Άλλη μια λεηλασία στο δημόσιο πανεπιστήμιο

Ανακοίνωση της «Πρωτοβουλία για τη Μεταρρύθμιση και την Αναβάθμιση του Ελληνικού Πανεπιστημίου»

Για το τι συνέβη αυτή τη νύχτα στις 9/4/2008 στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθνών (πρ. ΑΣΟΕΕ), ο Πρύτανης συνάδελφος Γρηγόρης Πραστάκος, έχει εκδώσει την παρακάτω ανακοίνωση, την οποία δημοσιοποιούμε στον δικτυακό τόπο της Πρωτοβουλίας:

«Τη νύχτα της 9ης Απριλίου 2008, ημέρας των φοιτητικών εκλογών στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, και ενώ είχε ολοκληρωθεί η ψηφοφορία στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και διεξαγόταν η καταμέτρηση των ψήφων από τους φοιτητές στο κεντρικό αμφιθέατρο, περί τα 3Ο άγνωστα άτομα που δεν είχαν σχέση με το Πανεπιστήμιο, εισέβαλαν στον χώρο του και ανέβηκαν σε όροφο με γραφεία καθηγητών τα οποία παραβίασαν, βανδάλησαν και έκλεψαν.

Ο νυχτοφύλακας του Πανεπιστημίου αντιλήφθηκε αμέσως τα άτομα αυτά και προσπάθησε να εμποδίσει την κυκλοφορία τους μέσα στο κτίριο. Λόγω του μεγάλου αριθμού τους αλλά και της επιθετικής τους συμπεριφοράς, αναγκάσθηκε να ζητήσει επανειλημμένα βοήθεια από τους φοιτητές που ήταν παρόντες στην καταμέτρηση και οι οποίοι ήταν περισσότεροι από 5ΟΟ.

Δυστυχώς οι φοιτητές επέδειξαν μια απαράδεκτη αδιαφορία να βοηθήσουν τον νυχτοφύλακα, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις του, τη στιγμή που η διαφύλαξη και προστασία των χώρων του Πανεπιστημίου τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ήταν δική τους ευθύνη δεδομένου ότι το Ίδρυμα έμεινε ανοιχτό όλη τη νύχτα αποκλειστικά λόγω των εκλογικών διαδικασιών.

Οι Πρυτανικές Αρχές του ΟΠΑ ενημερώθηκαν νωρίς το πρωί της 10ης Απριλίου και άμεσα, αφού έγινε επιτόπια εξέταση των ζημιών, επελήφθησαν της αποκατάστασης των φθορών και της εγκατάστασης προστατευτικών μέτρων. Οι Πρυτανικές Αρχές του ΟΠΑ καταδικάζουν όλα αυτά τα φαινόμενα βίας και παραβίασης των πανεπιστημιακών χώρων που αποτελούν ουσιαστική παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου και υπονόμευση της ακαδημαϊκής ελευθερίας.

Επιπλέον θλίβοντα βαθειά που οι φοιτητές του Πανεπιστημίου μας, οι οποίοι είχαν την ουσιαστική αλλά και την τυπική ευθύνη της προστασίας του Ιδρύματος τη συγκεκριμένη στιγμή, επέδειξαν μια αδικαιολόγητη αμέλεια στην ανάληψη των ευθυνών τους. Όσο κι αν θέλουμε να ισχυροποιήσουμε την θωράκιση του Πανεπιστημίου (και έχουμε δαπανήσει πολύ μεγάλα ποσά σε σιδεριές και άλλα μέτρα), πρέπει να καταλάβουμε ότι το κτίριο έχει εγγενείς αδυναμίες, δεν μπορούμε να το> μετατρέψουμε σε φρούριο και όλα τα μέτρα προστασίας του μπορεί επομένως να> αποδειχθούν ανεπαρκή.

Ο Σύλλογος Φοιτητών του ΟΠΑ θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι φέρει ευθύνη για το γεγονός αυτό. Η φύλαξη του Πανεπιστημίου είναι ευθύνη όλων μας, και ειδικότερα των φοιτητών στις μέρες που μένει ανοικτό λόγω φοιτητικών εκδηλώσεων, οπότε έχουν αναλάβει και την τυπική ευθύνη για την προστασία> του. Του θέματος θα επιληφθεί η επόμενη Σύγκλητος.

Ελπίζουμε ότι στο μέλλον οι φοιτητές και φοιτήτριες του Πανεπιστημίου μας, οι οποίοι θα αποτελέσουν στο μέλλον την πνευματική ηγεσία του τόπου, να επιδείξουν μεγαλύτερη συνέπεια στην ανάληψη των ευθυνών τους και να συμβάλουν αποτελεσματικότερα στην παρεμπόδιση πράξεων βίας και στη διασφάλιση της ελευθερίας και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών.

Με τιμή,
Γρηγόριος Π. Πραστάκος
Πρύτανης»

Τα πανεπιστήμια δεν είναι ΚΕΚ

Παύλος Σακκάς, αναπληρωτής καθηγητής και
πρόεδρος Συλλόγου ΔΕΠ Ιατρικής Αθηνών.

Τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει ένας μεγάλος προβληματισμός σε όλη τη Γηραιά Ηπειρο σχετικά με το μέλλον των πανεπιστημίων. Στη χώρα μας οι θεωρητικές συζητήσεις κατέληξαν σε πόλεμο, όταν η κυβερνώσα παράταξη, μαζί με άλλες φωνές που εκπηγάζουν από ιδεολογίες της ελεύθερης αγοράς, προσπάθησε να τροποποιήσει τη συνταγματική επιταγή, που δίδει την αποκλειστικότητα της Ανώτατης Εκπαίδευσης στο κράτος.

Εκτοτε οι αντιμαχόμενες παρατάξεις φωνάζουν συνθηματολογώντας, υπερασπιζόμενες «ιερά και όσια». Η μία το «δημόσιο» πανεπιστήμιο, το οποίο οφείλει να είναι δημόσιο αγαθό, διαθέσιμο σε όλους. Η άλλη υπερασπίζεται την ελευθερία της επιχειρηματικότητας, σε μια ανοικτή, πανευρωπαϊκή αγορά.

Οι υπερασπιστές του πανεπιστημίου μιλάνε για ένα ίδρυμα ανώτατης παιδείας. Ενα ίδρυμα που δεν παρέχει μόνο γνώσεις, αλλά επίσης, και κατά κύριο λόγο, διαμορφώνει προσωπικότητες. Οι απόφοιτοί του, με τις ανησυχίες τους και τον επιστημονικό τρόπο σκέψης που αποκτούν, είναι αυτοί που θα πάνε τον κόσμο μπροστά. Σε αυτούς στηρίζονται το μέλλον και η πρόοδος της κοινωνίας. Στο πανεπιστήμιο δεν καλλιεργείται μόνο η έρευνα, αλλά και η ελευθερία, η πολυφωνία των απόψεων και ο επαγωγικός τρόπος προσέγγισης της αλήθειας.


Γι΄ αυτόν άλλωστε τον λόγο το πανεπιστήμιο απολαμβάνει εξαιρετικά προνόμια από την κοινωνία μας. Περιβάλλεται από άσυλο, διαθέτει μεγάλου βαθμού αυτοτέλεια και τα μέλη του θεωρούνται δημόσιοι λειτουργοί, με ιδιαίτερη αυτονομία, λόγων και έργων.



Δυστυχώς όμως αυτές ακριβώς οι πολιτικές παρατάξεις που κόπτονται υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου στην πράξη θέλουν ένα εκπαιδευτικό, κρατικό ίδρυμα, με δημοσίους υπαλλήλους, το οποίο άκοπα να μοιράζει πτυχία. Πτυχία επομένως ονομαστικής και μόνο αξίας. Πτυχία που δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αδιάφορα για τη σύγχρονη αγορά εργασίας και οδηγούν τους πτυχιούχους σε μεγαλύτερα αδιέξοδα. Ολες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, που ενισχύουν τις φοιτητικές απαιτήσεις για απόκτηση πτυχίου, χωρίς υποχρεωτικές παρουσίες, χωρίς προαπαιτούμενα μαθήματα, δηλαδή να μπορούν οι φοιτητές να δίνουν χειρουργική, χωρίς να έχουν προηγουμένως περάσει ανατομία, καθώς και άλλα «φοιτητικά» αιτήματα, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι παίζουν ουσιαστικά το παιχνίδι των εχθρών του πραγματικού πανεπιστημίου.

Δεν αντιλαμβάνονται άραγε ότι με αυτόν τον τρόπο υποβαθμίζουν τη διδακτική διαδικασία και μετατρέπουν το πανεπιστήμιο σε κέντρο επαγγελματικής κατάρτισης. Δηλαδή απλά σε ένα εξεταστικό κέντρο πιστοποίησης γνώσεων. Εάν αυτό ζητούν από το δημόσιο πανεπιστήμιο, τότε ας μας πουν σε τι χρειάζονται το ακαδημαϊκό άσυλο και η αυτοτέλεια των πανεπιστημίων.

Γιατί αυτό ακριβώς υποστηρίζουν οι «νεωτεριστές», υποστηρικτές της ελεύθερης επιχειρηματικότητας. Διακηρύσσουν ότι το κλασικό πανεπιστήμιο έχει πεθάνει, έχει ξεπεραστεί από τις ανάγκες της σύγχρονης οικονομίας. Εκείνο που απαιτεί η σύγχρονη κοινωνία είναι επαγγελματική κατάρτιση. Δηλαδή απόκτηση δεξιοτήτων και γνώσεων που είναι απαραίτητες στην άσκηση συγκεκριμένου επαγγέλματος. Βέβαια είναι προφανές ότι μια τέτοια εκπαίδευση απαιτεί πολύ λιγότερο χρόνο από μια πανεπιστημιακή εμβάθυνση στο γενικότερο αντικείμενο μιας επιστήμης.

