερα. Ενα σχολείο με αποστολή να εκπαιδεύσει και να δώσει στην κοινωνία μεσαία στελέχη που τόσο της λείπουν θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι υπάρχει πιθανότητα να χάσει αυτή τη σπουδαία αποστολή αν ξαφνικά και με νόμο ή διάταγμα «ανωτατοποιηθεί» σε σχολείο ανώτατης εκπαίδευσης.

Οι πρόεδροι των 14 ΤΕΙ που συνέρχονται στην Αρτα διαπιστώνουν ότι η διασπορά των ΤΕΙ και των τμημάτων τους ανά την επικράτεια… προς ενίσχυση της περιφέρειας (δηλαδή για λόγους μη εκπαιδευτικούς), και η ίδρυση τμημάτων που έχουν μικρή ζήτηση (πολλές φορές και για λόγους προσωπικούς ή προσωπικών φιλοδοξιών, υποβάθμισαν ολόκληρο το σύστημα και μετά την «ανωτατοποίηση». Τελικά, το βασικό κριτήριο για την αξία και τη χρησιμότητα ενός εκπαιδευτικού συστήματος είναι η ίδια η κοινωνία. Τα «ανωτατοποιημένα» ΤΕΙ παραμένουν δυστυχώς εκπαιδευτήρια δεύτερης και τρίτης επιλογής γιατί κανένας δεν πίστεψε ότι πράγματι είναι τριτοβάθμια εκπαιδευτήρια πανεπιστημιακής βαθμίδας.

Κατά τη γνώμη μου το κεντρικό ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει τη σύνοδο των προέδρων των ΤΕΙ είναι ο ιδιαίτερος ρόλος τους, η ιδιαίτερη εκπαιδευτική τους αποστολή ως τριτοβάθμια πλέον ιδρύματα. Αν ο ρόλος τους είναι να προσφέρουν δεύτερη και τρίτη ευκαιρία στους υποψηφίους που αποτυγχάνουν στα πανεπιστήμια, πραγματικά δεν αξίζει τον κόπο. Τα ΤΕΙ σήμερα δεν έχουν ανεξάρτητη εκπαιδευτική ταυτότητα.

Παρατηρούμε, όμως, ότι οι διεκδικήσεις των προέδρων παραμένουν αμετακίνητες στη γραμμή της «ανωτατοποίησης». Διεκδικούν το δικαίωμα (υποθέτω και τα κονδύλια) να διεξάγουν «βασική» έρευνα, να οργανώνουν μεταπτυχιακές σπουδές και να απονέμουν μεταπτυχιακούς τίτλους και, τέλος, την προσαρμογή της κρατικής επιχορήγησης προς εκείνη των πανεπιστημίων. Το πρόβλημα δεν είναι αν τα ΤΕΙ, ως τριτοβάθμια σχολεία, δικαιούνται (πάλι διά νόμου) αυτά τα προνόμια και τις δραστηριότητες, αλλά αν ταιριάζουν στον ρόλο τους (που δεν τον βρήκαν ακόμη) και αν τους αξίζουν.

Τα πτυχία της ανεργίας

(του Νίκου Νικολάου, Καθημερινή. 7/11/2007)

Οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων της χώρας μας στην προχθεσινή τους σύνοδο ζήτησαν από το υπουργείο Παιδείας να θέσει αυστηρούς όρους στη λειτουργία των ξένων κολεγίων. Ειδικότερα, για τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών, τα οποία συνεργάζονται με ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, η σύνοδος των πρυτάνεων υποστήριξε την αναγκαιότητα να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση ώστε να είναι δυνατός ο αυστηρός έλεγχος των προγραμμάτων σπουδών, των ακαδημαϊκών προσόντων των διδασκόντων, καθώς και της χορήγησης άδειας ασκήσεως επαγγέλματος. Η τελευταία αυτή, πάντως, σύμφωνα με την κοινοτική νομοθεσία, θα είναι υποχρεωτική για τη χώρα μας σε λίγους μήνες.

Με λίγα λόγια, οι πρυτάνεις ζητούν τη θέσπιση αυστηρών όρων αξιολόγησης των κολεγίων. Σωστή κατ’ αρχήν η θέση τους αν και ο υπουργός Παιδείας θα μπορούσε να τους ρωτήσει τι έχουν κάνει αυτοί για την αξιολόγηση των πανεπιστημίων, των οποίων προΐστανται. Το «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις» ταιριάζει απόλυτα σε αυτή την υποκριτική τοποθέτηση των πρυτάνεων. Αλλά, πέραν αυτού, επειδή κάθε κυβερνητική απόφαση στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας έχει σοβαρές επιπτώσεις, οικονομικές και κοινωνικές, οι κ. πρυτάνεις θα πρέπει να εισηγηθούν στην κυβέρνηση μέτρα ή μάλλον ρυθμίσεις και τομές, που θα εξασφαλίσουν την επαγγελματική σταδιοδρομία των αποφοίτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Διότι, μπορεί να επικρίνονται τα ξένα κολέγια, αλλά οι απόφοιτοί τους είναι περιζήτητοι από τις επιχειρήσεις, ενώ τα πανεπιστήμιά μας χρεώνονται με την εγκληματική ευθύνη της χορήγησης πτυχίων ανεργίας.

Σε μια πρόσφατη μελέτη της Τραπέζης της Ελλάδος, που εκπόνησε η κ. Δάφνη Νικολίτσα, σημειώνεται ότι «η διαφορά μεταξύ του ποσοστού ανεργίας των νέων και των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας είναι από τις πιο μεγάλες στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης των 15. Επίσης, το ποσοστό ανεργίας των νέων (φτάνει στο 33% (!!) στις ηλικίες έως 34 ετών) ήταν το 2006 τριπλάσιο εκείνου των μεγαλυτέρων σε ηλικία, παρά τη θεαματική άνοδο του εκπαιδευτικού επιπέδου των νέων, πιθανόν επειδή οι απαιτήσεις της αγοράς εργασίας όσον αφορά τα εκπαιδευτικά προσόντα αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο» (πλήρες κείμενο>>>>).

Καθομολόγηση ...

μια ανόητη υποχρέωση των αποφοίτων χωρίς περιεχόμενο!

Ο πατέρας ενός αποφοίτου ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος μου έδειξε τη δήλωση «καθομολογήσεως» που διάβασε ο γιος του για να πάρει το πτυχίο. Διαπίστωσα λοιπόν με ενδιαφέρον ότι οι απόφοιτοι «ορκίζονται» να «αγωνισθούν με αφοσίωση για τη διαφύλαξη και συνέχιση των ιδανικών, των παραδόσεων και των εθίμων τους Έθνους»...

Προσωπικά δεν έχω παρευρεθεί ποτέ σε τέτοια «ορκωμοσία» γιατί θεωρώ γελοίο να ορκίζονται οι απόφοιτοι σε πράγματα, τα οποία, πρώτον άπαντες οι παρευρισκόμενοι αγνοούν τί ακριβώς σημαίνουν και δεύτερον, κανείς δεν μπορεί και δεν πρόκειται να ελέγξει, αν τηρήθηκαν τα υπεσχημένα.

Πέρα απ' αυτό όμως: ως προς το Σύνταγμα και τους Νόμους του κράτους, είναι σαφές τι καλούνται να τηρήσουν και να υπερασπιστούν οι απόφοιτοι, αν και δεν είναι η καταλληλότερη στιγμή να καθομολογήσουν την πίστη τους. Ποια είναι όμως τα ιδανικά, οι παραδόσεις και τα έθιμα του Έθνους που δηλώνουν ότι θα διαφυλάξουν; Έχουν καταγραφεί αυτά κάπου ή καθένας «καθομολογεί» ό,τι τυχαίνει να περνάει από το μυαλό του;

Για παράδειγμα, στην αγροτική Κρήτη που έχουν έθιμο και παράδοση την κλοπή κατσικιών, αποδεχόμαστε ότι θα συνεχίσει να αγωνίζεται ο απόφοιτος υπέρ αυτού του (πανάρχαιου, λένε) εθίμου; Στην ίδια την Κρήτη υπάρχει το έθιμο να ρίχνουν (όλοι σχεδόν) μπαλωθιές, άλλοτε στον αέρα και άλλοτε στο γείτονα και στον κουμπάρο. Επίσης οι ψαράδες στα νησιά του Αιγαίου και αλλού ρίχνουν στη θάλασσα δυναμίτες. Αυτά τα έθιμα συμπεριλαμβάνονται στα άξια υπεράσπισης ή όχι;


Σε κάποια χωριά της Πελοποννήσου ζητάνε να γίνει άγιος ο σκοταδιστής και εχθρός της μόρφωσης και της επιστήμης Παπουλάκος και οργανώνουν «παραδοσιακά» πανηγύρια στη μνήμη του. Συμφωνούμε κι εμείς υπέρ αυτής της παράδοσης του σκοταδισμού;

Κι αν παραμερίσουμε αυτά τα επικίνδυνα και απορριπτέα έθιμα, τί μένει πλέον; Καλούνται οι απόφοιτοι να υπερασπιστούν τους κυκλικούς χορούς στα πανηγύρια, τη δημοτική μουσική, τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς και τις τρακατρούκες της Ανάστασης; Γιατί, ούτε η θρησκευτική Ορθοδοξία μπορεί να ανήκει σ' αυτά τα έθιμα, δεδομένου ότι μεταξύ των αποφοίτων υπάρχουν αλλόδοξοι, αλλόθρησκοι ή άθρησκοι, ίσως και άθεοι, άρα αποκλείεται να παίρνουν αυτοί στα σοβαρά τυχόν θρησκευτικά έθιμα και παραδόσεις που τους επιβάλλονται έξωθεν.

Και, επιπλέον, ποια είναι τα ιδανικά τους Έθνους για τα οποία ορκίζονται οι απόφοιτοι; Έχουν καταγραφεί αυτά κάπου; Π.χ. να «πάρουμε την Πόλη και την Αγια-Σοφιά» είναι εθνικό ιδανικό; Η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα που δεν την θέλει κανένας Κύπριος πια, ανήκει στα εθνικά ιδανικά; Η ανάσταση του μαρμαρωμένου βασιλιά και το ψήσιμο των ψαριών στο Μπαλουκλί ανήκει στα εθνικό ιδανικό μας;

Μήπως είναι ο αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού ή κατά του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης ένα εθνικό αίτημα; Ο απόφοιτός μας από τη Γκάνα, την Ιορδανία ή το Ζαΐρ, ποιο ακριβώς εθνικό ιδανικό ορκίζεται να τηρήσει; Αυτό που λένε οι ακροδεξιοί και ξενοφοβικοί, ότι πρέπει να φύγουν οι ξένοι από την Ελλάδα (έξω ο Ριβάλντο, ο Ίβανσιτς και ο Μπλάνκο, ποιους άλλους ξένους μπορεί να εννοούν;) μήπως κι αυτό ανήκει στα εθνικά ιδανικά;

Δεν είναι καιρός, τελικά, αντί να γίνονται τα δημόσια εκπαιδευτικά Ιδρύματα περίγελος, έστω σε ορισμένους μόνο γονείς και στους περισσότερους σπουδαστές που διαβάζουν και καταλαβαίνουν αυτά τα αφελή και γελοία κείμενα, να μεθοδευτεί η σύνταξη ενός καινούργιου, μαζεμένου και περιεκτικού, χωρίς εθνικιστικές αρλούμπες και γλυκερούς ρομαντισμούς - εφόσον είναι απαραίτητο να τηρείται αυτή η διαδικασία της «καθομολόγησης»;