Συμμετοχή σε εκλεκτορικά σώματα

Πώς να γίνετε πανεπιστημιακός

(Ν. Σ. Μάργαρης, ΒΗΜΑ, 21/1/2007)

Όταν στα πανεπιστήμια ψηφίζουμε σχεδόν κάθε εβδομάδα, η έκδοση οδηγού προς τους εκλέκτορες γίνεται αδήριτη ανάγκη. Ιδιαίτερα σε όσους διαθέτουν τη συσσωρευμένη εμπειρία των παλαιοτέρων, όπως ο υπογραφόμενος που είναι καθηγητής από το 1978. Πριν, επομένως, δω «τα ραδίκια ανάποδα», επιθυμώ να αφήσω και κάποια παρακαταθήκη στους νεότερους συναδέλφους. Στο κείμενο που ακολουθεί λαμβάνεται σοβαρότατα υπόψη το γεγονός ότι ο νόμος απαιτεί «φανερή και αιτιολογημένη ψήφο».

Κάτι έπρεπε να γίνει λοιπόν για να μη βασανίζονται οι εκλέκτορες με την αιτιολόγηση και να δοθούν απερίσπαστοι και με πάθος στη μελέτη εφημερίδων, στην τηλεθέαση και στα μαζικά «πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια» που γίνονται σε εβδομαδιαία βάση και στα οποία συμμετέχει η λεγόμενη ΠΟΣΔΕΠ, η οποία εκπροσωπεί αγωνιστικά και μαζικά το αξιοσέβαστο ποσοστό του 10% των συναδέλφων. Κοπίασα αρκετά αλλά νομίζω ότι κατάφερα να κωδικοποιήσω τις περιπτώσεις που παρουσιάζονται, οπότε, ανάλογα με το αν τους αρέσει ή όχι η φάτσα του υποψηφίου, να βρίσκουν αμέσως στον τυφλοσούρτη που παρουσιάζω υπερήφανα όλα τα επιχειρήματα που μπορεί να χρειαστούν για να εξυψώσουν ή να μηδενίσουν οποιονδήποτε κρινόμενο.

Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν διεκδικώ την πατρότητα του οδηγού, επειδή ίσχυε και ισχύει δίκην εθιμικού δικαίου, αλλά απλώς την κωδικοποίησή του. Την οποία είχα κάνει και πριν από είκοσι πέντε χρόνια στο περιοδικό «Αντί». Ίσως μερικοί αναγνώστες να απορήσουν, αλλά τους πληροφορώ ότι χρησιμοποιήθηκε ήδη ευρύτατα. Μια ματιά στα πρακτικά παλαιότερων εκλογών το αποδεικνύει. Ας θεωρηθεί η σημερινή προσφορά μου ένα μικρό λιθαράκι στην αύξηση της παραγωγικότητας στην ανώτατη Παιδεία και στην ενημέρωση των νέων εκλεκτόρων. Ας δούμε τώρα τις περιπτώσεις:

1. Ο υποψήφιος είναι νέος

Τον θέλουμε. Η ηλικία του είναι εγγύηση ελπίδας ότι θα προσφέρει πολλά. Ο ενθουσιασμός που μπορεί να μεταδώσει στους φοιτητές ένα νέο άτομο, το οποίο δεν αφομοιώθηκε ακόμη με τις παραδοσιακές πανεπιστημιακές δομές, είναι απαραίτητος.

Δεν τον θέλουμε. Δυστυχώς είναι ακόμη ανώριμος για την κατάληψη της θέσης. Καλό θα είναι να μην βιάζεται, αλλά να συνεχίσει τις προσπάθειές του με σοβαρότητα και χωρίς σπασμωδικές κινήσεις.

2. Ο υποψήφιος είναι ηλικιωμένος

Τον θέλουμε. Η ωριμότητα που απέκτησε μετά πολυετή προσφορά τον κάνει αναντικατάστατο. Εφτασε ο καιρός η εμπειρία του να γίνει κτήμα των νεοτέρων.

Δεν τον θέλουμε. Παρ' όλη την πολυετή παρουσία του δεν μπόρεσε ως σήμερα να αποδείξει ότι είναι άξιος για την κατάληψη της θέσης αυτής, η οποία απαιτεί αυξημένες υποχρεώσεις. Η ανάγκη για νέους και δυναμικούς διδάσκοντες είναι αδήριτη, ιδιαίτερα σε χώρους όπως ο πανεπιστημιακός, που χαρακτηρίζεται από δυναμισμό.

3. Ο υποψήφιος έχει πολλές εργασίες

Τον θέλουμε. Ο αριθμός των εργασιών του δείχνει ασυνήθιστα ερευνητικό πάθος και εργατικότητα.

Δεν τον θέλουμε. Φαίνεται, δυστυχώς, ότι χαρακτηρίζεται από πάθος για γρήγορη ανέλιξη και έτσι έδωσε περισσότερο βάρος στην ποσότητα παρά στην ποιότητα.

4. Ο υποψήφιος έχει λίγες εργασίες

Τον θέλουμε. Ουδέποτε έδρασε πάνω του ο καριερισμός, κάτι που δείχνει ξεκάθαρα ο αριθμός των λίγων, αλλά αρίστης ποιότητας, εργασιών του.

Δεν τον θέλουμε. Μέσα σε τόσα χρόνια ελάχιστα δείγματα της δουλειάς του είδαν το φως της δημοσιότητας, κάτι που δείχνει σοβαρή στειρότητα.

5. Ο υποψήφιος έχει εργασίες μόνος του

Τον θέλουμε. Φαίνεται ξεκάθαρα από το δημοσιευμένο έργο του ότι υπάρχει σοβαρότατη αυτοδυναμία, μια και είναι σχεδόν πάντοτε ο μοναδικός συγγραφέας.

Δεν τον θέλουμε. Ο πανεπιστημιακός χώρος απαιτεί συνεργασία. Πώς μπορεί να προωθήσει άτομα όταν δούλεψε σχεδόν πάντοτε απομονωμένος; Πώς θα συνεργαστεί με τους νέους επιστήμονες και φοιτητές όταν παρουσιάζει αυξημένη εσωστρέφεια;

6. Ο υποψήφιος έχει εργασίες σε συνεργασία με άλλους

Τον θέλουμε. Φαίνεται ξεκάθαρα όχι μόνο το πάθος του υποψηφίου για δουλειά ποιότητας αλλά συγχρόνως και η συνεργατικότητά του, κάτι που τον κάνει ιδιαίτερα ευπρόσδεκτο.

Δεν τον θέλουμε. Δυστυχώς δεν μπορεί να φανεί η αυτοδυναμία του υποψηφίου γιατί η προσωπική του συμβολή σε δημοσιευμένες εργασίες είναι σημείο σκοτεινό που απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή.

7. Ο υποψήφιος συνεργάστηκε με διασήμους

Τον θέλουμε. Όταν ο διάσημος επιστήμονας τάδε, που έχει δυνατότητα επιλογής των αρίστων του κλάδου του τον έχει στο επιτελείο του, φαίνεται ξεκάθαρα ότι πρόκειται για επιστήμονα αναγνωρισμένης επάρκειας.

Δεν τον θέλουμε. Πώς να αναγνωριστεί η προσωπική επάρκεια και αυτοδυναμία υποψηφίου που δούλεψε πάντα στη σκιά των άλλων;

8. Ο υποψήφιος συνεργάστηκε με ασήμους

Τον θέλουμε. Είναι φανερό ότι ο υποψήφιος, με την αναμφισβήτητη επάρκειά του, δημιούργησε δική του ερευνητική ομάδα στην οποία κυριαρχούσε.

Δεν τον θέλουμε. Δυστυχώς, ουδέποτε ο υποψήφιος μαθήτευσε σε έγκριτους επιστήμονες και φαίνεται να τον διακρίνει υπεροψία. Είναι ξεκάθαρο ότι αγνοεί την παραγωγική ατμόσφαιρα συνεργασίας που προκύπτει με τους αρίστους του κλάδου.

9. Ο υποψήφιος ασχολήθηκε μόνο με ένα θέμα

Τον θέλουμε. Με ιδιαίτερα αυξημένη επιμονή και υπομονή ανάλωσε τη ζωή του στην έρευνα τού τάδε θέματος χωρίς σπασμωδικές κινήσεις, κάτι που εγγυάται σοβαρή ποιότητα επιστήμονα.

Δεν τον θέλουμε. Δυστυχώς παρέμεινε για όλη τη μέχρι σήμερα ζωή του σε έναν σχετικά στενό ερευνητικό χώρο, κάτι που δείχνει ανεπάρκεια αντίδρασης στις νέες τάσεις και εξελίξεις της επιστήμης που καθημερινά εμφανίζονται και μας προκαλούν να τις μελετήσουμε.

10. Ο υποψήφιος ασχολήθηκε με πολλά θέματα

Τον θέλουμε. Στην Ελλάδα δεν έχουμε δυστυχώς την πολυτέλεια να προωθούμε άτομα που ασχολήθηκαν μόνο σε έναν ερευνητικό χώρο. Ο υποψήφιος δείχνει ξεκάθαρα με την πολυμέρειά του ότι θα αποβεί ιδιαίτερα χρήσιμο στέλεχος και θα ανταποκριθεί όχι μόνο στα στενά όρια της υπό πλήρωσης θέσης, αλλά θα βοηθήσει ουσιαστικά την όλη εξέλιξη του τμήματός μας.

Δεν τον θέλουμε. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι μικρό μόνο μέρος του έργου του εμπίπτει στο περιεχόμενο τής υπό πλήρωσης θέσης. Παρ' όλο τον μεγάλο αριθμό των εργασιών του ελάχιστες αφορούν το αντικείμενο για το οποίο αναζητούμε υποψήφιο που θα το θεραπεύσει.

11. Ο υποψήφιος ήταν πολλά χρόνια στο εξωτερικό

Τον θέλουμε. Η συσσωρευμένη εμπειρία που απέκτησε δουλεύοντας σε αναγνωρισμένα ιδρύματα της αλλοδαπής τον κάνουν αναντικατάστατο. Υπάρχει αδήριτη ανάγκη προσέλκυσης επιστημόνων κύρους που δεν γνωρίζουν σύνορα.

Δεν τον θέλουμε. Δυστυχώς αγνοεί την ελληνική πραγματικότητα. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα ατόμων που ενώ διέπρεψαν στο εξωτερικό όταν ήρθαν στη χώρα μας απέτυχαν.

12. Ο υποψήφιος δεν πήγε στο εξωτερικό

Τον θέλουμε. Παρ' όλη τη συνεχή παρουσία στη χώρα μας κατάφερε και απέδωσε σοβαρότατο έργο, παλεύοντας συνεχώς με τις αντίξοες ελληνικές συνθήκες, τις οποίες κατόρθωσε και ξεπέρασε.

Δεν τον θέλουμε. Δυστυχώς, του λείπει κάθε μετεκπαίδευση στο εξωτερικό. Σε μια εποχή όπου η ανταλλαγή πληροφοριών είναι παραπάνω από αναγκαία ο υποψήφιος εμφανίζεται τελείως γυμνός από τέτοια εμπειρία. Το μειονέκτημα αυτό είναι ανυπέρβλητο.

Οι παραπάνω οδηγίες είναι φυσικό ότι δεν εξαντλούν το θέμα, νομίζω όμως ότι προσφέρει σημαντική βοήθεια. Θεωρώ επίσης ότι ορισμένες εκφράσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν και να βοηθήσουν προκειμένου η αιτιολόγηση να είναι πλήρης. Για παράδειγμα, μπορεί να γίνεται ξεκίνημα με την έκφραση «διάβασα προσεκτικά και υπεύθυνα το έργο του υποψηφίου και βρίσκομαι στην ευχάριστη (δυσάρεστη) θέση να το ψηφίσω (να μην τον ψηφίσω) διότι».

Στο σημείο αυτό παρεμβάλλεται το κείμενο του οδηγού και συνεχίζουμε:«Ιδιαίτερα στις κρίσιμες στιγμές τις οποίες η Παιδεία μας διέρχεται». Εδώ μπορεί να προστεθεί, ανάλογα με το αν οι φοιτητές μας βλέπουν, «οι φοιτητές σήμερα έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις από μας και δεν πρέπει να τους απογοητεύσουμε». Αν οι φοιτητές συμφωνούν με τη θέση μας, πάει καλά, αν όμως διαφωνούν, το κλείσιμο μπορεί να εμπλουτιστεί με το κρεσέντο «γνωρίζω ότι σήμερα με το νεανικό πάθος και την αγνότητα που διακρίνει τους φοιτητές μας να διαφωνούν, όμως, είμαι βέβαιος ότι θα κατανοήσουν τη στάση μου που καθορίζεται τόσο από επιστημονική πληροφόρηση που διαθέτω όσο και από την αγάπη και το αίσθημα ευθύνης προς αυτούς».

Αν -με πρόβες στο σπίτι- δώσουμε όλο μας το πάθος στην απαγγελία αυτή, πιθανότατα και με έναν λυγμό στο σημείο που μιλάμε για υπευθυνότητα, υπάρχει μεγάλη ελπίδα και να μας χειροκροτήσουν.

Εδώ μια γεννήτρια αιτιολογίας για την ψήφο σας, όπως την απαιτεί ο νόμος:
>>> http://savvas-i.vet.auth.gr/my_scripts/academic/academic.html

.

Ποιοι αποδομούν τα πανεπιστήμια;

Το θεσμικό πλαίσιο άλλαξε, αλλά οι αγκυλώσεις και οι αντιδράσεις από αυτούς που «ξεβολεύονται» συνεχίζονται...

(του Αποστολου Λακασα, Καθημερινή, 20/1/2008)

Τα ελληνικά πανεπιστήμια βρίσκονται σε σταθερή τροχιά αποδόμησης. Σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών στο διεθνές εκπαιδευτικό τοπίο, στη χώρα μας διευρύνεται ο προβληματισμός για την πορεία της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης. Το 2007 για μια ακόμη φορά εκδηλώθηκε παρατεταμένη κρίση, λόγω της προώθησης των κυβερνητικών μεταρρυθμίσεων στα πανεπιστήμια. Τελικά, ο νόμος-πλαίσιο άλλαξε· κάποιοι ζητούσαν μεγαλύτερη τόλμη, κάποιοι αφοριστικά απέρριψαν τις αλλαγές.

Και όμως, από τη σημερινή εικόνα των ΑΕΙ προκύπτει ότι... χάθηκε η ουσία. Παρά την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου αγκυλώσεις έμειναν, ενώ τελικά όσοι αντιδρούν στις αλλαγές θωρακίστηκαν ισχυρότερα πίσω από παρωπίδες. Ετσι, λύση δεν βρέθηκε, πνοή δεν δόθηκε και τα πανεπιστήμια συνεχίζουν τη λειτουργία τους έρμαια των εσωτερικών πληγών τους. Κομματισμός, κακοδιαχείριση, υπερπληθυσμός, εσωστρέφεια, στρεβλή ανάπτυξη, αδιαφορία, έλλειψη χρηματοδότησης, δημιουργούν ένα πλαίσιο απαξίωσης των ελληνικών ΑΕΙ, σε μια εποχή που η εκπαίδευση και η κοινωνία της γνώσης θεωρείται η ατμομηχανή της ανάπτυξης. «Δεν έχουμε φθάσει ακόμη στο μηδέν», λέει στην «Κ» -με σαφώς πικρή διάθεση- ο καθηγητής του ΕΜΠ κ. Λευτέρης Παπαγιαννάκης.

Η... μίζερη εικόνα των ελληνικών ΑΕΙ συσπειρώνει όσους ζητούν ουσιαστικές λύσεις, και αυτό προϋποθέτει διάλογο και σύνθεση απόψεων. Την πρώτη του «επίσημη» εμφάνιση θα κάνει τις επόμενες ημέρες το Παρατηρητήριο για την Ερευνα και τον Διάλογο στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, το οποίο ίδρυσαν μέλη της Πρωτοβουλίας «Μεταρρύθμιση για την Αναβάθμιση του Δημοσίου Πανεπιστημίου» (παρουσιάστηκε κατά την περυσινή κρίση). Το Παρατηρητήριο θα δώσει το στίγμα του με την οργάνωση συνεδρίου από τις 27 - 29 Μαρτίου με τη συμμετοχή ξένων πανεπιστημιακών, όπου θα αποτυπωθούν τα στρεβλά σημεία των ΑΕΙ.

Κομματισμός, Οι πανίσχυρες φοιτητικές παρατάξεις

Εγκλωβισμένα στον κομματισμό είναι τα πανεπιστήμια. Καθοριστικός γι' αυτό είναι ο ρόλος των φοιτητικών παρατάξεων, ο οποίος έχει αλλοιωθεί. Οι φοιτητικές παρατάξεις από φορείς ιδεών και δυναμισμού έχουν καταντήσει «τσιφλίκια» των ηγετών τους, που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των κομμάτων τα οποία εκπροσωπούν μέσα στα ιδρύματα. Οι λεγόμενοι «φοιτητοπατέρες» εξαργυρώνουν τη θητεία τους στα ΑΕΙ με μία θέση στο κόμμα αργότερα ή με ένα καλό... πόστο σε κρατική θέση.

Η δύναμη των παρατάξεων εντός των ΑΕΙ φαίνεται από την ισχύ που έχουν στη λήψη αποφάσεων των συλλογικών οργάνων του ιδρύματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρόσφατη περίπτωση σε αθηναϊκό ίδρυμα, όπου «οι καθηγητές του τμήματος προκειμένου να γίνει η εκλογή ενός μέλους ΔΕΠ, υπέγραψαν κατά της αξιολόγησης, όπως ζητούσε μία φοιτητική παράταξη. Αλλιώς, τα μέλη της παράταξης απειλούσαν ότι δεν θα άφηναν με τσαμπουκά να γίνει η συνεδρίαση της εκλογής» όπως ανέφερε στην «Κ» πανεπιστημιακός. Αλλο παράδειγμα: τοπική νομαρχιακή επιτροπή στην περιφέρεια «έδωσε γραμμή» στο ποιος υποφήφιος πρύτανης θα ψηφιστεί από τα μέλη της «οικείας» φοιτητικής παράταξης. Οι παρατάξεις αποφασίζουν, σε πολλές περιπτώσεις, για το πότε θα γίνουν εξετάσεις, για το ποιος θα πάρει δωμάτιο στη φοιτητική στέγη, για τη διανομή των σημειώσεων ενός καθηγητή...

Ο νέος νόμος πλαίσιο προβλέπει την καθολική ψηφοφορία των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές, αντί την ψηφοφορία δι' αντιπροσώπων που στέλνουν οι φοιτητικές παρατάξεις. Στόχος του νομοθέτη η μείωση της επιρροής των «φοιτητοπατέρων». Είναι η μόνη διάταξη στον νέο νόμο πλαίσιο με την οποία όλες οι παρατάξεις (έστω και με διαφορετική επιχειρηματολογία) διαφώνησαν.

Καθηγητές, Εκλογή των «δικών μας» υποψηφίων

Εντονη είναι η τάση της εσωστρέφειας αλλά και νεποτισμού ή «ενδογαμίας» στα ελληνικά πανεπιστήμια. Πολύ συχνό είναι το φαινόμενο (κυρίως στα κεντρικά ΑΕΙ) οι καθηγητές να αναδεικνύουν σε νέες θέσεις διδασκόντων τους «δικούς» τους υποψηφίους, δηλαδή εκείνους που είτε έχουν σχέση συγγένειας με κάποιον καθηγητή της σχολής είτε είναι κάτοχοι διδακτορικού από την ίδια τη σχολή. Από την άλλη η εσωστρέφεια αποτυπώνεται στις αντιδράσεις που υπάρχουν εντός των ιδρυμάτων στη διαδικασία του κοινού ευρωπαϊκού χώρου, ο οποίος προβλέπει, μεταξύ άλλων, τη διοργάνωση κοινών μεταπτυχιακών από ευρωπαϊκά ΑΕΙ, μεγαλύτερη κινητικότητα διδασκόντων στην Ευρώπη, συνεργασίες σε προπτυχιακό επίπεδο.

Χρηματοδότηση, Πότε θα αυξηθούν τα κονδύλια

Μόνιμο είναι το αίτημα των πανεπιστημιακών και των φοιτητών για αύξηση κονδυλίων για την παιδεία. Αίτημα εν πολλοίς δικαιολογημένο εάν αναλογιστούμε ότι η Ελλάδα είναι τελευταία μεταξύ 29 χωρών του ΟΟΣΑ στις δημόσιες δαπάνες με 3,3% του ΑΕΠ ετησίως, έναντι 5,4% του μέσου όρου. «Για την υλοποίηση π.χ. των εργαστηριακών ασκήσεων υπολογίζεται ότι χρειάζονται περί τα 25.000 ευρώ ετησίως, όμως λαμβάνουμε περί τα 7.000 ευρώ. Πώς θα προχωρήσει η δουλειά με αυτές τις συνθήκες. Δεν μπορεί το κάθε ίδρυμα να «τρέχει» για να συμπληρώσει την ελλειμματική χρηματοδότησή του», λέει στην «Κ» πανεπιστημιακός.

Σίγουρα, τα επιπλέον κονδύλια αποτελούν την... κινητήριο δύναμη, όμως στα ελληνικά πανεπιστήμια υπάρχει και η άλλη πλευρά: η κακοδιαχείριση και η κατασπατάληση των κονδυλίων. «Δεν πονάμε το δημόσιο χρήμα. Να σας πω ότι η οργάνωση των εργαστηρίων στα πολυτεχνεία είναι ανορθολογική. Εχουν γίνει εργαστήρια, έχουν αγοραστεί μηχανήματα, εργάζονται βοηθοί που πιθανόν να μην χρειάζονται και να μπορούν να αξιοποιηθούν σε άλλη θέση. Είναι πλεονασμός. Στο ΜΙΤ υπάρχει ένα πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο που εξυπηρετεί όλους», αναφέρει καθηγητής σε πολυτεχνική σχολή. «Προσέξτε, δεν πρόκειται για κλοπή. Απλώς, ο καθένας αδιαφορεί για το δημόσιο χρήμα. Την ίδια στιγμή βέβαια μπορεί κάποιο άλλο ίδρυμα να έχει σημαντικές ελλείψεις», καταλήγει.

Αυτοτέλεια, Οι προσλήψεις και το υπουργείο

«Σε κανένα πανεπιστήμιο του κόσμου δεν αποφασίζει το υπουργείο Παιδείας εάν θα προσληφθεί πανεπιστημιακός και όχι βοηθός ή καθαρίστρια. Αυτό το καθορίζει το κάθε ίδρυμα. Αυτή είναι η ουσιαστική αυτοτέλεια. Δηλαδή, το ίδρυμα να αξιοποιεί τα κονδύλια που διαθέτει με βάση τις ανάγκες του». Πανεπιστημιακός που μίλησε στην «Κ» τόνισε ότι τα ελληνικά ιδρύματα απέχουν πολύ από την απόκτηση αυτοτέλειας, και αυτό οφείλεται τόσο στην προσπάθεια εναγκαλισμού τους από την κεντρική διοίκηση, αλλά και τη δυσπιστία που καλλιεργεί η έλλειψη αξιολόγησης για τις πράξεις των ιδρυμάτων. Βέβαια, αυτό αποτελεί θηλιά για ένα σύγχρονο μοντέλο διοίκησης, που αποτελεί τη βάση για την καλύτερη οργάνωση του κάθε ιδρύματος. Ενδεικτικό παράδειγμα, όπως ανέφερε στην «Κ» ο καθηγητής του ΕΜΠ κ. Λευτέρης Παπαγιαννάκης, είναι οι καταλογισμοί ευθυνών από οικονομικό επιθεωρητή σε 26 μέλη ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Κρήτης επειδή εφάρμοσαν τις αποφάσεις της Συγκλήτου. Και αυτό παρότι ο νέος νόμος-πλαίσιο προβλέπει τον έλεγχο της νομιμότητας από το Ελεγκτικό Συνέδριο των πράξεων εσωτερικής λειτουργίας των ιδρυμάτων και όχι τον έλεγχο σκοπιμότητας.

Περιφερειακά, Νέα τμήματα χωρίς κριτήριο

Νέα πανεπιστήμια και ΤΕΙ αλλά και νέα τμήματα στα ήδη υπάρχοντα ιδρύματα άρχισαν να δημιουργούνται... αφειδώς από τα τέλη της δεκαετίας του '90, ελέω ευρωπαϊκών κονδυλίων. Το σχέδιο στηρίχθηκε στη λογική «κάθε πόλη και ΑΕΙ» λόγω των τοπικιστικών πιέσεων και της εξυπηρέτησης μικροκομματικών συμφερόντων. Με βάση τα στοιχεία του καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας κ. Λόη Λαμπριανίδη, σήμερα υπάρχουν πανεπιστήμια σε 36 πόλεις, όμως πάνω από το 50% των Τμημάτων, και πολύ υψηλότερα ποσοστά του συνόλου των φοιτητών και των μελών ΔΕΠ είναι συγκεντρωμένο στα πανεπιστήμια στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, υπάρχουν αιτήματα για ίδρυση ιδρυμάτων, σχολών, τμημάτων από περίπου 20 πόλεις. Ομως, η ζήτηση για σπουδές στα νέα περιφερειακά τμήματα μειώνεται κυρίως λόγω του υψηλού κόστους διαβίωσης «εκτός έδρας», αλλά και των απαξιωμένων -σε αρκετές περιπτώσεις- αντικειμένων τους. «Τα περιφερειακά έγιναν στην πλάκα για μικροκομματικούς λόγους και πλέον έχουν αφεθεί στην τύχη τους» σχολιάζει χαρακτηριστικά πανεπιστημιακός.

Παρατηρητήριο για τριτοβάθμια εκπαίδευση

Συγκροτήθηκε από πανεπιστημιακούς

(του Απόστολου Λακασά, Καθημερινή, 15/1/2008)

Ομάδα κρούσης για την επισήμανση των προβλημάτων, την προώθηση των μεταρρυθμίσεων και τον εκσυγχρονισμό των ελληνικών ΑΕΙ συγκροτούν πανεπιστημιακοί, οι οποίοι μετείχαν στη λεγόμενη «ομάδα των 1.000 πανεπιστημιακών», οι οποίοι ετάχθησαν υπέρ των μεταρρυθμίσεων.

Πρόκειται ουσιαστικά για τα μέλη της «Πρωτοβουλίας για τη Μεταρρύθμιση και Αναβάθμιση του πανεπιστημίου» οι οποίοι ίδρυσαν το Παρατηρητήριο για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Είναι ένα think tank με στόχο, μεταξύ άλλων, την ανάπτυξη νέων ιδεών γύρω από την πανεπιστημιακή εκπαίδευση και τη μελέτη διεθνών ρευμάτων και τάσεων. Ταυτόχρονα, ο φορέας επιδιώκει να βοηθήσει τα ελληνικά πανεπιστήμια να ενισχύσουν τις σχέσεις τους με την ελληνική οικονομία και κοινωνία, καθώς και να προσαρμοστούν στις διεθνείς εξελίξεις. Ειδικότερα, μιλώντας χθες στην «Κ» ο πρόεδρος του Παρατηρητηρίου κ. Αχιλλέας Μητσός, τόνισε ότι ο βασικός ρόλος του νέου οργανισμού είναι να αποτελέσει χώρο ζύμωσης νέων ιδεών για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά και πεδίο διαλόγου για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις με βάση και τις εξελίξεις σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Το Παρατηρητήριο θα δώσει το στίγμα του με την οργάνωση διεθνούς συνεδρίου από τις 27 έως τις 29 Μαρτίου με τη συμμετοχή ξένων πανεπιστημιακών και διανοουμένων, οι οποίοι έχουν εμπειρία από διοίκηση πανεπιστημίων. Το συνέδριο θα κινηθεί σε τέσσερις βασικούς άξονες:

- Τη διασφάλιση της ποιότητας, με τους συνέδρους να εστιάζουν στην αξία της αξιολόγησης αλλά και να δίνουν βάρος στη σημασία της σωστής αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού και των υποδομών.

- Την ενίσχυση των σχέσεων των πανεπιστημίων με την κοινωνία και την οικονομία.

- Το άνοιγμα των ελληνικών ΑΕΙ στο διεθνές περιβάλλον, με κύριο στόχο την καλύτερη συμμετοχή των ελληνικών ΑΕΙ στον ευρωπαϊκό χώρο εκπαίδευσης και έρευνας.

- Θα εξετασθούν οι όροι και τα βήματα για την ουσιαστική οικονομική και ακαδημαϊκή αυτονομία των ΑΕΙ.

«Πρέπει να ξεκολλήσουμε από το τέλμα, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας όλοι», δήλωσε στην «Κ» ο αναπληρωτής καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεώργιος Παγουλάτος, αποτυπώνοντας το πνεύμα όσων μετέχουν στην προσπάθεια.

Ποιος είναι ο Αχ. Μητσός

Ο Αχιλλέας Μητσός είναι οικονομολόγος με διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Pittsburgh των ΗΠΑ. Από το 2000 μέχρι το 2006 ήταν γενικός διευθυντής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αρμόδιος για θέματα επιστήμης, έρευνας και τεχνολογικής ανάπτυξης. Διετέλεσε διευθυντής στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή αρμόδιος για το ανθρώπινο ερευνητικό δυναμικό (1996), για την επαγγελματική κατάρτιση (1993). Είναι επισκέπτης καθηγητής της Οικονομικής Σχολής του Λονδίνου (LSE).

Μια συνήθης κατάσταση...

στην τριτοβάθμια εκπαίδευση

Φ. Αλικαρίδης, αναπλ. καθηγητή Ιατρικής Σχολής Αθηνών

Η περίπτωση των Ζωνιανών και ότι αυτή εκφράζει, φαίνεται ότι δεν είναι μια ειδική και ξεκομμένη από την Ελληνική πραγματικότητα κατάσταση, αλλά αντίθετα ότι διατρέχει ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό της χώρας.

Η Δημοκρατία δεν μένει εδώ.

Στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας τα θέματα της συναλλαγής, της διαπλοκής, της ευνοιοκρατίας και των πιέσεων είναι η ζοφερή καθημερινή πραγματικότητα. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκτρέφονται τα φαινόμενα αυτά είναι η ανυπαρξία δημοκρατικών δομών, συλλογικής λειτουργίας και διαφάνειας και οι εξαρτημένες ακαδημαϊκές και επαγγελματικές σχέσεις. Παράλληλα η έκπτωση των αξιών και η άμβλυνση των ηθικών αντιστάσεων και της ιστορικής μνήμης, που χαρακτηρίζουν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, οδηγούν στην καταρράκωση κάθε έννοιας δικαίου και αξιοκρατίας.

Ακαδημαϊκοί δάσκαλοι με συμπεριφορές προσβλητικές και απάνθρωπες προς ασθενείς, συνεργάτες και φοιτητές και δάσκαλοι που ολόκληρη τη χρονιά δεν δίδαξαν ούτε μια ώρα σε φοιτητές, ανακηρύσσονται σε «δασκάλους της χρονιάς». Ο τίτλος του Επίτιμου Διδάκτορα παραχωρείται ως αντάλλαγμα ακαδημαϊκών υποχρεώσεων του παρελθόντος ή υποσχέσεων του μέλλοντος. Αμφιθέατρα αφιερώνονται και παίρνουν το όνομα καθηγητών αμφισβητούμενης ακαδημαϊκής προσφοράς ή και καταδικασμένων για συνεργασία με τη Χούντα. Συνδικαλιστικά όργανα νομιμοποιούν «το φακελάκι» ως φυσική απόρροια των πραγματικά χαμηλών μισθών των πανεπιστημιακών γιατρών.

Η περιπέτεια της υγείας του Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, αποκάλυψε σε όλη της την έκταση τις αρχές, το ήθος, την ποιότητα αλλά ακόμη και την επιστημονική ανεπάρκεια και τις σχέσεις αλληλοσπαραγμού ορισμένων Πανεπιστημιακών Δασκάλων.

Συναλλαγή, διαπλοκή, ευνοιοκρατία.

Οι εκλογές των ακαδημαϊκών οργάνων είναι συνήθως προσυμφωνημένες από το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών Ιατρικής Αθήνας, την ΕΚΙΠΑ (Ένωση Καθηγητών Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών), με συμμετοχή ενός και μόνο υποψηφίου. Και εκεί που απαιτείται και η φοιτητική συμμετοχή αυτή αποτελεί δυστυχώς αντικείμενο συναλλαγής μεταξύ υποψηφίων και συνδικαλιστών φοιτητών. Το αντάλλαγμα είναι η «διευκόλυνση» στις τμηματικές εξετάσεις, ή κατά προτεραιότητα επιλογή για ειδικότητα, η επιλογή για διδακτορικό ή για μια πανεπιστημιακή θέση του ΝΔ 407/80.

Ας σημειωθεί ότι για την επιλογή υποψηφίων διδακτόρων ή για την κατάληψη μιας θέσης διδάσκοντα του ΝΔ 407/80 δεν εφαρμόζεται κανένα κριτήριο πέρα από την προσωπική «συνέντευξη» του υποψηφίου. Ο σύλλογος των μελών ΔΕΠ ο οποίος θα μπορούσε να αντισταθεί σε αυτόν τον εκμαυλισμό συνειδήσεων είναι εντελώς απαξιωμένος αφού δίνει την εντύπωση ότι, αν δεν ελέγχεται, συμπορεύεται πλήρως με την ΕΚΙΠΑ. Οι κατά καιρούς πρόεδροι του συλλόγου είναι συγχρόνως υποψήφιοι για εξέλιξη στην βαθμίδα του καθηγητή γεγονός που αντικειμενικά αμβλύνει τις αντιστάσεις τους και τους περιορίζει σε ρόλο απλού διαμεσολαβητή.

Με δεδομένο λοιπόν ότι δεν υφίστανται συλλογικές διαφανείς διαδικασίες, ο κάθε καθηγητής είναι απόλυτος μονάρχης στην κλινική ή στο εργαστήριο που διευθύνει. Ελάχιστοι τολμούν να εναντιωθούν στην απόφαση ή έστω να εκφράσουν άλλη άποψη από αυτήν που εκφράζει ο Διευθυντής. Το τίμημα της αντίστασης είναι η ακαδημαϊκή καθήλωση και η περιθωριοποίηση τους από την ομάδα της κλινικής ή του εργαστηρίου. Δεδομένου δε ότι ο γιατρός και ιδιαίτερα ο κλινικός πρέπει να είναι επιστημονικά μάχιμος, η περιθωριοποίηση του αυτή σημαίνει τον επιστημονικό αλλά και τον επαγγελματικό του θάνατο.

Οι εκλογές σε θέσεις ΔΕΠ και ιδιαίτερα στη θέση του καθηγητή είναι συνήθως το αποκορύφωμα της συναλλαγής, των πιέσεων και της διαπλοκής. «Τα κριτήρια» που έχουν ορισθεί εξωθεσμικά από την ΕΚΙΠΑ καταστρατηγούνται συνεχώς και χρησιμοποιούνται μόνο για τους ανεπιθύμητους. Η διδακτική ικανότητα και το κλινικό έργο των υποψηφίων ουδέποτε ελέγχεται και λαμβάνεται ουσιαστικά υπόψη. Το αποτέλεσμα είναι κάποιες διευθύνσεις κλινικών να βρίσκονται σε χέρια άριστων ερευνητών σύμφωνα με τα τεκμήρια, οι οποίοι όμως αμφισβητούνται ως προς την επάρκεια τους ως κλινικοί γιατροί. Υποψήφιοι σε καθεστώς ομηρίας υποχρεώνονται να περιμένουν χρόνια για την εισηγητική έκθεση, εκβιαζόμενοι ότι αν επιμείνουν η εισήγηση θα είναι αρνητική, ή «πείθονται» να αποσυρθούν με ή χωρίς ανταλλάγματα που άλλοτε υλοποιούνται και άλλοτε όχι. Μεθοδεύσεις, πιέσεις και υποσχέσεις μεταξύ των εκλεκτόρων είναι η συνήθης πρακτική, ενώ από το παιχνίδι δεν φαίνεται να εξαιρούνται ούτε τα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών.

Και η οικογενειοκρατία καλά κρατεί.

Γιοι, κόρες, ανίψια, γαμπροί, κουμπάροι, σύζυγοι, όλοι έχουν την θέση τους σ’ αυτό το πανηγύρι. Σύμφωνα με μαθηματικό υπολογισμό μέλους της ΕΚΙΠΑ ένας στους δύο καθηγητές της σχολής φροντίζει για την διαδοχή του από συγγενικό του πρόσωπο. Οι θέσεις ανταλλάσσονται, εναλλάσσονται, κληρονομούνται ή προικοδοτούνται χωρίς να επιστρέφονται με το διαζύγιο. Αλλά και η διαπλοκή με την πολιτική ηγεσία έχει και αυτή την θέση της. Θέσεις προκηρύσσονται και καταλαμβάνονται από Υπουργούς και πρώην Υπουργούς ενώ προκηρύσσονται ακόμη και θέσεις για να καταληφθούν από μελλοντικούς υπουργούς ώστε να χρησιμοποιήσουν τον Ακαδημαϊκό τίτλο για την πολιτική τους σταδιοδρομία.

Η ανθυγιεινή κατάσταση της Ιατρικής Σχολής Αθήνας

Σε αυτή την ανθυγιεινή καθημερινή πραγματικότητα προστίθεται το θεσμικό πλαίσιο το οποίο σε καμία περίπτωση δεν ωθεί τους διδάσκοντες να επενδύσουν στην εκπαίδευση για την ακαδημαϊκή τους εξέλιξη. Το εκπαιδευτικό έργο αποτελεί πάρεργο και σε πολλές περιπτώσεις πραγματοποιείται από ειδικευόμενους γιατρούς, ενώ οι φοιτητές έχουν αποδεχθεί ως φυσική κατάσταση την αδιαφορία ή και την απουσία των μελών ΔΕΠ από τα μαθήματα και τις κλινικές. Τα Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία αντί να αποτελούν κέντρα εκπαίδευσης υψηλού επιπέδου έχουν μετατραπεί σε κέντρα εξυπηρέτησης της ιδιωτικής πελατείας των Πανεπιστημιακών γιατρών, η δε παρουσία των φοιτητών σε αυτά κρίνεται τουλάχιστον ως ενοχλητική.

Ο αριθμός των συγγραμμάτων που χορηγούνται στους φοιτητές, πολλά από τα οποία δεν χρησιμοποιούνται, είναι στα όρια της νομιμότητας και η τιμή των μεταφρασμένων ξενόγλωσσων δυσανάλογα μεγάλη σε σύγκριση με την τιμή του πρωτοτύπου. Το γιατί και το ποιος καρπώνεται αυτή την διαφορά είναι προς διερεύνηση.

Η σιωπή δεν είναι χρυσός

Η κατάσταση αυτή δεν χαρακτηρίζει προφανώς το σύνολο των Πανεπιστημιακών της Ιατρικής Σχολής όπως και η κατάσταση στα Ζωνιανά δεν χαρακτηρίζει όλους τους κατοίκους τους. Η αφωνία όμως και η ανοχή η οποία καταδείχθηκε στην περίπτωση των κατοίκων των Ζωνιανών και η οποία αφορούσε αγρότες και κτηνοτρόφους δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται μέσα σε μια Πανεπιστημιακή Σχολή όπου υποτίθεται ότι βρίσκεται η επιστημονική και η πνευματική ηγεσία της χώρας. Η σιωπή δεν μπορεί να είναι χρυσός για ακαδημαϊκούς δασκάλους οι οποίοι διαμορφώνουν τις συνειδήσεις της νέας γενιάς.

Απάντηση του Παύλου Σακκά, αναπλ. καθηγητή Ιατρικής Σχολής Αθηνών,

Η Ιατρική Σχολή Αθηνών δεν είναι Ζωγιανά.

Η Αυγή στις 16/12/07 φιλοξένησε άρθρο του κ Αλικαρίδη, στο οποίο ο συγγραφέας, αφού εξέθετε όλα τα στραβά που συμβαίνουν στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, παραλλήλιζε την Σχολή με τα γνωστά Ζωγιανά. Συμφωνώ με τον συντάκτη στα περισσότερα από αυτά που καταμαρτυρεί για την Σχολή μας, όμως η ισοπεδωτική λογική του δεν πρέπει να περάσει ασχολίαστη. Ειδικά όταν παραλληλίζεται η μεγαλύτερη και καλύτερη Ιατρική Σχολή της χώρας, πρώτη στις προτιμήσεις των μαθητών και των γονέων τις τελευταίες δεκαετίες, με μια κοινωνική νησίδα όπου το μέγεθος της εγκληματικότητας συγκλόνισε την κοινή γνώμη της χώρας μας, η κριτική ξεπερνά κάθε όριο.

Το να επιδιώκει κάποιος να διορθώσει τα κακώς κείμενα, είναι υποχρέωση κάθε ενεργού πολίτη. Το να απαξιώνει όμως ότι καλό γιατί μπορεί να κρύβει και αρνητικές πτυχές, είναι ίδιον είτε ενός εκ πεποιθήσεως γκρινιάρη είτε ενός αθεράπευτα ρομαντικού, ο οποίος πιστεύει ότι μπορεί να βρει την ουτοπία. Συνήθως βέβαια και τα δύο χαρακτηριστικά συμπίπτουν στους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι οδηγούνται στην ασφάλεια του περιθωρίου, από όπου λιθοβολούν ότι κινείται.

Επιτέλους πρέπει κάποιοι να αντιληφθούν ότι η ουτοπία είναι ένας χώρος φανταστικός στον οποίο δυστυχώς δεν ευδοκιμεί το ζώον άνθρωπος. Όσες φιλότιμες προσπάθειες έγιναν για την δημιουργία ουτοπικών χώρων, η ιστορία έδειξε ότι κατέληξαν σε καταστάσεις που δικαίως μπορούν να παραλληλιστούν με τα Ζωγιανά, αφού προηγουμένως θυσιάστηκαν τα όνειρα και οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Η στείρα κριτική όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά δικαιώνει όσους καραδοκούν να κάνουν τους «σωτήρες». Στην προκειμένη μάλιστα περίπτωση της Ιατρικής, υπάρχουν πολλοί που προετοιμάζουν το έδαφος για την ίδρυση ιδιωτικών σχολών, απαξιώνοντας τα δημόσια ΑΕΙ.

Η Ιατρική Σχολή Αθηνών παρά τα προβλήματα που αναμφισβήτητα αντιμετωπίζει, εντούτοις αποτελεί την ατμομηχανή του Πανεπιστημίου στην έρευνα. Εξάλλου παράγει τους περισσότερους γιατρούς, από όλες τις Ιατρικές σχολές της Ευρώπης και είναι υπερήφανη για την ποιότητα των αποφοίτων της. Είναι κοινή διαπίστωση ότι οι απόφοιτοί μας, όπου στο εξωτερικό συνεχίσουν την καριέρα τους, διαπρέπουν. Αισθάνομαι ότι αποτελεί τιμή μου να διδάσκω σε αυτή την Σχολή και υποχρέωσή μου την τιμή αυτή να την υπερασπίζομαι.

Μεταξύ κότας και κτήνους

Το πανεπιστήμιο της Κύπρου στήθηκε στα πρότυπα των σύγχρονων, ημικρατικών πανεπιστημίων της Ευρώπης. Σήμερα, περπατά σταθερά και με αυξανόμενη φήμη στο δρόμο της επιστημονικής καταξίωσης. Η διαρροή παιδιών προς το εξωτερικό περιορίστηκε αρκετά. Είναι θέμα DNA τελικά;

(από τον Xρήστο Μιχαηλίδη, LIFO, 10/1/2008)

«Ναι, αλλά εδώ είναι διαφορετικά...»

Ως απάντηση, σε κάθε... εναλλακτική είδηση, ετούτο το γνωστό, ελληνικό τροπάριο. Ο αντίλογος της φυλής. Το επιχείρημα του κάθε -και είναι πολλά- εθνικού μας ελλείμματος. Ήμουν στην Κύπρο την περασμένη εβδομάδα. Και άκουσα τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο να ανακοινώνει ότι «σύντομα θα υπάρξει και νομοθετική ρύθμιση για την ίδρυση τριών ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Κύπρο». Παρασύρθηκα προς στιγμήν, και σκέφτηκα πως αν βγω έξω στους δρόμους, θα συναντήσω εξαγριωμένους διαδηλωτές να φωνάζουν «κάτω τα χέρια από τη δωρεάν παιδεία», και άλλα που μου 'χουν μείνει από δω.

«Στόχος μας είναι να γίνει o τόπος μας κέντρο εκπαίδευσης και έρευνας για φοιτητές από άλλες ευρωπαϊκές, αλλά και γειτονικές χώρες της Μέσης Ανατολής» συνέχισε ο κ. Παπαδόπουλος, χωρίς να υπάρξει ούτε μία αντίδραση από κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης, ούτε καν από το κομουνιστικό ΑΚΕΛ. Σκεφθείτε. Είναι-δεν-είναι 15 χρόνια που η Κύπρος απέκτησε δικό της πανεπιστήμιο. Πριν από αυτό, όλα της τα παιδιά που ήθελαν ή μπορούσαν να σπουδάσουν, αναγκαστικά ξενιτεύονταν - τα περισσότερα για Ελλάδα και Αγγλία.

Έτσι, απουσίαζε πάντοτε από το νησί ένα πολύ δημιουργικό κομμάτι της νεολαίας του. Η κοινωνική ζωή ήταν μαραμένη. Πώς αλλιώς να ‘ναι, χωρίς τις ανησυχίες, τους ξεσηκωμούς, τις ιδέες, τους πειραματισμούς, τα λάθη των νέων παιδιών. Το πανεπιστήμιο της Κύπρου στήθηκε στα πρότυπα των σύγχρονων, ημικρατικών πανεπιστημίων της Ευρώπης. Σήμερα, περπατά σταθερά και με αυξανόμενη φήμη, στο δρόμο της επιστημονικής καταξίωσης. Η διαρροή παιδιών προς το εξωτερικό περιορίστηκε αρκετά. Λίγες ήταν οι απώλειες από την Αγγλία, την Αμερική, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Πολλές από την Ελλάδα.

Εδώ βιώσαμε πέρυσι μιαν αστεία «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» που, όποιος μπορέσει αξιόπιστα να εξηγήσει τι και πώς μεταρρυθμίστηκε κερδίζει ένα ωραίο δείπνο πολυτελείας με το νέο υπουργό Παιδείας κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη (Κάποτε, ψιθυρίζει εδώ ο εντός μου προβοκάτορας, το αξίωμα αυτό κατείχαν φωτισμένοι άνθρωποι, γραμματιζούμενοι, δάσκαλοι, λάτρεις της επιστήμης...)

Κι απ' έξω, στην αγορά, ο θόρυβος από παραπλανημένους και λαϊκίζοντες. «Τα παιδιά μας». «Η σπουδάζουσα νεολαία μας». Ουδέποτε τόσο πολύ χάιδεμα σε παιδιά που συνήθισαν και επέβαλαν τη μετριότητα και τη φτήνια - συνεπικουρούμενοι, ασφαλώς, από «μεγάλους» της πολιτικής και της κοινωνίας σαχλαμαρίζοντες. Σου λένε «είναι άλλο εδώ το σύστημα». Σου εξηγούν, π.χ., ότι υπάρχουν πολλοί φοιτητές εδώ που είναι φτωχοί και εργαζόμενοι, και άρα είναι άδικο να καταργηθεί ο... θεσμός του «αιώνιου φοιτητή». Έχουν δίκιο. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν φτωχά παιδιά, που αναγκάζονται να εργάζονται ταυτόχρονα με τις σπουδές τους...

Σου λένε «είναι άλλη η νοοτροπία μας», όταν τους επισημαίνεις, π.χ., ότι, κοιτάξτε να δείτε, ρε παιδιά, και στην Ιταλία απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους κλειστούς χώρους, και στη Γαλλία από προχθές, και στην Τουρκία σε λίγους μήνες. Σαν να μιλάς σε τοίχο. Τίποτα. Ντιπ, τούβλο. «Δεν με νοιάζει. Εγώ έτσι γουστάρω να ζω» απαντά. Ο ίδιος τύπος που με μεγάλη ευκολία θα στιγματίσει μια άλλη παρανομία, που δεν τον βολεύει.

Έξω όταν πηγαίνει, ο μάγκας γίνεται αρνάκι βεβαίως. Γιατί εκεί δεν τον παίρνει. Και στην ουρά στέκεται. Και το τσιγάρο δεν ανάβει. Και εξυπνάδες στους δρόμους δεν μπορεί να κάνει. Και σκουπίδια έξω από τους κάδους δεν μπορεί να πετάξει. Και άνω-κάτω τα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια στα πανεπιστήμια δεν μπορεί να κάνει. Κοτούλα.

Κοτούλα που, μόλις ξαναπατήσει το πόδι στα πάτρια εδάφη, ξαναγίνεται κτήνος. Και αρχίζει αμέσως να κατηγορεί όλους τους άλλους για «ρατσιστικές και καταπιεστικές συμπεριφορές εναντίον των πολιτών τους», δοξάζοντας ταυτόχρονα την αχαλίνωτη δημοκρατία-ασυδοσία που απολαμβάνουν εδώ.

Παράξενο DNA, μα τον Δία!..

Πανεπιστημιακοί κατά επιθεωρητή για τα οικονομικά

...

Με λουκέτο στο Πανεπιστήμιο Κρήτης απειλούν πανεπιστημιακοί του, εάν δεν ξεκαθαρίσει η κατάσταση των οικονομικών ελέγχων στο ίδρυμα. Ειδικότερα, αύριο θα πραγματοποιηθεί σύσκεψη με τη συμμετοχή των υφυπουργών Οικονομίας κ. Αντώνη Μπέζα, Παιδείας κ. Σπύρου Ταλιαδούρου και το πρυτανικό συμβούλιο του ΑΕΙ. Οπως ανέφερε στην «Κ» ο πρύτανης κ. Ιωάννης Παλλήκαρης, αίτημα είναι να υπάρξει κυβερνητική παρέμβαση ώστε να ανακληθούν οι καταλογισμοί σε 26 πανεπιστημιακούς, από τους οποίους ζητείται η καταβολή 4,8 εκατ. ευρώ, ύστερα από διαχειριστικούς ελέγχους.

Η πρυτανική αρχή βάλλει κατά του οικονομικού επιθεωρητή κ. Χριστοδουλάκη, ο οποίος στήριξε τους καταλογισμούς σε παλαιότερα γεγονότα για τα οποία υπάρχει εκκρεμής δίκη στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Εάν από την αυριανή συνάντηση δεν υπάρξει ικανοποιητική λύση για τους πανεπιστημιακούς, έχει οριστεί συνεδρίαση της Συγκλήτου για την επόμενη Τρίτη 15 Ιανουαρίου με θέμα τη διακοπή της λειτουργίας του ιδρύματος. Ηδη, από τις 21 Δεκεμβρίου οι πανεπιστημιακοί δεν υπογράφουν διοικητικές πράξεις οικονομικού περιεχομένου.

(Καθημερινή, 9/1/2008)