Και μπορεί πραγματικά οι υποστηρικτές της επαγγελματικής κατάρτισης να έχουν δίκαιο ότι η εμβάθυνση είναι περιττή για τους περισσότερους που πρόκειται να ασκήσουν ένα επάγγελμα. Ομως από εκείνους που θα εντρυφήσουν στη φιλοσοφία που κρύβει κάθε εργασία περιμένει ο κόσμος την εξέλιξη. Και τότε, στο νέο περιβάλλον, πολλοί από τους επαγγελματικά καταρτισμένους θα χρειαστούν επανεκπαίδευση, προκειμένου να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες εργασίας.

Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ πανεπιστημίου και Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΚΕΚ). Στη σύγχρονη κοινωνία πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχει χώρος και για τα δύο. Η ύπαρξη του ενός δεν είναι ανταγωνιστική με την ύπαρξη του άλλου, αλλά συμπληρωματική. Εκτός βέβαια αν το πανεπιστήμιο στην πράξη έχει καταντήσει ένα κακό δημόσιο ΚΕΚ και επομένως έχει κάθε λόγο να φοβάται τη συνύπαρξη με άλλα ιδιωτικά ΚΕΚ, τα οποία προφανώς μπορεί να είναι και αποτελεσματικότερα από αυτό.

«Βελτίωση μόνο με αξιολόγηση»

Τόνισαν οι ξένοι πανεπιστημιακοί σε ημερίδα της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας στα ΑΕΙ

(του Απόστολου Λακασά, Καθημερινή, 1/4/2008)

H αξιολόγηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη βελτίωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό τόνισαν χθες ξένοι πανεπιστημιακοί που συμμετείχαν σε ημερίδα της ελληνικής Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ), την οποία παρακολούθησαν Ελληνες πρυτάνεις και πανεπιστημιακοί. Οι προσπάθειες της ΑΔΙΠ να «περάσει» την αξιολόγηση στα ιδρύματα συνεχίζονται, παρότι λόγω αγκυλώσεων αλλά και των εσωτερικών αντιδράσεων στα ΑΕΙ μόλις 115 σχολές και τμήματα σε σύνολο περίπου 500 έχουν ολοκληρώσει την εσωτερική αξιολόγηση.

«Πολλοί πανεπιστημιακοί είναι θετικοί στη διαδικασία της αξιολόγησης. Ομως, υπάρχει ο φόβος των αντιδράσεων από μειοψηφικές ομάδες. Για παράδειγμα, 50 άτομα που αντιδρούν στην αξιολόγηση κάνουν κατάληψη, πηγαίνοντας στην ουσία κόντρα στη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας. Αυτό είναι το ουσιαστικότερο ζήτημα στη διαδικασία. Ομως, το κλίμα αλλάζει» ανέφερε χθες στην «Κ» ο πρόεδρος της ΑΔΙΠ κ. Σπύρος Αμούργης. Σε όλες τις χώρες υπήρξαν αντιδράσεις μικρότερης ή μεγαλύτερης έντασης. Το ουσιαστικό όμως είναι ότι, όπως επεσήμαναν οι ομιλητές, διεθνώς η αξιολόγηση των ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θεωρείται πλέον «εκ των ων ουκ άνευ», ενώ η Ελλάδα έχει μείνει πίσω.

Ενδεικτικά, στην ομιλία της η αντιπρύτανης Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Illinois at Urbana-Champaigτων ΗΠΑ κ. Λίντα Κατέχη τόνισε ότι «τα τελευταία πενήντα χρόνια η έννοια της κοινωνικής λογοδοσίας για το έργο που επιτελείται στα δημόσια πανεπιστήμια έρχεται στο προσκήνιο με διαρκώς και μεγαλύτερη ένταση. Η επικρατούσα άποψη είναι ότι, μέσω των μηχανισμών κοινωνικής λογοδοσίας, η παροχή ευρείας αυτονομίας στα δημόσια πανεπιστήμια οδήγησε σε βελτίωση της αποτελεσματικότητάς τους καθώς και σε αύξηση της διαφάνειας στη διαχείριση των πόρων του».

O Ακαδημαϊκός Γραμματέας του LondoSchool of Economics κ. Σιμεόν Αντεργουντ ανέφερε ότι «για όλα τα δημόσια πανεπιστήμια εφαρμόζεται ένα συγκεκριμένο μοντέλο χρηματοδότησης από το κράτος, το οποίο σχετίζεται με τον αριθμό των φοιτητών, τις ερευνητικές δραστηριότητες και τη γενικότερη υποδομή των ιδρυμάτων και συνδέεται με την αξιολόγηση των ιδρυμάτων. Το σύστημα δημιουργεί κίνητρα για την απόκτηση επιπρόσθετων πόρων από τα ιδρύματα και πολλά από αυτά στηρίζονται σε σημαντικό βαθμό σε μη κρατικούς πόρους» είπε.

Ο Ελληνας υφυπουργός Παιδείας, κ. Σπύρος Ταλιαδούρος, τέλος, στην ομιλία του τόνισε ότι η Ελλάδα κατατάσσεται μεταξύ των πέντε πρώτων χωρών Ε.Ε. και ΟΟΣΑ ως προς το ύψος της δημόσιας χρηματοδότησης των ΑΕΙ, το οποίο ανέρχεται στο 1,3 του ΑΕΠ. Αρα, τα ιδρύματα οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους...