Το κίνημα του «όχι σε όλα»

Χθες (9/1/2007) η «Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού των ΑΕΙ» (η μετεξέλιξη του παλιού κινήματος των «βοηθών») περικύκλωσε τη Βουλή, απαιτώντας να μην αναθεωρηθεί το «άρθρο 16». Λογική η κινητοποίηση, ειδικά για εκείνους που σιτίζονται από το τέλμα της Ανώτατης Παιδείας, αλλά όλοι συμφωνούν ότι το πράγμα σ’ αυτόν τον τομέα έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Ολοι γνωρίζουν ότι τα Πανεπιστήμια παράγουν χαρτιά χωρίς καμιά ακαδημαϊκή αξία, και αποφοίτους χωρίς μόρφωση. Ολοι βλέπουν το κατάντημα των ΑΕΙ και ξέρουν ότι αυτό οφείλεται αφενός στη χαμηλή τους χρηματοδότηση και αφετέρου στην αδιαφορία των ίδιων που σήμερα διαδηλώνουν για να μην αλλάξει το άρθρο 16.

Το αστείο είναι πως το ξέρει και η ΠΟΣΔΕΠ. Ή έτσι τουλάχιστον διακηρύσσει. Ισχυρίζεται ότι τα μέλη ΔΕΠ αγωνίζονται για «την αναβάθμιση της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης, για ένα καλό και ισχυρό δημόσιο πανεπιστήμιο».

Κανείς δεν διαφωνεί στα ρητορικά σχήματα περί «αναβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου προς όφελος των φοιτητών και της κοινωνίας», όπως κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει στο αίτημα «να είναι όλοι οι άνθρωποι υγιείς, όμορφοι και πλούσιοι». Εκεί που μοιάζει να διαφωνούν είναι στα μέσα. Και το ζήτημα είναι ότι σε όποια μέσα κι αν προτάθηκαν η ΠΟΣΔΕΠ λέει πάντα όχι. Είπε:

• Όχι στην αλλαγές του νόμου-πλαισίου για τα ΑΕΙ διότι «συρρικνώνουν τη δημοκρατική και ακαδημαϊκή λειτουργία μέσα στο Πανεπιστήμιο και θα επιβάλουν δομές και σχέσεις αυταρχικές, μια κοινωνική και πολιτισμική οπισθοδρόμηση».
• Όχι στη «βάση του 10» διότι είναι ταξικό μέτρο.
• Όχι στο «Διεπιστημονικό Οργανισμό Αναγνώρισης Τίτλων Ακαδημαϊκών και Πληροφόρησης», διότι «είναι ο μηχανισμός για την αναγνώριση των τίτλων σπουδών κάθε προέλευσης, που θα λειτουργήσει ισοπεδωτικά για το πανεπιστημιακό μας σύστημα».
• Όχι στα μέτρα «Διασφάλισης της ποιότητας της Ανώτατης Εκπαίδευσης» διότι θα «ακολουθήσουν η αγοραία πιστοποίηση και το σήμα ποιότητας μέσω της αξιολόγησης».
• Όχι στη «Διά Βίου Εκπαίδευση» διότι «δημιουργεί δομές, στο εσωτερικό των ΑΕΙ, οι οποίες θα λειτουργούν χωρίς αποτελεσματικό έλεγχο από τα όργανα των Πανεπιστημίων». Φυσικά είπαν:
  
• Όχι στην παρακράτηση ημερομισθίων μελών ΔΕΠ που απήργησαν (επαναστάτες με τα λεφτά των άλλων, δηλαδή) και όχι στο ευρωπαϊκό σύστημα αξιολόγησης διότι «στοχεύει στην ένταξη του πανεπιστημίου στον ευρωπαϊκό χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης που καθορίζει για τη μαζική εκπαίδευση ως σκοπό την παραγωγή απασχολήσιμων και γρήγορα αναλώσιμων αποφοίτων».

Εντάξει! η ευρωπαϊκή αξιολόγηση είναι «κακός νεοφιλελευθερισμός!». Αλλά όταν, πριν από λίγο καιρό ξεκίνησε μια διαδικασία στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας εσωτερικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών τους λειτουργιών, η ΠΟΣΔΕΠ πάλι αντέδρασε: «Η ΕΓ της ΠΟΣΔΕΠ καταδικάζει την πρωτοβουλία των πρυτανικών αρχών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, οι οποίες επιχειρούν να δρομολογήσουν διαδικασίες "εσωτερικής αξιολόγησης"... καλεί τις πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου Μακεδονίας να σταματήσουν αμέσως κάθε διαδικασία προώθησης και επιβολής της "εσωτερικής αξιολόγησης", να σεβαστούν τις αποφάσεις του πανεπιστημιακού κινήματος και να υπερασπιστούν το δημόσιο, δωρεάν και κοινωνικό χαρακτήρα του Πανεπιστημίου».

Η ΠΟΣΔΕΠ λοιπόν, λέει «όχι» και στην εσωτερική αξιολόγηση. Και για να μην τους αδικήσουμε, πρέπει να επισημάνουμε ότι λένε κι ένα «ναι»: στην «αύξηση του βασικού μισθού κατά 20% και την ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό».

Αυτό λοιπόν το «κίνημα του όχι σε όλα» κλείνει σήμερα το κέντρο της Αθήνας, ζητώντας να παραμείνει το τέλμα ανέγγιχτο. Αλλά μεταξύ μας: κι εσείς αν βρίσκατε τον μήνα που τρέφει τους έντεκα δεν θα δίνατε λυσσαλέα μάχη για να μην αλλάξει τίποτε; Να προστατεύσετε τα κεκτημένα από οποιοδήποτε ανταγωνισμό;

(του Πασχου Mανδραβελη, Καθημερινή, 10/1/2006)